Onca baharsız yıl geçti

 

Hep gözlerimde aradın

Baharın o en güzel günlerini

Benim gözlerimde bahar

Senin gözlerinde kırışıklar

Bahar ama

Sonbahar…

 

 

 

 

Biliyorum

 

Üf demedin bir gün

Sitem etmedin kaderine

El oldun, ayak oldun

Ağız oldun, dil oldun

Beklenmeyen misafirine…

 

 

 

 

Güneşin batmadığı bir yurtta

 

Sana hep aydınlık şiirleri yazmak isterdim

Biliyorum

Sen genede o şiirleri buluyorsun anlamsız gülüşlerimde

Her ne kadar yüreğinde ısınmakta olsada toprak

Cemreler baharı işaret etsede annem

Ben ya beklediğin kişi,

Yada hiç yaşamamış olmak isterdim…

 

 

 

 

Affet beni anne

Bilse ki anneler hiç böyle düşünmez.Yani affedilecek bir şey yoktur.Hatta daha iyi nasıl bakabilirim diye düşünürler.Bu şiiri okuyunca bir arkadaşımın 6 ay önce ölen özürlü oğlu aklıma geldi.Anne şöyle diyordu

 

-Hiç gocunmadım ona bakarken ,evde yalnız kalamıyorum sürekli içerki odadan bana sesleniyormuş gibi geliyor.Keşke yaşasaydı ,nefesi bile yetiyordu bana.Büyümüştü ,çok iri yarıydı ,ama ona hizmet ederken hiç bir yerimde ağrı hissetmiyordum.O ölünce bütün hastalıklar çıktı, hiç bir yerim tutmuyor artık.

 

Çok üzücü anlatılır gibi değil.