Geçenlerde okuduğum bir yazıda,bugüne kadar,sadece akdeniz havzasında yaşamış insan sayısı otuz kırk milyar civarında olduğu varsayılıp,bu insanlardan sadece yüz civarının tarihe isimlerini bilinir bir şekilde yazdırdığından söz ediliyordu.

O halde geri kalan milyarlarca insan nasıl yaşamışlardı,hangi kaygılara sahiptiler,neyi önemsiyorlardı.aslında isteklerinin ve kaygılarının hiçbir önemi yok,çünkü hatırlanmıyorlar bile.

O halde insan nasıl yaşamalı,sistemlerin çizdiği çerçevelere hiçliği pahasına uymalı mı,bu kısa yaşamında,geleneksel davranış kalıplarının içinde mi olmalı,kendi istemleri dışında şekillenen,ırk,din vs ler gerçekten ölümcül öneme sahipmi?

Bir nesil sonra unutulacağımıza göre,nedir bizi insan olmaktan alıkoyan,hayallerimizi geciktiren.

Geçenlerde okuduğum bir yazıda,bugüne kadar,sadece akdeniz havzasında yaşamış insan sayısı otuz kırk milyar civarında olduğu varsayılıp,bu insanlardan sadece yüz civarının tarihe isimlerini bilinir bir şekilde yazdırdığından söz ediliyordu.

O halde geri kalan milyarlarca insan nasıl yaşamışlardı,hangi kaygılara sahiptiler,neyi önemsiyorlardı.aslında isteklerinin ve kaygılarının hiçbir önemi yok,çünkü hatırlanmıyorlar bile.

O halde insan nasıl yaşamalı,sistemlerin çizdiği çerçevelere hiçliği pahasına uymalı mı,bu kısa yaşamında,geleneksel davranış kalıplarının içinde mi olmalı,kendi istemleri dışında şekillenen,ırk,din vs ler gerçekten ölümcül öneme sahipmi?

Bir nesil sonra unutulacağımıza göre,nedir bizi insan olmaktan alıkoyan,hayallerimizi geciktiren.

 

Önce o soruyu kendinize sorun sonrada baskalarinin fikrine müracaat edin,

 

 

 

saygilarla

insanlar sadece sisteme başkaldırarak unutulmaz olmazlar.sistemin çok iyi bir parçası olarak da bir şekilde unutulmaz olabilirler.belki küçük düşünmemizdir bizleri unutturan.öyle ya hangimizin dünyayı ya da boşverin dünyayı ülkemizi değiştirmek adına bir planı var?ve bu plan adına ne yaptı?bütün iş çok geniş düşünmek ve düşündüklerini bir yerden hayata geçirmekte sanırım.

Geçenlerde okuduğum bir yazıda,bugüne kadar,sadece akdeniz havzasında yaşamış insan sayısı otuz kırk milyar civarında olduğu varsayılıp,bu insanlardan sadece yüz civarının tarihe isimlerini bilinir bir şekilde yazdırdığından söz ediliyordu.

O halde geri kalan milyarlarca insan nasıl yaşamışlardı,hangi kaygılara sahiptiler,neyi önemsiyorlardı.aslında isteklerinin ve kaygılarının hiçbir önemi yok,çünkü hatırlanmıyorlar bile.

O halde insan nasıl yaşamalı,sistemlerin çizdiği çerçevelere hiçliği pahasına uymalı mı,bu kısa yaşamında,geleneksel davranış kalıplarının içinde mi olmalı,kendi istemleri dışında şekillenen,ırk,din vs ler gerçekten ölümcül öneme sahipmi?

Bir nesil sonra unutulacağımıza göre,nedir bizi insan olmaktan alıkoyan,hayallerimizi geciktiren.

 

çok güzel bir konu bu, ufak hesaplarla geçiyor hayat, büyük düşünmek ahlaklı olmayı gerektirir, bir sürü ahlaksız, vicdansız, akılsız, sevgisiz bu dünyayı cehenneme çevirimekte, herkes bir "yırtma" peşinde, para insana hakim, oysaki hayat ne kadar güzel, paylaşımsız bir dünya, sevgisiz bir dünya, Yaşar Nuri Öztürk burada bu konuyla ilgili tespitlerinden birinde şöyle söylüyor; "Gönül bahçelerinin tarumar, sevgi çiçeklerinin perişan edildiği bir dünya derdi çekilecek dünya değildir. Böyle bir dünyada güzeli ve iyiyi filizlendirmek sadece bireysel ve toplumsal çilelere değil, evrensel ve kozmik ısdıraplara da göğüs germeyi gerektirir. Çok onurlu, fakat çok zor bir iştir bu...Kozmik şuurdan nasiplenmeyi, hatta kozmik şuurdan işaret almayı icapettiren bir oluştur bu..." Yaşar Nuri öztürk devam ediyor; "Selam, sevgiyi en vefalı dost bilenlere olsun!".

