Git (me) demek isterdim..

Agzında bulunan son harfleri döktün dilinden. Şimdi gidebilirsin bir cümlelik yanımdaydın zaten..

Gitmeyi göze alana “KAL” diyememki “kal” desem kalan sen olmazsın. Sen gitmeyi göze almışsın. Zoraki kalmalar gitmekten kötüdür. Bir “git” dememe bakıyorsa gözlerin gidebilirsin.. elbet bir sabır dikilir alın yazıma. Kaf dagından ödünç aldıgım gülmelerimi oturturum yanaklarıma. Sana söylenecek tüm sözlerimin celladı olurum. Öldürürüm kelimelerimi. Gidebilirsin.. Kasvete bulanmış bir hava çökse de yarınlarıma ben dünlerime sarılırım. Oysa kahrı karalamıştık birligimizde şimdi gitmeler sıkıştıysa düşlerine gidebilirsin..

…

zaman bir meltem hızında üst üste devriliyor ve gidiyorsun.. gidişinle hayat istasyonumdan mutluluga giden trenler arasındaki yerim siliniyor. Dev günler ardında bir karınca gibi yok oluyorsun

düşlerimden vurgun yedim. Şimdi ne İstanbul u konuşturacak kadar güçlüyüm ne de içimdeki yarayı susturabilecek kadar deli. Gözyaşlarımı ceplerimden çıkarıp gözlerime astıysam kime ne ki? Ben ki; yitirdigimi bulmak için yumdum gözlerimi. Senden önce çakıldı yüregim yere. TERS NOKTASINDAN HAYATA SOBE..

iyi de ben seni yakalamak için oynadım bu saklambacı. Karşıma yakalanmış durumda çıkan hayat niye? Yitirdigim bu saklambacın neresinde?

Hecelerimde saklı birisin artık . harfsiz bir isim , en bildigim yanımın en meçhul ünlemi.. gitmeliydin.. Nefeslerimin yarım ve hayatın un ufak oldugu bir anda HİÇ GELMEDİGİNİ ögrendim. Ve siyah beyaz hüsran doldu avuçlarıma. gidişinin şarkısı çalınmaz artık; gelmeyişinin agıtları yakılır mısralarımda. Peki bu gelmeyiş neden gelmişlikleri barındırdı yüregimde? Yoksa gelmemiştin de benden mi gizlemiştin ? yada geldin sandıgımda sen çoktan gitmiş miydin??