Darbe günlükleri

4 Şubat 1949: TBMM Genel Kurulu. Dinleyici localarından, birden fazla ziyaretçi ezan okumaya başlıyor. Yaka paça dışarı çıkarılıyorlar. Ertesi gün gazeteleri, “iki meczup”tan söz ediyor.

 

1 Mart 1950: İktidar partisi CHP, tekke ve türbelerin kapatılmasına dair 677 sayılı yasayı yürürlükten kaldırıyor. İlk 19 türbeyi halka açma görevi, nedense Milli Eğitim Bakanlığı’na veriliyor.

 

14 Mayıs’tan öteye 1950: İktidar partisi DP’nin çiçeği burnunda başbakanı Adnan Menderes, “Millete mal olmuş inkılâplarımızı saklı tutacağız” sözüyle mürtecilere diğerlerini hacamat edecekleri müjdesini veriyor. TV’lerin olmadığı Türkiye’nin yegâne devlet radyosunda dini programlar başlıyor. Milli Eğitim Bakanlığı, ilkokullarda seçmeli din dersi başlatıyor. Arap harfleri yasağı kaldırılıyor, Arapça Kur’an kursları ve imam hatip okullarının temeli atılıyor. Türkçe okunan ezan, Arapçaya döndürülüyor.

 

1953: Köy Enstitüleri kapatılıyor.

 

1955: Menderes, DP meclis grubuna sesleniyor: “Siz isterseniz Anayasa’yı değiştirebilir, hilafeti bile getirebilirsiniz!”

 

1956, Menderes’in seçim vaadi: “İstanbul’u ikinci bir Mekke, Eyüp Sultan Camii’ni ikinci bir Kâbe yapacağız!”

 

1957-1959: Seçmeli din dersi, liselere tırmanıyor. Din dersi öğretmeni yetiştirmek için okullar kuruluyor.

 

26 Ağustos 1965: Milli Eğitim Bakanı Cihat Bilgehan, “imam hatip okullarını bitirenlerin, ilkokul öğretmeni olabileceklerini” açıklıyor.

***

 

 

1967: Süleyman Demirel, Başbakan. TBMM’de iftar yemekleri başlıyor.

 

21 Şubat 1968’de Milli Eğitim Bakanı İlhami Ertem, Demirel başkanlığındaki AP iktidarının Büyük Türkiye hedefini ifşa ediyor: “Hükümetimizin amacı her ilde bir imam hatip okulu açmak!”

 

1975-1978: Süleyman Demirel, Başbakan. Necmettin Erbakan, Başbakan Yardımcısı. İlk ve orta öğretimde din dersi zorunlu kılınıyor. Olanlara ek, 233 imam hatip okulu daha açılıyor.

 

21-25 Aralık 1978: Kahramanmaraş’ta “Allah için cihada” çağrılan Sünniler, tekbir getirerek “Müslüman Türkiye” sloganıyla sokağa dökülüyor. Üç gün boyunca sol partiler ve Alevi dernekleri ateşe veriliyor, çoğu Alevi 111 yurttaş öldürülüyor. Başbakan Demirel, “Bana sağcılar, milliyetçiler cinayet işliyor dedirtemezsiniz!” diyor.

 

12 Haziran 1979: Necmettin Erbakan, haftalık tatilin cuma günü olmasını, nikâhları müftülerin kıymasını, “mektep” lere Kur’an dersi konulmasını talep ettiği konuşmasında, “Bu milletin mektep kitapları niye Allah adıyla başlamaz?” diye soruyor.

 

4 Temmuz 1980: Çorum katliamı. Ölü sayısı 58. Başbakan Demirel, sağcıların solcuları öldürdüğü “Çorum’u bırakın Fatsa’ya bakın!” yorumuyla, Türk İslam sentezinin yaratıkları Müslüman Milliyetçilere, yeni hedef olarak solcu Fatsa’yı işaret ediyor.