 

evet gerçekten de yazdığınız gibi aslında hayat kısa, ama insanların peşine düşdükleri çoğu şey saçma, fakat insanı sonsuzluğa götürecek şey sevgisi, ahlakı, vicdanı ve aklı olacaktır herhalde, bence de sevgisiz ve küçük hesapların yapıldığı bir dünyada yaşamak zor, hatta bazen düşünüyorum da bir gün bitecek olması aslında çok da kötü değilmiş galiba, ama her zaman hayatta kalıp sağlıklı olup doğru için savaşmak gerekir...

 

sevgiler

ölürken kaygısız ölmek,utanmasız.

çok güzel bir konu bu, ufak hesaplarla geçiyor hayat, büyük düşünmek ahlaklı olmayı gerektirir, bir sürü ahlaksız, vicdansız, akılsız, sevgisiz bu dünyayı cehenneme çevirimekte, herkes bir "yırtma" peşinde, para insana hakim, oysaki hayat ne kadar güzel, paylaşımsız bir dünya, sevgisiz bir dünya, Yaşar Nuri Öztürk burada bu konuyla ilgili tespitlerinden birinde şöyle söylüyor; "Gönül bahçelerinin tarumar, sevgi çiçeklerinin perişan edildiği bir dünya derdi çekilecek dünya değildir. Böyle bir dünyada güzeli ve iyiyi filizlendirmek sadece bireysel ve toplumsal çilelere değil, evrensel ve kozmik ısdıraplara da göğüs germeyi gerektirir. Çok onurlu, fakat çok zor bir iştir bu...Kozmik şuurdan nasiplenmeyi, hatta kozmik şuurdan işaret almayı icapettiren bir oluştur bu..." Yaşar Nuri öztürk devam ediyor; "Selam, sevgiyi en vefalı dost bilenlere olsun!".

 

evet gerçekten de yazdığınız gibi aslında hayat kısa, ama insanların peşine düşdükleri çoğu şey saçma, fakat insanı sonsuzluğa götürecek şey sevgisi, ahlakı, vicdanı ve aklı olacaktır herhalde, bence de sevgisiz ve küçük hesapların yapıldığı bir dünyada yaşamak zor, hatta bazen düşünüyorum da bir gün bitecek olması aslında çok da kötü değilmiş galiba, ama her zaman hayatta kalıp sağlıklı olup doğru için savaşmak gerekir...

 

sevgiler

Yazdiklariniza katiliyorum,ve bir ilave yaparak diyorum ki;Eger insanlarin kendilerine saygilari olsa idi baskalarinin dök dedigi kani dökmezdi,eger insanlarin birlikte yasadiklari topluma saygilari olsaydi o topluma aci vermek icin daglara cikmazdi.Ahlakli olmak insan sevgisi gerektirir,insanlari sevmesini beceremeyenler,kötü hesaplar icersinde olurlar,yasadigi topluma sevgisi olmayanlar baskalarinin namina o toplumu bölmeye calisirlar.Insanlik iki ayagin üzerinde durabilmek degildir.

 

 

saygilarla

İnsanın düşündüklerini,hayallerini hayata geçirebilmesi ve bu doğrultuda yaşamını sürdürerek, olabildiğince insan kalması ve bunun sonucu olarak ta çevresine verimli olabilmesi oldukça zor gibi.Bunu başarabilmek te, sayın bradost'un okuduğu yazıda belirtildiği gibi oldukça az insana nasip olabiliyor.

