Kocama uçuk hastalığım olduğunu söylemek zorunda kaldığımda ne oldu?

[™ Admin]

Kocama uçuk hastalığım olduğunu söylemek zorunda kaldığımda ne oldu?

Evliliğim bir kase karamelli puding gibidir: tatlı, öngörülebilir ve biraz sıkıcı. Evliliğim dondurma olsaydı, vanilya olurdu - şekerleme yok.

Biz sapıkça bir çift değiliz. Tanışmadan önce ikimizin de uzun bir cinsel partner listesi yoktu.

Bence yenilikçiler buna "düşük vücut sayısı" diyebilir. Ben bir hipster değilim ve vanilya beji hayatımdan memnunum.

Düzenli, tatmin edici ama heyecan verici olmayan evli seksimiz var. Ve ben bununla iyiyim.

Ama geçen ay kocama uçuğum olduğunu söylemek zorunda kaldım. Ve partnerine uçuk olduğunu söylemek? Evliliğimizde bir konu olacağını hiç düşünmemiştim.

Menopoz hayatıma her türlü iğrençliği getirdi. Herkes sıcak basmaları ve hormonları bilir, ancak başka şeyler de vardır: sivilceler, göğüs kılları ve vajinal enfeksiyonlar.

Bu menopoz yolunda ne kadar ilerlersem, kendimi orada o kadar çok enfeksiyon kaparken buluyorum.

Jinekologum, vajinal iklimimin değiştiğini açıkladı ve her şeyi "bakterilere karşı daha misafirperver" hale getirdi. Misafirperverlikten yanayım ama bunun berbat olduğunu düşündüm.

Enfeksiyonlar sinir bozucu ve rahatsız ediciydi, ancak olağan tedaviye yanıt vermeyen özellikle acı verici bir enfeksiyon beni kontrol ettirmeye sevk edene kadar gerçekten hayatın yoluna çıkmadılar.

"Sadece bu bölgeyi uçuk için temizleyeceğim," dedi doktorum, hanımefendi bacaklarımın yanındaki tüneğinden dev bir kulak ucu sallayarak.

BS testleri hakkında alaycı bir açıklama yaptım. Bilirsiniz, sigorta şirketimizin seve seve parasını ödeyeceği proaktif ama gereksiz laboratuvarlar. Vaktini boşa harcadığını ama zaten orada olduğu için temizlemesi gerektiğini söyledim.

Sigortadan düşülebilir konusunda endişelenmedim. Uçuğu ekarte etmek istiyorsa, benim için sorun değil.

O gün, uçuk olmadığıma dair banka hesabımdaki her şeye bahse girerdim. Bir hafta sonra, muayene masasına geri dönmüştüm, "Sende uçuk var" sözlerini söylemesini izliyordum.

sözlerini duymadım; daha ziyade, onları hissettim ve vücuduma yayılan soğuk uyuşukluk olarak gördüm. Tepkim önce inanmamak, sonra panik oldu.

Kocam ve ben dokuz yıldır birlikteyiz. Hiç aldatmadım, hatta baştan çıkmadım. Evliliğimin derinden sadakate dayanmadığına dair en ufak bir şüphem olmadı.

Uçuk mu? Şimdi? Bu mantıklı değildi.

Mantık ve düzen makyajımın önemli unsurlarıdır. Bu mantıklı değildi.

Karıştırılan beynim bunu anlamlandırmaya çalışırken, bu anın her ayrıntısını hatırlıyorum. "Bu imkansız" ve "bu bir tür hata" gibi sözler ağzımdan döküldü.

Doktor Kleenex kutusunu verdi ve herpesin klinik açıklamasına soktu. Her üç kelimeden birini duydum.

Uçuğun pek nadir olmadığını biliyorum. İstatistikler, beş kişiden birinin virüsün bir türünü taşıdığını söylüyor. Ölümcül değil ve tedavi edilemez olsa da yönetilebilir.

Birisi bana 15 yıl önce uçuğum olduğunu söyleseydi, bu beni bu kadar şaşırtmazdı. Yine de berbat olurdu, ama dürüst olmak gerekirse, gereksiz riskler aldığımı (belirsiz bir şekilde) hatırlayabildiğim zamanlar var.

Hiçbir zaman yüksek bir "ceset sayımı" yapmadım ama aklıma 28 yaşımdayken tatilde yattığım o adam geldi. Adını şimdi hatırlayamıyorum.

Uzun zamandır iletişimimi kaybettiğim eski sevgilimle "belki de koruma kullanmalıyız" diye düşündüğüm her anı hatırlamaya çalıştım. Doktorun "salgın" ve "Valtrex" gibi sözler söylemesini dinlerken, dönen beynim uzak geçmişimdeki her cinsel karşılaşmayı hatırlamakta zorlanıyordu.