 

22 Temmuz 1980: DİSK’in kurucu başkanı sendikacı Kemal Türkler öldürülüyor. (Bu cinayetin davası 30 yıldır sürüyor. Davanın sonuncu tutuklu sanığı da 2010 Temmuz’unda zaman aşımından serbest bırakılmayı bekliyor...)

 

7 Eylül 1980, MSP’nin Konya mitinginde atılan sloganlar: ’Ya şeriat, ya ölüm/Dinsiz devlet yıkılacak elbet/Anayasa Kur’an/Laiklik dinsizliktir.

***

 

 

10 Ağustos 1981’de, 1 numaralı darbeci Org. Kenan Evren, Çanakkale’de 12 Eylül darbesinin amacını açıklıyor: “Muhterem din adamlarının elini öpeceğiz!”

 

1983 yılında, 1739 sayılı yasanın 31.maddesinde yapılan değişiklikle camiden okula geçiş ve imamların okullarda öğretmen olmaları sağlanıyor.

 

Mart 1987, Süleyman Demirel konuşuyor: “Siyasetin emrinde din değil, başka hakların kullanılmasına yaptığı gibi, siyaset dine hizmet edecek. Bunda yadırganacak bir şey yok. Tevhidi Tedrisat Kanunu bir semavi kitap değildir. Şayet Kur’an kursları ve din eğitimi bu kanuna ters düşüyorsa, yanlış olan din eğitimi değildir. Tevhidi Tedrisat Kanunu’dur... Laiklik çiğneniyor diye yapılan tartışmalar, bir yerde din ve vicdan hürriyetinin kullanılmasını baskı altına almaktır...”

 

Türkiye’nin çoktan yediği darbenin ve kimsenin tutuklamadığı, kovuşturmadığı darbecilerin günlüğünü yayınlamaya mübarek cuma günü devam edeceğim, sayın seyirciler. Darbe tarihçesini çıkarmakta “www.bosnakforum.com”un “karşı devrim kronolojisi”nden yararlandım. Kronolojiyi hazırlayanlara teşekkürü borç bilirim.

18.03.2009

Darbe günlükleri (2)

28 Aralık 1989: Turgut Özal, Başbakan. Hükümet üniversitelerde türbanı serbest bırakıyor.

 

2 Kasım 1990: Güneydoğu’da “faaliyet” gösteren irticai terör örgütü Hizbullah’tan ilk kez Cumhuriyet Gazetesi’nde söz ediliyor.

 

31 Ocak 1990: Prof. Dr. Muammer Aksoy öldürülüyor.

 

7 Mart 1990: Gazeteci Çetin Emeç öldürülüyor.

 

4 Eylül 1990: Dine yönelik eleştirileriyle tanınan eski müftü, yazar Turan Dursun öldürülüyor.

 

6 Ekim 1990: Prof. Dr. Bahriye Üçok öldürülüyor.

 

31 Ocak 1991: Turgut Özal, Cumhurbaşkanı. Dini ve dine göre kutsal sayılan gerekçeleri kullanarak halkı devletin güvenliğini ihlal edebilecek hareketlere teşvik ve bu amaçla örgüt kurulmasını suç sayan TCK’nın 163. Maddesi kaldırılıyor.

 

16 Şubat 1992: Doğu Perinçek ve İP’nin dergisi “2000’e Doğru”, “Hizbullah’ı Çevik Kuvvet mi eğitiyor?” başlığıyla çıkıyor. Haberi yazan ve görüntüleyen, derginin Diyarbakır muhabiri Halit Güngen.

 

18 Şubat 1992: Gazeteci Halit Güngen öldürülüyor.

 

20 Eylül 1992: Gazeteci Musa Anter öldürülüyor.

 

22 Ocak 1993: Gazeteci Uğur Mumcu, “İmam Subay” başlıklı ve sonuncu olacak makalesinde: “Dinsel ticaret 12 Eylül 1980 müdahalesinden sonra parasal kaynağa da kavuşarak devlet içinde de köşe başlarını tuttu. 1983 yılında Milli Eğitim temel yasasını değiştirdiler, bugün Harb Okulları yasasını. İmam hatip olarak yetiştirilenler emniyet müdürü, savcı, yargıç, kaymakam olacaklar, bu yasa değişikliği TBMM’den geçerse subay da olacaklar” diye yazıyor.

