Bu ebeveynler çocuklarının iPad'lerini ellerinden aldığında ne oldu?

Bu ebeveynler çocuklarının iPad'lerini ellerinden aldığında ne oldu?

Christina Dinur'un ailesi için bu dönüm noktası, bir buçuk yıl önce, güzel bir bahar sabahında, Dinur ve eşinin iki kızlarını parka götürmeye karar vermesiyle yaşandı. Ancak 2 yaşındaki kızları çılgına döndü: Tabletinden ayrılmak istemediği için evden çıkmak istemiyordu.

Her iki kız da pandemi döneminde doğmuştu ve o izole dönemin zirvesinde, "ekranlara karşı çok hoşgörülüydük" diyor Dinur. "Kendi tabletleri vardı. Bol bol televizyon izlemelerine izin veriliyordu. Uzun süre çalışmaya çalıştığımız için bu bir hayatta kalma mücadelesiydi." Ancak zamanla, Dinur'un da dediği gibi, kendisi ve eşi, kızlarının, özellikle de küçük çocuklarının, tabletindeki eğitici oyunlara nasıl takıldığını merak etmeye başladılar. Park gezisinin olduğu hafta sonunda, sorun inkar edilemez hale geldi.

Dinur, "Gitmeyi reddediyordu" diyor. "O sadece oyun oynamaya devam etmek istiyordu. Biz de 'Tamam. Burada bir şeylerin değişmesi gerekiyor' dedik."

Değişimin, çocuklarını ekranlardan uzaklaştırmak isteyen ancak bunun sonuçlarından korkan ebeveynler için hem kıskanılacak hem de göz korkutucu olabilecek türden cesur bir hamle olduğuna karar verdiler. Genellikle erişime izin verildiğinde -bir tablete, video oyununa, akıllı telefona- cinin şişeden çıktığı ve geri dönüşün olmadığı hissi vardır. Ancak Dinur'unki gibi aileler, uyum süreci zorlu olsa da, azaltmanın mümkün olduğunu ve önemli faydalar sağladığını gördüler.

Dinur ve kocası planı kızlara anlattı. "Onlara, 'Beynimizin nasıl çalıştığı ve ekranlarda geçirilen tüm bu zamanın vücudumuz için en sağlıklı şey olmadığı hakkında daha fazla şey öğreniyoruz' dedik," diyor. "Bundan hiç heyecan duymadılar. İlk birkaç gün çok fazla tepki geldi. Ama sonra sihirli bir düğmeye basılmış gibiydi."

Cihazları çocuklarından almanın ebeveynliği zorlaştıracağından endişelenmişti, ancak tam tersinin doğru olduğunu gördü. "Birlikte daha fazla oynamaya başladılar ve sanırım benim için en büyük sürpriz buydu. Ekranları bıraktıktan sonra ebeveyn olarak hayatım kolaylaştı çünkü artık bu konuda çatışmalarımız kalmadı ve çocuklar kendilerini eğlendirmekte daha iyi oldular," diyor. "Her şey kolaylaştı. Bu, insanların çok sık duyduğu bir mesaj değil. O kadar iyi gitti ki kalıcı hale getirmeye karar verdik." (Ailece film geceleri veya hastalık izinleri için istisnalar yaptıklarını da ekliyor.)

Kaliforniya Üniversitesi, San Francisco'da pediatri doçenti olan Jason Nagata, ailelerin teknolojiye bu şekilde yaklaşması gerektiğini ve uyumlu bir zihniyetle hareket etmesi gerektiğini söylüyor. Nagata, Amerikan Pediatri Akademisi'nin ebeveynlerin bir aile medya kullanım planı oluşturmalarını önerdiğini ve bu yönergelerin, ailenin kendine özgü koşullarını hesaba katarak akışkan ve dinamik olması amaçlandığını belirtiyor. "Herkese uyan tek bir çözüm yok," diyor. Hafta içi ve hafta sonu veya okul yılı ve yaz tatili için farklı kurallar olabilir. Sürecin önemli bir parçasının, işlerin nasıl gittiğini takip etmek olduğunu ve işler yolunda gitmiyorsa "yeniden değerlendirip planı revize etmek" olduğunu söylüyor.

Nagata'nın kendi araştırması, çocuklar için ekran süresini ve sosyal medyaya maruz kalmayı sınırlamanın önemini vurguluyor. Çalışmaları, sosyal medya kullanımının ergenlerde gelecekteki depresyon için bir risk faktörü olduğunu ve uyku üzerinde olumsuz bir etkisi olduğunu ortaya koyuyor. Ekran kullanımı genellikle hareketsizdir ve Nagata'nın çalışması, daha fazla ekran süresi ile gelecekte kilo alımı, daha yüksek tansiyon ve daha yüksek diyabet riski arasında bir bağlantı olduğunu göstermiştir. Yakın tarihli bir çalışma, 13 yaşın altındaki çocuklarda düşük düzeyde sosyal medya kullanımının (günde yaklaşık bir saat) bile iki yıl sonra daha zayıf bilişsel sonuçlarla ilişkili olduğunu buldu.