 

İnsanı hayvandan ayıran bilinçli yaşamsal etkinliğidir.Ancak ,şunu da düşünmek gerekiyor:Açlıkla boğuşan bir insanın ,bilimsel çalışma yapması,sanatla uğraşması beklenemez.Onun düşündüğü sadece ve sadece karnını doyurabilmek için gerekenleri yapabilmektir.Bu da insanda bir iç gerginliğine neden olur.Bu durumdaki bir insanın, hayallerinin peşinden koşarak bunu gerçekleştirmesi mümkün değildir.onlar için yaşam zorunlu ihtiyaçlarına endekslenmiştir. Barınma-beslenme-sağlık gibi.O halde şöyle denebilir:

 

Çok yönlü kişisel gelişimini sağlayacak herşey , bu tür insanlar için lükstür.İnsan bunları yapmadan yaşayabilir ancak yemeden yaşayamaz.Bunun sonucunda ortaya çıkan sonuç hayata seyirci kalma,beklentisizlik ve yabancılaşma.Geleceğe dair umutlar yaşamda karşılığını bulamadığı an yaşamdan beklentisizlik doğru oranda artıyor.Bu aslında sadece topluma yabancılaşmayı değil beraberinde kendine yabancılaşmayı da getiriyor.Toplumda özne olamayan bireyden de ,ne yazık ki; yaşamını değiştirme ve dönüştürme becerisini de kaybediyor.Bunun bir diğer sonucuda,- dış dünyaya yabancılaşmanın dışında- insanın insana yabancılaşmasıdır.İnsan o kadar umursamaz bir hale geliyor ki;yaptığı tek şey çevreye uyum sağlamak oluyor.Bu zinciri kırmayı başarabilen insanlar da HAYATA VE TARİHE ADINI YAZDIRMAYI BAŞARIYORLAR.

Geçenlerde okuduğum bir yazıda,bugüne kadar,sadece akdeniz havzasında yaşamış insan sayısı otuz kırk milyar civarında olduğu varsayılıp,bu insanlardan sadece yüz civarının tarihe isimlerini bilinir bir şekilde yazdırdığından söz ediliyordu.

O halde geri kalan milyarlarca insan nasıl yaşamışlardı,hangi kaygılara sahiptiler,neyi önemsiyorlardı.aslında isteklerinin ve kaygılarının hiçbir önemi yok,çünkü hatırlanmıyorlar bile.

O halde insan nasıl yaşamalı,sistemlerin çizdiği çerçevelere hiçliği pahasına uymalı mı,bu kısa yaşamında,geleneksel davranış kalıplarının içinde mi olmalı,kendi istemleri dışında şekillenen,ırk,din vs ler gerçekten ölümcül öneme sahipmi?

Bir nesil sonra unutulacağımıza göre,nedir bizi insan olmaktan alıkoyan,hayallerimizi geciktiren.

aslında tüm arkadaşlara bi cevabım olacaktı ama..madem konuyu siz açtınız bende sizin topiğiniz altında düşüncemi söyleyim...

 

günümüzde insan; alt edilmesi gerekendir..çünkü insanların dünyasında zamanla herşey düzenden düzensizliğe doğru gider (gitmektedir).."insanlık" öğrenmekse ciddi anlamda bedeller ödemekle mümkündür..

--günümüz insanı kendi cehennemini yaratmıştır..sistem aparatıdır..yakındığına tapınandır..(aksi taktirde olumsuz gördüğü birçok şeyi değiştirirdi)

 

insanlık tarihi kanlı bir değirmendir..öğütürde öğütür önemli önemsiz (insan) ayırt etmeksizin..ne geçmişin önemli kişileri..ne zafer ne şan..din-ırk vs .. geçmişinde övünülecek bişeleri varsa bile, düzensizliğin önüne geçememektedir..gelecekse kara bir delik gibi önümüzde sırıtmaktadır..sistem insanı..insan insanı..insan doğayı.. hep bir sindirme savaşındadır..zaferin, sadece savaşın kendisinin kazanacağı bir savaş..insan, biyolojik evriminden ziyade psikolojik evrimini hala tamamlayamamıştır..insan nedir sorusuna cevap..çeşitlidir..

 

dünyadaki canlılar arasında yaşamı problem olan tek canlı insandır..hak ettiğiyle hiç bir zaman yetinemeyendir..(zira aslan tokken ki bi çoklarınız belgeselde görmüştür yanına kadar gelen bir ceylana saldırmaz)..neyse bazı arkadaşlar kızıyor gibi..fazla uzatmadan Şopenhaur'un bir cümlesiyle konuyu şimdilik kapatayım.."Bir insanın en büyük günahı doğmuş olmasıdır."

 

--fgr