biz erkeklerin duygularını sömürenler dışında, iş bulamayıp, kendini geliştiremeyip evinde oturmak zorunda kalan, bir yığın tacize, horlanmaya ve şiddete maruz kalan, biz erkeklerin yıllarca cinsel obje olarak baktığımız, bir yatırıp da becersem şunu dediğimiz, ülkemizin zaten zor şartlarında sert erkek dünyasında iyice ezilen, adeta zulüm gören bütün Türk kadınlarından benim gibi düşünen bütün erkek arkadaşlarım adına özür dilerim, bir kadınla yapılabilecek o kadar güzel şeyler var ki! evde karılarını döven erkeklere şunu da söylemek istiyorum; bir düşünsenize eve gittiğiniz zaman bir kadın sizi bekliyor, kapıdan girdiğinizde yüzünüze bakıyor, ne olursa olsun evlenmişsiniz işte görücü usülü bilmem ne, hepimizin duyguları aynı işte hepimiz insanız, en azından Allah'ın yarattığı herşey saygıyı hakeder. Keşke hepimiz arkadaş olabilseydik, inşallah bir bu kadar sene daha kadın erkek küskünlüğüyle geçmez. Bu hayat daha güzel olabilirdi. Şunu da söylemek istiyorum çocuklarına bakmayanlara, bir insan çocuğunu nasıl sevmez? O da senin yüzüne bakacak, bana birşey öğret diye. O kadar küçükler ki!

bir insan çocuğunu nasıl sevmez? O da senin yüzüne bakacak, bana birşey öğret diye. O kadar küçükler ki!

 

Hakkaten yaa...

Ben çocukları pek sevmezdim eskiden, ama şimdi kuryelik yaparken günde bir sürü eve girip çıkıyorum ve bin türlü insan görüyorum.

Çoğu evde bebek ve üç-beşli yaşlarda çocuklar var.

Ben teslimatı yaparken ayağımın dibine geliveriyorlar, kocaman gözleri ile bana bakıyorlar.

Bilmiyorum, bana yakınlaşıyor çocuklar işte...

Sonra bazen birisi çıkıp şey diyo:

"Amca bize mi getirdin?"

"Abi desene abicim, gencim ben daha..."

 

Evrağı hep çocuklara teslim ediyorum annesine ya da babasına vermiyorum.

O zaman çocuklar çok mutlu oluyorlar, çünkü önemsendiklerini anlıyorlar, seviniyorlar.

Ya bir de görseniz, ben giderken el sallıyolar arkamdan...

"Yav bende böyle küçük müydüm ki?" diyorum...

 

Bir tanesi geldi, "Göz Kırpmaca" oynuyoruz.

Gözlerini kırpamıyo tabi, deli oluyo...

 

Bir tanesi babasıyla, dedesinin dişlerinin nasıl çıkabildiğini tartışıyor.

O ne hayal gücüdür öyle.

Bende küçükken dedemin dişlerinin neden çıktığını merak ederdim.

Benimkiler çıkmıyo diye çok üzülürdüm.

Hatta küfrettiğim bile oluyodu, dedem gülüyodu...

"Bilmem neetttiimin dişleri niye çıkmıyo yaa?"

"Oğlum, bak bi sağ yanaktan vur, bi sol yanaktan, bi de çeneden vur, şimdi çıkçak"

tak...

tuk...

"Ya çıkmıyo dede yaa... alla alla yaa... çıkmıyolar işte yaa..."

Ama nasıl sinir olurdum, dedem yarılırdı gülmekten...

 

Gerçi "dede" dediğimde öz dedem değil, uzaktan akrabamız.

Benim dedelerim ve nenelerim vefat ettikleri için zamansız, bilmiyorum pek dede-nene sevgisini, eksikliğimdir.

Onlarında torunları olmuyordu, onlar bizi, biz onları "Öz" bilmiştik...

 

Bu "Diş Çıkma" meselesinin iç yüzünü kafa birz biraz çalışmaya başlayınca anladık tabi.

Şimdi öyle dişlerimin olmasında korkuyorum, ne tuhaf...

 

 

Bugün mesela, bir tanesiyle konuştuk yine...

Öyle kendince anlatıyor bir şeyler, kendi dünyaları var onların.

Onlar gibi düşünmedikçe anlamanıza imkan yok ne söylediklerini...

 

Bi tanesinin gözünün altı mosmordu...

Üzüldüm, ne oldu diye sordum...

Babasının dirseği çarpmış, yalan değil...

Çünkü dövülcek gibi bir çocuk değil, kimse kıyamaz vurmaya...

 

Çocuklar "Kaza" ile "Dayak" arasındaki farkı biliyorlar.

Kazara vurmuş babası dirseğini, onu söylerken hiç bir kırgınlığı yok babasına...

Ne korku, ne titreme, ne ürkme...

"Babamın dirseği çarptı abi..."

Çok doğal...

 

Dayak yese o kadar rahat ve sıkıntısız söyleyemezdi...

 

Dünyada en çok çocukları seviyorum.

Çünkü yalan söyleyip söylemedikleri her hallerinden belli oluyor.

Annem benimde belli ettiğimi söyler...

Yalan beni soğutur insandan, çocuklar yalan söyleyemiyorlar...

 

Haklısınız,

Düşünsenize,

Birde bu davranışları yapan sizin çocuğunuz olsa?

 

İş yerinde bir abi var,

Kızı var 5-6 yaşlarında...

Adamı gördüğünüzde kaba bişey sanırsınız.

Evlerine gittim,

Kızı ile çocuk olan başka bir insan daha görmedim böyle...

 

İnsanlar içlerinde neler, ne cevherler barındırıyorlar oysa ki...

 

Saygılarımla...

Şark kültüründe kadının adı yok, sofrada yeri yok kadın varsa yoksa yatakta ve evde hizmetli olmak zorunda

 

Arkadaş yazdığın şeyde çok haklısın hepimizin bir annesi var, annemize layık görmediğimizi karımıza layık görmemeliyiz. Annemize sövülmesini istemiyorsak başka annelere sövmemeliyiz. Benim annem kutsalsa herkesin annesi kutsal.

 

İşin ana noktası sana yapılmasını istemediğini bir başkasına yapmamak. Şu kadını becersem diye düşünen adamların hepsi aile içinde namus bekçisidir. Becermek için gözlerini yuvalarından çıkartırken düşünemez o kadınında bir ailesi ve bir annesi var. Herkes önce insan sonra cins sonra kişilik.

 

Başkalarının yaptığı ahlaksızlık yüzünden özür dilemeyeceğim ama bunu yapanları ve böyle düşünenleri yuhluyorum.