 

24 Ocak 1993: Gazeteci Uğur Mumcu öldürülüyor.

 

17 Şubat 1993: Org. Eşref Bitlis, organize bir uçak kazasında ölüyor.

 

2 Temmuz 1993: Sivas’ta Alevi derneklerin düzenlediği Pir Sultan Abdal Şenliklerine katılan 33 aydın yakılarak öldürülüyor. Madımak Oteli’ni ateşe veren Sünni mürteciler, yangından kaçanlar linç etmeyi beklerken: “Cumhuriyet Sivas’ta kuruldu, Sivas’ta yıkılacak/Şeriat gelecek zulüm bitecek/Kahrolsun laiklik” diye haykırıyorlar.

 

27 Mart 1994: Necmettin Erbakan’ın başkanlığındaki Refah Partisi, İstanbul ve Ankara dahil 22 ilde yerel seçimleri kazanıyor.

***

 

19 Nisan 1994, Necmettin Erbakan konuşuyor: “Geçiş dönemi sert mi olacak, yumuşak mı? Kanlı mı olacak, kansız mı? 60 milyon buna karar verecek...”

 

10 Kasım 1994’te Anıtkabir’e saldıran “meczup” haykırıyor: “Sizleri Kur’ana davet ediyorum!”

 

11 Ocak 1995: Yazar ve şair Onat Kutlar öldürülüyor.

 

9 Ocak 1996: Bir gün önce gözaltına alınan gazeteci Metin Göktepe, polislerce dövülerek öldürülüyor. İş adamı Özdemir Sabancı, Haluk Görgün ve Nilgün Hasefe, Sabancı Center’a yapılan terörist baskında öldürülüyor. Katillere kapıyı açan terörist işbirlikçi Fehriye Erdal’ın, İstanbul eski emniyet müdürü yardımcısı Hüseyin Kocadağ’ın “ricasıyla” işe alındığı söyleniyor.

 

28 Temmuz 1996: Kumarhaneler Kralı Ömer Lütfi Topal öldürülüyor.

 

3 Kasım 1996: Bir Mercedes’le bir kamyon çarpışıyor, içinden Hüseyin Kocadağ, Abdullah Çatlı ve Gamze Öz’ün ölüsü, DYP milletvekili ve Kürt aşiret reisi Sedat Bucak’ın dirisi, ama bagajından politikacı / mafya / kontrgerilla işbirliği çıkıyor. Susurluk skandalı patlıyor.

 

26 Kasım 1996: Başbakan yardımcısı ve Dışişleri Bakanı Tansu Çiller, Susurluk’ta ortaya çıkan “faili meçhul” eşkıyalığı, “Devlet için kurşun atan da yiyen de şereflidir,” diye savunuyor.

 

11 Ocak 1997: Başbakan Necmettin Erbakan, 51 adet tarikat ve cemaat şeyhine başbakanlık konutunda iftar yemeği veriyor.

 

8 Mayıs 1997: RP Şanlıurfa milletvekili İbrahim Halil Çelik, “Ben kan dökülmesini istiyorum. Demokrasi böyle gelecek, fıstık gibi olacak,” diyor.

 

17 Temmuz 1998: İslamcı feminist yazar Konca Kuriş, Mersin’deki evinin önünden silahlı üç kişi tarafından kaçırılıyor.

***

 

Seri cinayetler, tümevarım sistemiyle çözülür, sevgili seyirciler. Seri katili, cinayetlerin zaman ve mekândaki ortak noktalardan yola çıkarak belirleyebilirsiniz.

 

Darbeler de farklı değildir. Hele her darbe öncesi ve sonrası kan banyosundan geçen Türkiye’de.

