sana şu konuda katılıyorum çok sevimliler ama nankör olduklarını düşünmüyorum..kedi beslemeden önce bilemezdim ama şimdi biliyorum ki kediler sevilmeyi sevdiği kadar sevmeyide seviyorlar.benim çi küçükken oynamayı,tırmalamayı yani savaşmayı çok seviyordu.ellerimiz harpten çıkmış gibi kan içinde kalırdı.ama artık bir yaşında ve çok nadir yapıyo o da yaotığım davranıştan hoşlanmazsa,normal çünkü abla ben rahatsız oldum bugün moralim bozuk yada ne bileyim karnım ağrıyo diyemediği için.
çiyle aynı odada uyurken sabaha karşı tuvalet için beni uyandırmak istiyor,mi mi bağırır ama diyelimki uyanmadım o zaman ayaklarımı tırmalar asla yüzümü değil.
çiyle ilgili bi anı anlatayım.2,3 aylık henüz minicik,bitanede çiyle yaşıt bahçede doğmuş yabani bi kedi vardı.biz çok az görüyorduk kaçıyordu.ama çinin arkadaşı olsun diye çiyi bahçeye çıkarıyordum.ama o hep kaçıyordu.bir gün gene çi bahçede,bizim evde 4. kat ve dışardaki kedi yolunu bile bilmiyordu.çiyi almak için kapıyı bi açtım ki ne göreyim çinin misafiride gelmiş.nasıl şaşırdım anlatamam bizim çi arkadaşlığını ilerletmek için beyazı yemeğe çağırmıştı.o zaman anladım ki kedilerin ilişkileri bize çok benziyor ve kendi aralarında çok güzel anlaşıyorlar.şimdi beyazı kıskanıp bu ev benim diyor o ayrı.çoğu insandan daha vefalı gördüm ben kedileri çünkü aradıkları tek şey ilgi ve sevgi başka yok.bunun için çiyi sevmekten asla vazgeçmiycem,ellerimi tırmalasın kalbimi acıtmıyor en azından insanlar gibi