Gönderi tarihi: 19 Ağustos , 2006 18 yıl Ey Hayat! Biliyorum var olduğum kadar yokum senin iç dünyanda. Bana sayısız rol veya hak etmediğim kadar gerçek sundun. Ama seninle hiçbir zaman barışık olamadım, yaşadığım hayat süresince. Oyuncaklarla kandırıp çamurlara buladın bedenimi. Senden oyuncak bile istememiştim aslında, yaşayacağım güzel bir vatan yeterdi benim için. Sadece birkaç gülücüklük sohbetlerde yaşadığımı anladım ya da ‘Anne’ dediğimde veyahut ‘Baba’ dediğimde. Ama biliyorsun ki; senin bu vakitlerinde, ben daha bedenime misafir olmamıştım. Sadece ütopik hayaller biriktiriyordum zihin kumbaramda ve hergün yeni hayal pazarlarında geziniyordum farkında olmadan. Daha sonra bana bir aile verdin ve bana yaşa dedin. Ama yaşamanın tanımını öğretmedin bana. Hani isyan etmek içimden geldiğinde hep senin kuruntuların durdurdu sinirli duygularımı ve hep tokluğumda ya da güldüğümde iltifat ediyordum sana ‘Hayat Ne Güzel’ diye. Ve işte şu an seni yarılamış durumdayım. Artık yaptıklarımla değil, yapacaklarımla varolmak istiyorum sende. Lütfen benimle barışık ol ve bana devamlı gülümse. Çünkü inan ki ben de karşılığını vereceğim. Gerek ideallerimle gerekse yüreğimle sarılacağım sana. Hadi... Hadi kollarını aç... Sevgilerimle. Senin İnsanın... Yazar: Mahmut Şaylıkay
Katılın Görüşlerinizi Paylaşın
Şu anda misafir olarak gönderiyorsunuz. Hesabınız varsa, hesabınızla gönderi paylaşmak için ŞİMDİ OTURUM AÇIN.
Eğer üye değilseniz hemen KAYIT OLUN.
Not: İletiniz gönderilmeden önce bir Moderatör kontrolünden geçirilecektir.