 

Biraz sabredin. Yukarıdaki kronolojiyi tamamladığımda, siz de Türkiye’deki cinayet ve katliamların ortak noktasını görecek, darbelerin ne işe yaradığını ve darbecilerin kim olduklarını anlayacaksınız.

 

Şimdiden görmeye başladığınıza eminim...

20.03.2009

Darbe günlükleri (3)

21 Ekim 1999: Prof. Dr. Ahmet Taner Kışlalı öldürülüyor. 21 Ocak 2000: İki yıl önce Mersin’de kaçırılan İslamcı feminist Konca Kuriş’in cesedi, Hizbullah’ın Konya’daki mezar evinden çıkıyor.

 

2000-2001 arası yapılan operasyonlarda, değişik illerde Hizbullah’a ait mezar evlere, hatta bazıları sahillere gömülmüş 60’tan fazla cesede ulaşılıyor. Türkiye’de 1991’den öteye kaybolup ne ölüsü, ne de dirisi bulunabilen insan sayısı bu tarihe kadar 543...

 

24 Ocak 2001: Diyarbakır Emniyet Müdürü Gaffar Okan öldürülüyor.

 

25 Ağustos 2001: İş adamı Üzeyir Garih öldürülüyor.

 

18 Aralık 2002: Prof. Dr. Necip Hablemitoğlu öldürülüyor.

 

15 Kasım 2003: İstanbul’daki Neve Şalom ve Beth İsrail sinagoglarına yapılan saldırılarda 27 kişi öldürülüyor.

 

20 Kasım 2003: İstanbul’daki İngiltere Başkonsolosluğu ve HSBC Genel Müdürlüğü’ne yaptığı saldırılarda 30 kişi öldürülüyor.

 

3 Mayıs 2004: Tuzla’da “Dost Tarikatı” lideri olduğu öne sürülen Em. Binbaşı İhsan Güven ve İmam Hatip Lisesi Felsefe öğretmeni eşi Sibel Güven’in başlarından kurşunlanmış cesetleri bulunuyor.

 

5 Şubat 2006: Trabzon’daki Santa Maria Katolik Kilisesi’nin rahibi Andrea Santoro öldürülüyor.

 

17 Mayıs 2006: Danıştay’a saldırı. Yargıç Mustafa Yücel öldürülüyor, dört yargıç yaralanıyor.

 

19 Ocak 2007: Gazeteci Hrant Dink öldürülüyor. Trabzon’dan gelen katil Ogün Samast, “Cuma namazını kıldım, vurdum,” diyor.

 

18 Nisan 2007: Malatya’daki Zirve Yayınevi’nde biri Alman 3 kişi, İncil basıp dağıttıkları gerekçesiyle Hizbullah usulü bağlanıp boğazları kesilerek öldürülüyor.

 

12 Haziran 2007: Ümraniye’de bir evde bulunan silahlarla, Ergenekon davasına konu olacak operasyonlar başlıyor. Ergenekon, dalga numaraları verilen toplu gözaltılarla 2008’in tamamına yayılıyor ve gerek soruşturma, gerekse yargılama süreci halen devam ediyor.

***

 

 

Ey Türkiye’nin masum ve düzgün yurttaşları, Sayın Seyirciler!

 

Yukarıda üçüncüsü yer alan ve son ikisini tümüyle belleğime dayanarak hazırladığım olaylar dizini, çok eksiktir. 12 Eylül 1980 darbesinin binlerce ölüsü, işkence malulü ve darbeyi izleyen mezalimin doğurduğu PKK terörüne verilen 30 bin can, aynı yıl Çorum ve 1995 Gazi Mahallesi’nde gerçekleşen, nedense hep Alevileri hedef alan toplu katliamlar, Van, Şemdinli gibi isyan provalarını sıralamaya değil gazete, kitap yetmez, ansiklopedi gerekir.

 

Ama üç makaleye yayılan bu sınırlı tarihçeyi hazırlarken, parçaları alt alta sıralamanın böylesine korkunç bir bütün oluşturacağını, inanın öngörmemiştim, ortaya çıkan dehşet tablosuna ben bile şaşırdım! Bu sıralamaya dair gönderdiğiniz mektuplardan sizin de etkilendiğinizi anlıyorum...

