Liderler

adına hilal diyorlarmış bu gece karşılaştım kendileriyle gecenin koynunu yırtmış gibi sıyrılmış tam ortasında öyle bağımsız öyle parlak günaha davet eder gibi çık gel diyordu kabuğundan kır gel ne kadar zincir varsa boynunda... hiçbirşeye ihtiyacım yok, kışkırtılmak yeterli benim için neron motivasyonunu bana borçlu kolay değil yakmak, kıyısına seni getiren gemileri... kumsal hayaliyle açılanlardan olmadık denize fırtınaları da göze aldık kayalıkları da boğulup gitmek de yazılacak tarihe vurup karanın koynuna hayatta kalmak da günün sonunda... sanki musa yararken denizi ikiye arasına girdiğinde korkmamış gibi boğulmaktan isa gerileceği çarmığı sırtında taşırken öleceğini bilmiyormuş gibi muhammed sığındığında o mağaraya macera yaşamamış gibi ben attığımda kendimi kayalıklara daha mı az kutsal? tercih ederken yaşamaya.. sırtıma dünyayı yükledim arşa yürüyorum yorulduğum yer dizlerimin üzerinde soluklandığım yeniden ayaklansam isyan çıkacak hem roma hem konstantinople yanacak küllerinden doğmayacak yeni bir şehir bir çağ açılmayacak kapanacak ne varsa üzerine karanlığın içinde bir hilal yırtıp arasından görünmeyecek ilham gelmeyecek yazılmayacak bundan sonra ne aşkın kafiyesi ne karaya vurmuş balina ağıtlara konu edilmez isa çarmıhta musa denizde muhammed mağarada tek başlarına ben kayalıklarında kızıl denizin hangimiz daha kutsal sorgulanmayacak... unutulacak insan olduğumuz oysa hepimiz sevmiştik ben daha çok seni bu yüzden mi kıskandı tanrım beni silindi adım kimse tarafından hatırlanmadım senden başka...