Ben Teşhis Edilmiş Bir Sosyopatım. Suçluluk, Empati veya Pişmanlık Hissetmiyorum

[™ Admin]

Ben Teşhis Edilmiş Bir Sosyopatım. Suçluluk, Empati veya Pişmanlık Hissetmiyorum

Ben teşhis edilmiş bir sosyopatım. Suçluluk, empati veya pişmanlık duymuyorum ve bunun neden kötü bir şey olarak görüldüğünü anlamıyorum.

Görünüşe göre, empati sahibi olmak sizi otomatik olarak iyi bir insan yapıyor. Ama katılmıyorum. Empatların çok seçici empatiye sahip olduklarına ve bunun çeşitli şekillerde size karşı kullanılabileceğine inanıyorum.

Bilişsel empatim var; Neler yaşadığını çok iyi biliyorum ve bence bu yeterli. Senin duygusal yükünü almama gerek yok.

Toplumsal standartlara göre kötü bir insan olabilirim; İşleri doğru şekilde yapmıyorum ve pek çok insanı umursamıyorum. Bana en yakın olanları önemsiyorum ama diğer herkesi yoluma çıkarlarsa onları alt edeceğim.

Ve toplumun bu konuda ne dediği umurumda değil.

Bana 21 yaşında antisosyal kişilik bozukluğu (ASPD) teşhisi kondu, ancak çocukluğumda oldukça baş belası olmuştum.

15 yaşımdan önce önemli bir okuldan kaçma, şiddet içeren davranış, patolojik yalan söyleme, zorbalık ve duygusuzluk geçmişim vardı ve bu da ASPD'nin öncüsü olan davranış bozukluğu teşhisine yol açtı.

Liseden sonra manipüle etmeyi çok daha incelikli bir şekilde öğrenmiştim ve hâlâ duygusal empati, suçluluk, vicdan azabı ve muhtemelen bir vicdandan yoksun olmama rağmen, ASPD'mi saklamak için bir maske yaratmıştım.

Kişiliğim nazik, hayırsever ve hepsinden önemlisi karizmatikti.

Resmi olarak teşhis konduğunda, psikiyatristin muayenehanesine çok isteyerek gitmedim. Kendi canımı almaya teşebbüs etmiştim ve felç edici bir depresyondan mustariptim.

Ya bir psikiyatri kurumuna yerleştirilmem ya da ayakta tedavi olarak bir psikiyatristle görüşmem teklif edildi; açıkçası ben ikincisini seçtim.

Psikiyatristim patolojik yalanların arkasını gördü ve zihniyetimi değiştirmeye çalıştı ama bana karşı gelmeye çalışan insanlara veya bana yakın olan insanlara karşı gaddar olduğumu açıkça söyleyebilirim.

Vicdan eksikliğim bir kleptoman olmamı sağladı - buna ihtiyaç olduğundan değil, sadece bir heyecandı. İçim soğuktu ama dışım inanılmaz çekiciydi.

Sosyal bir bukalemundum ve öğrenci siyasetinde başarılı oldum çünkü insanların olmamı istediği veya beni başarılı kılacak herhangi biri olabilirdim.

Doğanın ve yetiştirmenin bir ürünü olduğuma inanıyorum. Ailem, kolayca ASPD teşhisi konulabileceğini veya doğrudan psikopat olarak adlandırılabileceğini düşündüğüm insanlarla dolu. Ayrıca aile içi şiddet ve cinsel saldırı geçmişi olan insanların arasında büyüdüm.

20'li yaşlarımın başında aynı şeyi ben de yaşadım. Ne kadar kurnaz olsam da oyundan çıktım ve beni en çok sinirlendiren şey kontrolü kaybetmek.

Çocukken duygularımı göstermeme izin verilmedi ve erken yaşlardan itibaren insanlarla doğal bir şekilde bağlantı kurmak için mücadele ettim; hepsi benim açımdan oldukça zorlandı. İnsanların birbirleriyle arkadaş olmak istemelerine neyin sebep olduğunu bilmiyordum, bu yüzden başarılı davranışları taklit ettim.