 

Bu tabloya, fon rengi olarak her gün işlenen ortalama 5 cinayet, 2,5 tecavüz (Emniyet istatistikleridir), cesetleri bulunan ve bulunamayan kayıpları eklediğinizde sonuç çok açık:

 

Türkiye, eşi benzeri hiç bir demokraside görülmeyen bir şiddet ülkesidir. Terör, töre, suikast, toplu ve münferit cinayetleri birleştirdiğinizde, böyle bir şiddet yaygınlığı, uygarlık belirtisi olmasa gerekir. Hatta suikast ve katliam yoğunluğu, 1970’den öteye (1980 darbesine kadar 5 bin, sonra 30 bin kişi katle kurban gitti) geri kalmış ülkelerle dikta rejimleri ortalamasını da aşmakta, bir iç savaş sonuçlarına taşmaktadır.

 

Oysa hepimiz biliyoruz ki Türk halkı ne diğerlerinden daha kötü yürekli, ne de acımasızdır. Tam tersine, iyilik, dostluk, yadımseverlik ve dayanışma nitelikleri başka toplumlardan daha yüksektir.

 

Öyleyse niçin bunca cani vardır bu ülkede? Nasıl olup da ardı arkası kesilmeyen bu cinayetleri işleyen, suikastları ve katliamları yapan, yenilerini de yapmaya hazır bunca adam çıkmaktadır bu toplumdan?

 

Nerede hata yapılmış, bu şiddet potansiyeli nasıl hazırlanmış, azımsanmayacak sayıda ölmeye ve öldürmeye meraklı bir nüfus yoğunluğu nasıl yaratılmıştır?

 

Net olarak söylüyorum: Yapılan hata değildir, sürekli darbe politikasıdır.

 

Sürekli darbe politikasını ve Türkiye’nin kimler tarafından nasıl çökertildiğini yarın yazacağım.

24.03.2009

Nato kafa, iman mermer

Ülkemizin siyasal tarihine baktığımızda, tuhaf bir takvim çakışmasıyla karşılaşırız: Türkiye’nin NATO üyeliğiyle laikliğin devlet eliyle delinip, milletin dine imana döndürülüşü aynı yıllara denk gelir.

 

Türkiye, 1948 yılında Brüksel Antlaşmasıyla temelleri atılıp 1949 yılında kurulan NATO’ya kurucu üye yazılmak için taklalar atar, fakat çağrılmaz. Büyük mücadeleler sonucunda, ancak 1953 yılında NATO üyeliğine kavuşur.

 

NATO’nun kurulduğu 1949 ile Türkiye’nin üye olabildiği 1953 arasında iç politikada bakın neler olmuştur:

 

İki “meczup” TBMM’de ezan okur. Tekke ve türbeler yeniden açılır. Yegâne devlet medyası radyoda dini programlar ve ilkokullarda din dersi başlar. Arap harfleri yasağı kalkar, Kur’an kurslarına yeşil ışık yakılır, imam hatip okullarının temeli atılır. “Komünist yetiştirmek”le itham edilen Köy Enstitüleri kapatılır. Ne gariptir ki Türkçe ezanın Arapçaya döndürülüşüyle (16 Haziran 1950), Türkiye’nin NATO üyeliğine birinci başvurusu (1 Ağustos 1950) arasında sadece bir buçuk aylık bir zaman farkı vardır...

***

 

Cumhuriyetin temel ilkelerinden bu geri dönüş CHP iktidarında başlayıp, DP iktidarında artarak süren bir politikadır.

 

Ve sanmayın ki NATO ya da ABD tarafından empoze edilmiştir! Tam tersine, Türkiye, çok girmek istediği NATO’ya yaranmak için kuruluş amacına birinci derecede uygunluğu, yani “SSCB’ye karşı ileri karakol” olabilirliğini, dinsiz komünizme karşı kuşandığı en etkili silah, din ve imana dönüşle kanıtlamaya çalışmaktadır.

