Geçenlerde en uzun mektubumu yazdım. Az soluk alanı ama buna karşın diğerleriyle kıyaslandığında daha diri olanı... Vardığım bulgular kuşku dolu tüm anlarımı dışlamama neden oldu bilincimden. Geçmiyen dakikalardan öğrendiğim çok şey var aslında. Tanıyorum sandığım yanlarımın bir çoğuna ne kadar uzak olduğum mesela! Tek olmadığım. Sonuç olarak içimde büyüttüğüm hasretim. Kendime olan hasretim. Hoşgeldin yalnızlığım. Şİmdi iki kişi olduk. Bedenimiz belki taşımakta zorlanabilir ama beynimiz patlayana kadar laflayabiliriz artık. Yaşama dair biriktirdiğin tüm bulgulardan çekinmeden bahset bana. Korkma yermem seni. Küçük görmem çünkü birikimlerinden faydalanabileceklerimi almaya hazırım şu sıralar. Bak ne diyeceğim sana, galiba bazen dağları, şehirleri aşan yollardan uzak durmak gerekiyor. Mutluluğu bulacağım derken fiziksel bir çöküşü karşılıyor insan. Kabarıyor nehri yüreğimin. Boğazımı sıkan kendimle tutuştuğum şu anlamsız kavga. Kim için ve ne için veriyorum bu savaşı. Senin gelmen için defalarca ortam hazırladılar. Bağlılığımı test etmeye gücü yetmez hiçbirinin. Bundan böyle sadece senle savaşım. Dilediğin zaman sende gidebilirsin benden yalnızlığım. Kızmam sana. Ve gücenmem de. Madem herkesin kendine düşkünlüğü haklı bence... Bundan böyle hasretini sürdüğüm ideal gezginliğime sırnaşırım. Tekrar Hoş Geldin...

Kimse yanlız değildir, yanlızlık sadece ve sadece tercih etmekle alakalı..Senin gibi bir insanın yanlız olabileceğine inanmıyorum...