Belki kör bir kuyuydu, ağzı tahtayla kapatılmıştı belki, üzerine de toprak dökülmüştü. Zamanla tahta çürüdü, zayıfladı, toprakta biten otları yemek isteyen eşeğin ağırlığını çekemedi ve güm. Hayvancık saatlerce acı içinde kıvrandı, bağırdı kendi dilinde. Ayıptır söylemesi, anırdı yani. Sesini duyan sahibi gelip baktı ki vaziyet kötü. Zavallı eşeği kuyunun dibinde melul mahzun bakınıyor. Üstelik yaralanmış.

 

Karşılaştığı bu durumda kendini eşeği kadar zavallı hisseden adamcağız köylüleri yardıma çağırdı. Ne yapsak, ne etsek, nasıl çıkarsak soruları havada kaldı. Sonunda karar verildi ki kurtarmak için çalışmaya değmez. Tek çare, onun anırtılarını duymamak için kuyuyu toprakla örtmek. Ellerine aldıkları küreklerle etraftan kuyunun içine toprak attılar.

 

Zavallı hayvan, üzerine gelen toprakları, her seferinde silkinerek dibe döktü. Ayaklarının altına aldığı toprak sayesinde her an biraz daha yükseldi ve sonunda yukarıya kadar çıkmış oldu. Köylüler ağzı açık bakakaldı. Hayat, bazen bizim de üzerimize abanır. (Hayata pesimist bakanlar, 'ne bazeni, çoğu zaman' diye sızlanacaktır hemen.)

 

Sıkıntılarla baş etmenin tek yolu, yakınıp sızlanmak değil, düşünüp silkinmek ve kurtulmak, aydınlığa adım atmaktır. Kör kuyuda olsak bile....

 

 

 

 

Hayatta başımıza gelen olaylar kötü dahi olsa,onlardan kazanacağımız birşey elbette vardır...Kimbilir,şimdi karşımıza çıkan üzüntü ya da acı dolu bir olay,gelecekte bir kapıyı açmamız için anahtar olacaktır...

 

Yine de toprak atmak için de olsa birileri var eşeğin yanında.Var olan ya da gönderilen bir materyalı faydalı hale çevirmiş.Ya yalnız bıraksalardı ?

 

********