Herpes'in uykuda kalabileceğini ve stres veya başka bir zor faktör tarafından tetiklenene kadar asemptomatik kalabileceğini açıkladı. Bir daha asla salgın yaşamayabileceğimi veya ayda bir alabileceğimi söyledi.

Aklım, bana nasıl ve ne zaman nazikçe herpesin suçsuz olduğunu ve kocamın ya da benim muhtemelen bir süredir bu hastalığa sahip olduğumuzu ve bilmediğimizi söylediğini anlamaya çalışırken.

Ben miydim? O muydu? Suçlamayı istemek doğal, değil mi? Nasıl ve ne zaman işaret edebilirsek, o zaman her şey anlam kazanır.

Bu olmadı ve zihnim bana söylediklerinin çoğunu işlemek için mücadele etti. Aklımı kaçırmamaya çalıştım ama yakındı. Sadece Kleenex kutusunu ellerimde ezerek kendimi tuttum.

Seçeneklerim vardı: bir salgının geldiğini hissettiğimde ilaç almak ya da salgınları tamamen önleme umuduyla her gün almak.

Hap almayı sevmiyorum ama artık kendi vücuduma güvenmiyorum çünkü ne zamandır uçuğum vardı ve bunu bilmiyordum? Kontrolün bende olmasını seviyorum, belki de çok fazla. Burada kontrolün bende olmadığını hissettim.

Bir reçete ve bir yığın yayınla silahlı olarak ayrıldım. Her şeyi çöpe atmak, bu olmamış gibi davranmak ve kaçmak için ezici, mantıksız bir dürtü hissettim.

Kocama söylemeye korktum. Mantık bana aksini söylese de, hile yapmakla ya da onun yaptığını öğrenmekle suçlanmaktan eşit ölçüde korkuyordum.

Hiçbir şey söylememeyi düşündüm. Haplarımı çantamın iç cebine koymayı ve seksten kaçınmak için bahaneler üretmeyi hayal ettim.

Bir saat kadar araba ile dolaştıktan sonra eve gittim. Kendimi daha toplanmış hissettiğimde, buna derinleşmek ve kocamla bunun hakkında konuşmak için bir şans vereceğimi düşündüm.

Kapıdan içeri girdim, ona bir baktım ve tamamen aklım başımdan gitti. Doğal olarak, bir araba kazası geçirdiğimi veya birinin öldüğünü düşündü ve ben kanepede oturup ağlayarak ve Kleenex'i parçalarken o minibüste ezik olup olmadığını kontrol etmek için dışarı çıktı.

Sonunda, onunla yeni çıktım. Kocama uçuğum olduğunu söyledim.

Haberler şaşırtıcı ve hoş karşılanmasa da, hangi çim biçme makinesini alacağı gibi kararları ele alırken aynı sakin ve analitik yöntemle yaklaştı.

Okumak istemediğim tüm literatürü okudu. Benim aklıma gelmeyen sakin ve zekice sorular sordu.

Hiç mırıldanmadan test edildi ve kimi işaret edeceğinizi merak ediyorsanız, o ben ve geçmişimden çoktan unutulmuş biri. Aranacak biri varsa, adını hatırlayamıyorum.

Kocam parmakla işaret etmedi. İnanılmaz derecede nazik ve kabullendi. Şanslı olduğumu biliyorum ve bunu belirtmek neredeyse klişe olurdu.

Teşhisten sonra ilk kez seks yapmak benim için belirsizdi. Kocam bana elinden gelen her türlü güvenceyi vermesine rağmen, bunu olabildiğince uzun süre erteledim.

Yatak odasındaki normal, vanilya oluğumuza geri döndük ve her şey iyi - aslında, iyiden çok daha iyi, "Ona vereceğim zaman bu mu olacak?" aklımdan çıkmayı bırakacak.

Belki de merak etmekten asla vazgeçmeyeceğim. Belki de her zaman paranoyak olacağım, kocamın beyinde seks yaptığını düşündüğüm günlerde saplantılı bir şekilde vücudumda salgın belirtileri olup olmadığını kontrol edeceğim.

Uçuk olmak berbat olsa da, bu bir ölüm cezası değil. Bu tür haberleri bir ortağa iletmek zorunda kalırsan, benim yaptığımı yapma ve dünyanın sonuymuş gibi davran.

Bu konuda kayıtsız olmayın. Bu küçük bilgiyi ifşa etmek için külotunuzun çıkmasını beklemeyin, ancak nüfusun kabaca yüzde 40'ını etkileyen bir şeyi kıyamet ve kasvet olarak çerçevelemeyin.

Herpesten daha trajik birçok şey var: kanser, HIV, evinizi yerle bir eden bir kasırga, ileri derecede Alzheimer hastası olan ve adınızı hatırlamayan bir sevdiğiniz. Bunların hepsi herpesten daha kötü.

Kocama uçuğum olduğunu söyledim ve çoğunlukla hayat eskisi gibi. Vanilya beji. Ve ben bununla iyiyim.

Kaynak: YourTango