nicomedias

e peki şimdi n'olacak? şimdi ölmek istemiyosun ama yarın ne olacağı belli değil dimi sid vicius gibi ölmek var Cobain gibi ölmek var.... onlar sonunu biliyolardı ve beklemediler bence...(şimdi buna da cevap bekliyorum) ------------------------------------------------------------------------------------------------------------ şu telsiz konuşması da güzel oluyoo "tamam anlaşıldı" ardındanda bi zorro yapıyosun ya...

bunu nasıl diyebiliyosun sen çokta hararetli cevaplar geliyodu , ben bi baktım sen" tükkan isimlerine "bakıyodun sıkılmış gitmiş dedim sen yaz bişeyler devam et çok güzel yazıyosun...

hahahah yaa " işte neden kimse göndermiyoo" geyik yapıyoruz burda da ondan ben gelirim ama isterseniz olduğunuz yere o potansiyel var bende :D hem yeni yerler görmüş olurum az geziyorum yaa

yok cevabı bulmadık yaa... sıkıldı gitti..yada tatmin olmadı bu kadar çabuk nasıl bulabiliriz ki... picasso bile ölmeden önce şöyle demiş: "daha yeni birşeyler öğrenmeye başlıyodum ki..."

bu arada "dağıtırız" değil dağıtırım olacak özür dilerim çoğul konuştuğum için. Ahmet Haşim'in "merdiven" adlı şiirinden: Ağır ağır çıkacaksın bu merdivenlerden Eteklerinde güneş rengi bir yığın yaprak Ve bir zaman bakacaksın semaya ağlayarak… …

keşke yazabilsem daha fazla ama anlaşılamamak diye bişey var frozen hem yazarsam dağıtırız konunu. sana teşekkür ederim böyle bir başlık açtığın için.

La Vita e Bella

teşekkür ederim bu kadar anlatılır,anlanır sağol teşekkürler

e sende bizden medet umuyosun ama... --------------------------------------------------------- sevinçlerin buruk. umutların kırık. en çok sevdiklerin,en ağır acıları verenler değilmi..... çocuk oyunu gibi bence --demişsin....bende ona benzer bişey dedim ama aman neysee yaa ...sorunu değiştir istrsen ama bak bişey diyim.. sonunu bilsekte şimdi ölmeye cesaretin yoksa devam edeceksin oyuna. bile bile olsada.................

ben bundan öncekini bildiğim gibi bilemediğimiz arayıda çok iyi biliyorum yandık desene

evet haklısın ama bence şöyle birşey var; biz bilgisayarlar gibiyiz programlar yükleniyor ve komutlar ne ise onları yapıyoruz...zorundayız sankii.... aman ne biliim ben anlamam da konuşuyorum işte ne haddime felsefe

acaba sen beni nasıl anlamışsın ben onu anlayamadım ama... acaba sen benim yazımdan kızdığımımı çıkardın (acaba).demekki bozan ve senle anlaşamayacağız (acaba). bozan da 20 günde bir yazıyo galiba ...gelsede bi anlatsa...

SAHİ NEDİR SİZİN "ÖNSÖZÜNÜZ" VE HİÇ BİTMEYECEK ANLATIMLARA YELKEN... BURADA BULANAN HERKEZ GİBİ BENDE SABIRLA BEKLİYORUM... SEVGİYLE KALIN... ------------------------------------ Kitap bitmeden yazılmaz önsöz sonsöz söylenmeli ilk önce yazıcam ama söz...

sende Enginardıç havası var..."engin ardıç" ayırmamaşım pardon bu arada ecevit öldümü yaaa ------------------------------------------------- bu millet çılgın türkleri okumaya devam edecektir engin ardıç ın dediği gibi, Andrew Mango'nun Atatürk kitabını okumak yerine... engin ardıç ne diyo bak; (Mango'nun Atatürk kitabını okudunuz mu? Okumadınız. Zarar yok, siz gene Nutuk okuyun, sular seller gibi de ezberleyin, belki cumhurbaşkanı yaparlar.) bunuda buraya yazasım tuttu...nedense

dodurga diye bi yer bilecikle eskişehir arasında galiba arkası uludağa mı varıyo ...ya yeni gittim ama şimdi ne sölesem yalan..ama bilgilendiriceğim seni.bir suyu var harika.yeşillik orman desen cennet...fiyatları bende öğrenemdim ,öğrenicem ama çok güzel bir yer.ben gidersem seni çağırırım

