Kör kuyuda olsak bile...

“Günlerden bir gün, köylerden birinde, adamın birinin eşeği (işleği), kuyunun birine düşmüş. Niye düşer, nasıl düşer sormayın. Eşek bu. Düşmüş işte. Belki kör bir kuyuydu, ağzı tahtayla kapatılmıştı belki, üzerine de toprak dökülmüştü. Zamanla tahta çürüdü, zayıfladı, toprakta biten otları yemek isteyen eşeğin ağırlığını çekemedi ve işleği yuttu kuyu.

“Hayvancık saatlerce acı içinde kıvrandı, bağırdı kendi dilinde. Sesini duyan sahibi gelip baktı ki vaziyet kötü. Zavallı işleği kuyunun dibinde melûl mahzun bakınıyor. Kur’ân’da bile bu hayvandan bahsedilmiş biliyorsunuz. Lokman Sûresi 19. âyette sesinin çirkinliği, hatırlatılmış; ‘Yeryüzünde ılımlı ol, sesini alçalt! Zira seslerin en çirkini işleklerin sesidir.’ Âyette “savt-ı hamîr” olarak geçiyor. Eskiler de binek anlamında “merkep” derlerdi ona. Sesi kötü ama, en güzel gözün onların gözü olduğunu da hatırlatalım, alınmasın sonra. Çirkin sesiyle yardım isterken, o güzel gözleriyle de kuyunun başına bakıyor. Üstelik yaralanmış. Karşılaştığı bu durumda, kendini, eşeği kadar zavallı hisseden adamcağız, köylüleri yardıma çağırdı. Ne yapsak, ne etsek, nasıl çıkarsak soruları havada kaldı. Sonunda karar verildi ki kurtarmak için çalışmaya değmez. Tek çare kuyuyu toprakla örtmek.

“Ellerine aldıkları küreklerle etraftan kuyunun içine toprak attılar. Zavallı hayvan, üzerine gelen toprakları, her seferinde silkinerek dibe döktü. Ayaklarının altına aldığı toprak sayesinde her an biraz daha yükseldi ve sonunda yukarıya kadar çıkmış oldu. Köylüler ağzı açık bakakaldı.

“Hayat, bazan bizim de üzerimize abanır. Ne bazanı, çoğu zaman. Toz toprakla örtmeye çalışanlar çok olur. Bunlarla baş etmenin tek yolu yakınıp sızlanmak değil, düşünüp silkinmek, eşelenip durmak, çalışmak, didinmek ve aydınlığa adım atmaktır. Kör kuyuda olsak bile...”

Anonim