Sokaklarda ağlayan insanlar gördüm ve bu bana hiçbir şey ifade etmiyor. Kesinlikle hiçbir şey hissetmiyorum. Benim gözümde, sadece beni ilgilendirmiyor. Bu benim problemim değil.

Sokakta gördüğüm rastgele insanlar umrumda olmasa da, toplum bana söylediği için değil, hayırseverlikten üzerime düşeni yapıyorum.

Kadınların hakları ve cinsel saldırı ve aile içi şiddete maruz kalanlar için sığınma evleri de dahil olmak üzere gerçekten önemsediğim belirli bir dizi amacım var, bu yüzden bu hayır kurumlarına bağış yapıyorum.

Tecavüze uğradığımda kimse beni desteklemedi ve polis bunu mahkemeye taşımak istemesine rağmen birçok kişi bana yalancı dedi. Benim yaşadıklarımı yaşayan kadınlara ve eşcinsel erkeklere şefkat duyuyorum ve bu durumdaki diğerlerine destek olmaya çalışıyorum.

Toksik bireyler yaşamış ve başka kimsesi olmayanlar için bir destek sistemi olarak hizmet etmesi için Cinderella's Revenge adlı bir web sitesi de oluşturdum.

Ama rastgele evsiz insanlar, gerçekten umurumda değil. Patrick Bateman'a göre bir ölçeğinde, muhtemelen yediyim.

Hayır, kimseyi öldürmeyeceğim ama suçluluk duygusunun, insanların size fayda sağlayan şeyler yaptığınız için sizi cezalandırmak için kullandıkları bir kontrol mekanizması olduğuna inanıyorum. Bence çok zehirli ve gereksiz bir duygu.

Suçluluk hissetmiyorum. Aslında, yaptığım hiçbir şey için hayatımda bir kez bile suçluluk duymadım. Bu benim için yabancı bir deneyim.

Ama diğer insanların bunu bana açıklama şekline bakılırsa, neden biri bunu hissetmek istesin ki? Neden biri bunun hissetmesi gereken sağlıklı bir duygu olduğunu düşünür?

Beni kibar olmaya zorlamak için suçluluğa ihtiyacım yok. Ancak, ilerlemek için ihtiyacım olan insanları arkadan bıçaklamaktan da beni alıkoymuyor. Bunun bana hayatta diğer insanların sahip olmadığı bir avantaj sağladığına inanıyorum.

Kişilik bozukluğumun çoğu insanın en şaşırtıcı bulduğu unsuru, kendime de empati duymamam. Gelecekteki benliğim veya geçmiş benliğim için empati duymuyorum.

Bana göre geçmişte olanlar geride kaldı. yok. Aynı şekilde gelecekte olacaklar da beni ilgilendirmiyor, bu yüzden kaygı duymuyorum. Bu geleceği düşünemeyeceğim anlamına gelmiyor, sadece ona herhangi bir duygu eklemiyorum.

Pişmanlık, tamamen yararsız olduğunu ve topluma hiçbir şey sağlamadığını hissettiğim başka bir duygu. Yaptığım ve mutlaka iyi olmayan şeyleri düşündüğümde umurumda değil. Beni o anıya bağlayan hiçbir duygum yok.

Bir şey bir kez yapıldığında, kendini kötü hissettiğin için geri alınmayacaktır. Almamaları gereken bir şeyi satın alan veya dışarı çıkıp eşini aldatan ve bunun kötü bir karar olduğunu anladıklarında vicdan azabı çeken insanlar görüyorum.

Evet, kötü bir karardı ama bu konuda ne yapacaksın? Üzerinde duracaksın ama bu sana yardımcı olacak mı? Bu kimseye yardım edecek mi? Kesinlikle hayır. Bunun anlamı nedir?

Bence empati, suçluluk ve pişmanlık eksikliği beni hayatta çok başarılı bir insan yaptı.

Diğer insanlar üzerindeki etkim hakkında endişeleniyor olsaydım asla başaramayacağım şeyleri başardım. Bu kadar çılgınca riskler almazdım ama inanılmaz sonuçlar elde ettim.

Öyleyse söyle bana, hala empati kurmak istiyor musun?

Kaynak: Newsweek