Eski bir yazdan geriye kalan Güneşin üstümüze düşürdüğü ışıklı notalardan derdimize deva olacak ilahi bir beste üretmeye çalışıyoruz. O eşsiz musikinin ipuçlarını bir araya getirmek muradımız. Kıpırtısız ağaç dallarındaki teslimiyeti, sulardaki tarifsiz sükûneti örtüştürebildiğimiz anlarda, derin, uzak ve ahenkli bir orkestranın ilk selamları geliyor kulağımıza. Gözümüzden ruhumuzun derinliklerine doğru düşen manidar seğirmeyi avuçlarımızın içinde korumaya alıyoruz. Evrenin en uzak noktalarına yöneltiyoruz cüretini bilediğimiz bakışlarımızı. Ve o sonsuz genişliğin bir benzerini arıyoruz kararaduran içimizde. ... Günlerin ortasında dolanıp duruyorken; küçük iğneciklerini tatlı tatlı batırarak uyarıyor tenimizi güneş. Eksik kalan bütün şeylerin aslında tamamlandığını, tamam görünen her şeyin bir parça eksik kaldığını ve zamana yayılan tereddütlerin gerçekte en keskin cevaplar olduğunu fısıldayarak kulağımıza... Yapacak hiçbir şey bulamadığımızdan durup dinliyoruz bu ışıltılı söylevi. Hayatın tamamlanmış bir eksiklik duygusu olmaktan öte bir tad bırakmayacağını kavrayıveriyoruz en sonunda. ... Küçüktüm hatırlıyorum, homurtulu bir kamyonun kasasına bir mahalle insan doluşup gittiğimiz kır gezmelerinin dönüşünde, bütün gün çılgınca koşuşturmaktan yorulan bedenimi kendi haline bırakır, güneşi kaybolmuş lacivert gökyüzüne dikerdim gözlerimi. Yaz gecelerinin başka hiçbir şeye benzemeyen bir bambaşkalığı vardır. Uzaklardan cırcır böceklerinin ya da başka kim bilir nelerin sesi varlığını havaya çiziktirir. Tatlı bir serinlik zamanın kol saatini kollayarak yavaş yavaş örter gündüzün kavurduğu hayatı. Herkesin bir parçası evinin dışındadır. İç avlularda, teraslarda, demirli balkonlarda, asmaların, söğütlerin, at kestanelerinin, mis gibi akasyaların ve ıhlamurların altındadır. Herkesin, her şeyin, her anın bir parçası... Hele bir kamyonun kasasında kırdan eve dönen bir çocuğun içinden, sallana kımıldaya gökyüzüne bakarken ve yıldızlarla birlikte sonsuzluğa doğru kayıp giderken... Buna benzeyen hiçbir başka derinlik bilmiyorum. Böylesine bir genişlik duygusuyla başka hiçbir yerde göz göze gelmedim. Başka hiçbir anında yaşamanın, böylesine masum bir hafifliğe bürünmedim. Ama sonra geçti hepsi. ... Günler hırpani çuvallara girerken, gökyüzü lacivert kadifeden elbisesini giyerken, akşam alacalarında kuş gölgeleri yiterken, anlar sonsuz girdaplarda dönerken, terkedilmiş çocuklar için için çağlarken, gizli gizli ağlarken, avuç içlerindeki çizgiler yılışık sarmaşıklar gibi uzayıp giderken, hiç iç geçirilmeyen, hiç gülümsenmeyen, hiç düşünülmeyen, hiç kaybolunmayan saatler ellerini kollarını sallayarak önümüzden gelip geçerken, şöyle bir dinelmeden, öfkelenmeden, kale burçlarından kağıt uçaklar uçurmadan, peşlerine takılıp gitmeden, titremeden, sigara dumanlarının ardına gizlenmeden, hiçbir şey değişmeden, hiçbir ağırlık yerinden kıpırdamadan, gözler seğirmeden, kalpler seğirmeden ölüp gidecek miyiz? GÖKHAN ÖZCAN ----------------------------- Belki alakasız gelebilir. Ama bence değil.

sevgili Admin nickimi değiştirmek, hatta yüzümü değiştirmek istiyorum ileti sayım yine aynı kalmak şartıyla ama bu arada arabayıda değiştirmek istiyorum teşekkürler

sana dah öncede dediğim gibi topic aç ulen bende açıcam hatta seviyom adrenalinii

iyi açılıyo bi dene açıl açıl susma bağır

Lukiç'in sözünü neden dinlemediğimi düşünüyorum. çok haklıymış.

güzel şeyler yazmışsın bu sanal alemin (aslında kötü bir terim oldu da) sonsuz nimetlerinden yararlanmaya çalışırken köreliyoruz gibi geliyo bana...ve inatlada giriyoruz virüs gibi, alkol gibi, eroin gibi birşey... ve ben bu aralar farkettim ki "sanal histerik" oluyorum... savaşıyorum bu sanal dünya ile "ıh ıh" mahvetti beni. kitap okuyacağım,film izleyeceğim zamanın çoğunu burada heba ediyorum(aslında çok ta araştırıyorum yararı da çok o ayrı ama) "insan görmediği insanlara daha iyimi açılıyo" olabilir!!! Ama bu sanal dünyadan kimseye bişey çıkmaz dostluk bile sanal oluyoo. yani .... hadi girmeye devam

özür dilerim

sende ayrı bi topic aç

Aslan ve Kediler Aslan derin bir konuşmaya dalmış bir grup kediyle karşılaştı. “Onları yiyeceğim,” dedi kendi kendine. Ama birden bire tuhaf bir sükunet çöktü üstüne ve kedileri yemek yerine, konuşmalarını dinlemeye karar verdi. “Sevgili Tanrım,” dedi kedilerden biri, aslanın varlığından habersiz: “Bütün gün gökyüzünden üzerimize fare yağdırman için dua ediyoruz.” “Ve hiçbir şey olmuyor,” dedi bir başka kedi; “Belki de tanrı yoktur!” Gökyüzünden hiçbir cevap gelmedi. Ve kediler inançlarını kaybettiler. Aslan yattığı yerden kalktı ve kendi yoluna giderken düşündü: “Kim bilebilirdi ki? Orada dikilmiş o küçük yaratıkları öldürmeye hazırlanıyordum ve Tanrı beni durdurdu. Oysa kediler sadece istedikleri şey başlarına yağmadı diye yüce varlığa inanmaktan vazgeçtiler. PAULO COELHO

Serdar Turgut'un dediği gibi; ZOMBİLERİN DÖNÜŞÜ