Bilim İnsanları, Güneşimizin Nasıl ve Ne Zaman Öleceğini ve Bunun Çok Özel Bir Durum Olacağını Açıkladılar

[™ Admin]

Bilim İnsanları, Güneşimizin Nasıl ve Ne Zaman Öleceğini ve Bunun Çok Özel Bir Durum Olacağını Açıkladılar

Güneşimiz öldükten sonra nasıl görünecek? Bilim adamları, Güneş Sistemimizin sonunun nasıl olacağına ve bunun ne zaman olacağına dair tahminlerde bulundular. Ve insanlar son sahneyi görmek için etrafta olmayacaklar.

Daha önce, gökbilimciler, kanıtlar biraz daha büyük olması gerektiğini gösterene kadar, gezegenimsi bir bulutsuya - parlak bir gaz ve toz balonu - dönüşeceğini düşünüyorlardı.

Uluslararası bir gökbilimciler ekibi, 2018'de onu tekrar ters çevirdi ve bir gezegenimsi bulutsunun gerçekten de en olası Güneş cesedi olduğunu buldu.

Güneş yaklaşık 4,6 milyar yaşındadır - Güneş Sistemindeki aynı zamanda oluşan diğer nesnelerin yaşı ile ölçülür. Gökbilimciler, diğer yıldızların gözlemlerine dayanarak, yaklaşık 10 milyar yıl sonra ömrünün sonuna ulaşacağını tahmin ediyor.

Bu arada elbette olacak başka şeyler de var. Yaklaşık 5 milyar yıl içinde Güneş bir kırmızı deve dönüşecek. Yıldızın çekirdeği küçülecek, ancak dış katmanları Mars'ın yörüngesine doğru genişleyecek ve bu süreçte gezegenimizi yutacak. Hala oradaysa.

Kesin olan bir şey var: O zamana kadar kesinlikle buralarda olmayacağız. Aslında, bu kayadan kurtulmanın bir yolunu bulamazsak, insanlığın yalnızca yaklaşık bir milyar yılı kaldı. Bunun nedeni, Güneş'in parlaklığının her milyar yılda yaklaşık yüzde 10 artmasıdır.

Bu kulağa pek hoş gelmiyor, ancak parlaklıktaki bu artış, Dünya'daki yaşamı sona erdirecek. Okyanuslarımız buharlaşacak ve yüzey su oluşamayacak kadar ısınacak. Alabildiğin kadar kaput olacağız.

Yerine koymanın zor olduğu kanıtlanmış olan kırmızı devin ardından gelenler. Daha önce yapılan birkaç çalışma, parlak bir gezegenimsi bulutsunun oluşabilmesi için, ilk yıldızın Güneş'in iki katı kadar kütleye sahip olması gerektiğini bulmuştur.

Bununla birlikte, 2018 çalışması, diğer yıldızların yüzde 90'ı gibi, Güneşimizin de kırmızı bir devden beyaz bir cüceye dönüşmesinin ve ardından gezegenimsi bir bulutsu olarak sona ermesinin büyük olasılıkla olduğunu belirlemek için bilgisayar modellemesini kullandı.

"Bir yıldız öldüğünde, zarf olarak bilinen bir gaz ve toz kütlesini uzaya fırlatır. Zarf, yıldızın kütlesinin yarısı kadar olabilir. Bu, yıldızın çekirdeğini ortaya çıkarır, bu noktada yıldızın yaşamının bu noktasında çalışıyor yakıtın bitmesi, sonunda kapanma ve nihayet ölmeden önce," diye açıklıyor İngiltere'deki Manchester Üniversitesi'nden astrofizikçi Albert Zijlstra, makalenin yazarlarından biri.

"Ancak o zaman sıcak çekirdek, dışarı atılan zarfın yaklaşık 10.000 yıl boyunca - astronomide kısa bir süre - parlak bir şekilde parlamasını sağlar. Gezegenimsi bulutsuyu görünür kılan da budur. Bazıları o kadar parlaktır ki, onlarca ölçen son derece uzak mesafelerden görülebilirler. Milyonlarca ışıkyılı, yıldızın kendisinin göremeyecek kadar sönük olduğu bir yer."

Ekibin oluşturduğu veri modeli, farklı yıldız kütleleriyle ilişkili gezegenimsi bulutsunun parlaklığını bulmak için aslında farklı türdeki yıldızların yaşam döngüsünü tahmin ediyor.

Gezegenimsi bulutsular, gözlemlenebilir Evren boyunca nispeten yaygındır; Sarmal Bulutsusu, Kedi Gözü Bulutsusu, Halka Bulutsusu ve Kabarcık Bulutsusu gibi ünlüleri ile.

Kedi Gözü Bulutsusu (NASA/ESA)
Gezegenimsi bulutsular olarak adlandırılmaları, aslında gezegenlerle bir ilgileri olduğu için değil, 18. yüzyılın sonlarında William Herschel tarafından ilk keşfedildiklerinde, görünüş olarak o zamanki teleskoplarla gezegenlere benzedikleri için değil.

Neredeyse 30 yıl önce, gökbilimciler tuhaf bir şey fark ettiler: Diğer galaksilerdeki en parlak gezegenimsi bulutsuların hepsi aşağı yukarı aynı parlaklığa sahip. Bu, en azından teorik olarak, gökbilimcilerin diğer galaksilerdeki gezegenimsi bulutsulara bakarak ne kadar uzakta olduklarını hesaplayabilecekleri anlamına gelir.

Veriler bunun doğru olduğunu gösterdi, ancak modeller, keşif yapıldığından beri bilim adamlarını rahatsız eden, onunla çelişiyordu.

Zijlstra, "Eski, düşük kütleli yıldızlar genç, daha büyük kütleli yıldızlardan çok daha sönük gezegenimsi bulutsular oluşturmalıdır. Bu, son 25 yıldır bir çatışma kaynağı haline geldi" dedi.

"Veriler, güneş gibi düşük kütleli yıldızlardan parlak gezegenimsi bulutsular elde edebileceğinizi söylüyordu, modeller bunun mümkün olmadığını, güneşin kütlesinin yaklaşık iki katından daha az bir şeyin bir gezegenimsi bulutsuyu görülemeyecek kadar sönük vereceğini söyledi."

2018 modelleri, Güneş'in görünür bir bulutsu oluşturabilen bir yıldız için kütlenin alt sınırında olduğunu göstererek bu sorunu çözmüştür.

Kütlesi Güneş'in 1,1 katından daha az olan bir yıldız bile görünür nebula üretemez. Öte yandan, Güneş'ten 3 kat daha büyük olan daha büyük yıldızlar, daha parlak bulutsuları üretecektir.

Aradaki diğer tüm yıldızlar için tahmin edilen parlaklık, gözlemlenene çok yakındır.

Zijlstra, "Bu güzel bir sonuç," dedi. "Artık sadece uzak galaksilerdeki birkaç milyar yıllık yıldızların mevcudiyetini ölçmek için bir yolumuz yok, ki bu ölçülmesi oldukça zor bir aralıktır, hatta Güneş'in öldüğünde ne yapacağını bile bulduk! "

Kaynak: Science Alert