hayat...

hayat...

bir feryadın yarattığı mutlu acıların ürünüyüz.

o feryada feryatla açtık gözlerimizi.

korunmasız minik bedenimizi bir feryatla sığdırdık feryadın acının mutlu sahibinin sinesine.

başımızda dikilip şaşkın bakan erkek yüreğini seçip anlayamadan.

omuzlarından bastırdığımız yaşamlarını bilemeden gülümsedik kendilerine.

benim anam benim babam.

gözleri daima neden ıslaktı onların bakarken çakmak çakmak.

ayaklarım üzerinde durmaya çalışırken titreyerek havada dans eden ellerini anlayamadım üzerimde.

sendelediğimde ikili bir sarılış yaşadım sımsıkı.

iki nefes arasında soluklara anlam veremedim.

oysa onlar benim anam benim babammış.

alfebeyi anlamaya çalışırken garip seslerine tanık oldum bilemedim.

baaabbbaaaaaaaaaaaaa annneeeeeeeee!

küçücük insanlar arasına karışıp çocuk gibi sesler çıkardıklarında okulumda arkadaşlarımdan sıkıldım zaman zaman bilemedim nedenini.

onlar benim annem babammış.

ateşlenip sızlandığım anlarda bir koşuşturma bir telaş.

üzerimde dolaşan sıcacık eller.

dudakların dansı yanaklarımda.

yarı aralık içinden acı geçen gözleri bilememiştim.

ayaklandığımda sağlıkla bir neşe bir bayram duygularını anlayamamıştım.

bir feryada teslim oluşlarını hiç bilemedim.

oysa onlar benim annem benim babammış.

güneşin sarhoş olduğu kış zamanlarında rüzgarlara dur demelerini anlayamadım.

sarıp sarmaladıkları küçücük bedenimi koklayıp bir gül edasıyla iç çekmelerini bilemedim.

adamlığımı onlara kanıtlamak istediğimde neden çocuklaştıklarını bilemedim.

bir arzu bir istek yaratıp gönüllerini o çağlarda alamadım.

bir kadın bir adam arkamdan daima seslenişlerini yaşlarına verip umursayamadım.

ben onları gerçekten çok sevmişim.

lakin onların sevgilerini anlayamadım.

benim annem benim babam.

bir tas çorbaya bin tat katan eleştirilerini titizlik sandım.

bir geceye bin titreyiş katıp kapımın neden sabaha dek açılıp kapandığını anlayamadım.

benim neden hiç ince bir yorganım olmadığını anlayamadım.

korku kuşkularının nedenini çözemedim.

bir adam bir kadın!

iki esir yaşam.

neden neden?

yolculuklarımda yanımda hiç götürmediğim kurabiyeleri niye yaptılar bilemedim.

bir saltanat şehzadesi gibi yokluklarında bile taht kurup beni beni oturtmalarını anlayamadım.

nerden bilecektimki?

oysa onlar benim anam benim babamdı.

ve adam yaşlandı!

kar beyazı saçları kalın kaşlarına sert duruşuna engeller koydu hayat.

zayıflatıp direncini azaltarak.

gözlerinde bana bakışları bir dağ gibiydi asil keskin.

içinde kımıldayan göz bebekleri feryatla gözümü açtığım günkü gibi şimdi o bakıyordu.

masum ve çocukça.

bir kadın ellerini sımsıkı kavramış gözlerinden süzülen yaşları onun dudaklarından içeri damlatarak yüreğine yolluyordu.

şaşkındım neler oluyordu benim anneme benim babama.

ve gözleri kapandı adamın usulca.

akın akın insanlar geldiler gittiler evimize.

bir kadın şimdi bana sarılmıyordu!

anlayamıyordum yapayalnızdım!

ben gidip sarıldım aklı hala o adamdaydı bana baban gibi kokuyorsun diyordu.

sahi onlar benim annem benim babamdı.

adamı beyaz patiskalara sardılar.

bir tahta sandukaya koyup omuzlara aldılar.

bir çukur kazıldı ve usulca içine yerleştirdiler.

üzerini toprakla kapatmaya başladılar eyvaaaah babaaaaaaaaaaa...

oğuz gölçik yazar...