 

Türkiye, kendisi için de bir tehdit oluşturan SSCB’ye karşı kurulan NATO’ya girmek için çabaladığı yıllar boyunca 1950’de başlayan “komünizme karşı ilk sıcak savaş” Kore Savaşı’na katılarak ne kadar iyi bir NATO askeri olacağını da kanıtlamaya çalışmış, zaten üyeliğe de savaşın bittiği 1953 yılında kavuşabilmiştir. Bu anlamda Türkiye’nin NATO üyeliğini, dinsizlik düşmanı imancılıkla hazırlayıp, 741 şehit ve 2147 gazinin kanıyla imzaladığı söylenebilir.

 

ABD’nin, NATO kurulurken Türkiye’yi hiç mi hiç kale almadığı, özellikle Menderes hükümetleri tarafından dibi mumlu davetiyeyle yana yakıla çağırılana kadar ülkemizden yana bakmadığını düşünürsek: 1949 yılından öteye laik cumhuriyeti kemirmeye başlayan dinci politika, geri kalmış bir ülkede çapsız devlet adamlarının SSCB tehdidine karşı bulabildikleri yegâne çare olup, tarihi reflekslere dayanması bakımından tamamen “milli” yani yerli malı bir projedir.

 

Hatta iddia ediyorum ki ABD, 1970’li yıllarda SSCB bloğunu İslamcı düşmanlarla kuşatmak fikrinin ilhamını Türkiye’nin komünizme imanla direnmesinden almış ve “Yeşil Kuşak” projesini komünist bloğun Doğu’daki tüm sınır ahalisi ve komşularının Müslüman olması gerçeğinden hareketle uygulamaya koymuştur.

 

Türkiye, laik cumhuriyet ilkelerini bir bir yok etmeye başladığı 1949’dan sonra devletin ve ordunun sağa oturtulduğu, halkın devlet eliyle muhafazakârlaştırıldığı, yurttaşlığın dindaşlıkla özdeşleştiği ve bu sağ şeritten zaman zaman çıkmaya kalkanlar, önce iman bayrağı açılıp sonra kafalarına vurularak hizaya sokulduğu bir ülke olmuştur.

 

Yine de hizaya girmemekte direnen binlercesi de öldürülmüştür tabii.

***

 

Ne gariptir ki, “laikliğin yılmaz bekçisi” TSK’nın siyasal yönetime el koyuşunun her biri “sağ darbe”dir ve cuntaların ilk işi kendi mensupları arasındaki solcuları temizlemek olmuştur!

 

27 Mayıs 1960’a “devrim” denilmesi ve topluma, evrensel anlamda çağdaş demokratik haklar tanıyan 1961 Anayasası bir yol kazasıdır. Zaten 12 Mart 1971 darbesi, bu Anayasa’nın doğurduğu solculukları temizlemek için yapıldı, kesin başarı sağlanamayınca 12 Eylül 1980 cuntası geldi, solcu üreten özgürlüğün “çıban başı” Anayasa’yı yürürlükten kaldırdı.

 

Ne gariptir ki “laikliğin yılmaz bekçisi” TSK’nın tüm darbeleri, bizzat şeriatçı gidişatı hedef alan 28 Şubat süreci dahil, hep Türkiye’de dinciliğin gelişip genişlemesine yaramış, hatta 1980 cuntasının en bariz örneğini sergilediği gibi “sol”u bastırmak için imanı kullanıp din eğitimini körüklemiştir. Başka bir deyişle, TSK’nın bekçilik ettiği laiklik, içinden çıkan cuntacının her düdük çalışında biraz daha eksilmiştir.

25.03.2009

Bir de "bu ülkeyi bunca senedir Atatürkçüler yönetiyordu" demezler mi? Gören gözler için ne kadar açık ve net tarikat ve cemaat yetiştirmelerinin sızdıkları yerler ve yaptıkları.