SEVGİYİ YARINLARA BIRAKMAK, MUTLULUĞU ATİYE TERK ETMEK.

[Φ SeDaTsann]

SEVGİYİ YARINLARA BIRAKMAK, MUTLULUĞU ATİYE TERK ETMEK.

KANIMCA; HAYAT TRENİNİ KAÇIRMAKTIR.

 

Sevgileri yarınlara bırakanlar, aşık olmaktan korkanlar, yaşamayı ıskalayıp, mutlu olmayı erteleyenler...

Hemen hemen hepsinin gerekçe ve bahanesi de birbirine benzer.

Kendine ve karşısındaki insana güvenememek, kırılmaktan korkmak, zorluğa ve sıkıntıya dayanıksızlık, emek ve çaba harcamaya üşenmek, riske girmekten çekinmek.

 

Peki ama nereye, ne zamana kadar ?

 

Hayat treni önünüzden geçip giderken, siz orada öylece durup, arkasından mı bakacaksınız?

Unutmayın ki, hayatımız bir su gibi hızla akıp gidiyor.

 

Hayat hiçte durup bekleyecek kadar, fazla ve de değersiz değildir.

 

Çözüm ise;

Hayatı anlamlandırarak, insan olma bilinciyle ve insanlık onurunu taşıyarak yaşamak.

Yaşamı ve insanları severek, sevgiyi ve aşkı duyumsayarak, çalışarak, üreterek, paylaşarak, yaşama ellerimiz ve yüreğimizle güzellikler katarak, haksızlıklarla ve çarpıklıklarla mücadele ederek, zorluklara, zulme ve sömürüye direnerek, kısacası yaşamın hakkını vererek dolu dolu yaşamak.

 

 

Sevgilerimizi ayıplayan bakışlar olmadan, sevdiğimiz ile aramıza sınıfsal, statüsel, yöresel, töresel, dinsel, mezhepsel engeller konulmadan, ve işsizlik, yoksulluk, eğitimsizlik, aç kalma kaygısı duymadan özgürce yaşamak insan olan hepimizin hakkıdır.

Yine yüzyıllar öncesinden ulaşan bir ses, kadın işçilerin sesi, bize ekonomik mücadelemizin sosyal taleplerimizle ayrılamayacağını anlatıyor:

"Yaşamak için ekmek, ruhumuz için gül istiyoruz!"

Yani işimizin, yarın güvencemizin olacağı bir hayat istiyoruz, alınıp satılmayan bir aşkın ve sevginin olduğu bir hayat.

Günümüz dünyasının kirlenmişliği karşısında insanın özünün korunabildiği tek alan sevgidir. Yaşayabilmek, direnebilmek ve kirlenmemek için sevgilerimize sahip çıkmalı ve bu duyguyu yaşamaktan kaçmamalıyız...