Nagata, özellikle çocukluk gelişiminin kritik aşamalarında sağlıklı dengeler kurmanın hayati önem taşıdığını belirtiyor. "Bu çalışmalardan, ergenlik ve genç yetişkinlik yıllarınızda geliştirdiğiniz alışkanlıkların genellikle hayatınızın geri kalanında da devam eden alışkanlıklar olduğunu öğrendik."

Çocuklarının teknoloji kullanımını azaltmak isteyen ebeveynler için, geçiş döneminde meşgul olmalarını sağlamak faydalı olacaktır. "Spor, açık hava etkinlikleri, ailece eğlenme zamanı - çocuğunuzun ekran başında olmadığı her şeyden - sadece eğlenceli alternatifler sunduğundan emin olun," diyor. "Yapmaktan keyif alabilecekleri başka bir şey varsa, bir şeyleri kaçırma korkusu hissetme olasılıkları daha düşüktür."

Nagata, sürecin daha büyük bir çocukla daha karmaşık olabileceğini; ergenlik çağındaki ve gençlerin değişime daha fazla direnme eğiliminde olduklarını ve çevrimiçi olmanın sosyal dinamiklerine daha uyumlu olduklarını söylüyor. Vermont'ta 14 yaşında bir çocuğun annesi olan Heidi Guevin, kaygı ve dikkat eksikliği/hiperaktivite bozukluğu nedeniyle teknoloji kullanımında yaşadıkları zorlukları bizzat deneyimledi.

Guevin, ister cep telefonu, ister televizyon, isterse geçen yıl biriktirdiği parayla satın aldığı video oyun konsolu olsun, "bir kez ilgi duyup odaklandığında, bırakması çok zor oluyor." diyor. Akşam yemeği veya ödev zamanı geldiğinde ise "bu bir mücadeleye dönüştü ve beni bir adım geri atıp evimizdeki teknolojiyi yeniden düşünmeye iten de bu oldu."

Geçen yaz Guevin, oğlunun ev işleri yaparak teknolojiye erişimini sağlaması gereken yeni bir sistem oluşturdu ve bu yaklaşım aileleri için en başarılı yöntem oldu. "İlk birkaç gün, beklediğim gibi, çok üzgün ve öfkeliydi." diyor. "Ama sonra bir süre boyunca her şey çok iyi gitti."

Evdeki ekstra yardımın yanı sıra, başka faydalar da fark ettiğini söylüyor. "Okulda daha iyi. Daha aktif. Dışarıda daha fazla zaman geçiriyor. Daha çok okuyor," diyor. Ancak bu yeni gerçekliğe olan coşkusunu paylaşmadığını da ekliyor. Hâlâ daha fazla ekrana erişimi olmasını istiyor. "Zorlayıcı olabilir," diyor, "ama en önemli şey istikrarlı olmak."

Pensilvanya'da kardiyolog ve 5 ve 7 yaşında çocuk babası olan Yair Lev, çocuklarının 16 yaşına kadar cep telefonu kullanmaması konusunda uzun zamandır kararlı. Kariyerinde teknolojiyi benimsediğini belirtiyor - sağlık sektöründeki yapay zeka şirketlerine danışmanlık hizmeti veriyor - ancak evde, eşiyle birlikte daha önce izin verdikleri sınırlı erişimden bile geri adım atmaya karar vermişler.

Yaklaşık bir yıl önce, Lev, çocuklarının İbranice pratik yapmak için dil öğrenme uygulamalarını kullanabilmeleri için bir tablet satın aldığını söylüyor. Ancak uygulamaların öğrenme sürecini "oyunlaştırdığını" fark etmeye başladığını söylüyor ve ekliyor: "Ve kapatıp akşam yemeği zamanı geldiğinde çılgına dönüyorlar." Tableti kaldırmaya karar verdiğini ve birkaç gün sonra çocuklarının artık tablet istememeye başladığını belirtiyor.

Birkaç ay önce, akıllı televizyonları bozulduğunda aile daha da küçülmeye karar vermiş ve Lev'in söylediğine göre, televizyonu değiştirmek yerine ondan kurtulmaya karar vermişler. "Çocuklar evde ekran olmadığı gerçeğini kabulleniyorlar." diyor. "Hâlâ büyükanne ve büyükbabalarının evinde çizgi film izlemeyi seviyorlar." diye ekliyor. Ancak çocuklarının evde nasıl başarılı olduklarını görüyor ve bunun devam etmesini istiyor. "Çocuklar inanılmaz bir şekilde gelişiyor; birlikte oyunlar yaratıyorlar ve sürekli yeni fikirler üretiyorlar."

New York'ta yaşayan 9 yaşında bir oğlu ve 5 yaşında bir kızı olan deneyimli bir devlet okulu öğretmeni olan Jill Anderson, teknolojinin eğitici potansiyeline inanması gerektiğini öğrendiğini söylüyor. Amerikan Pediatri Akademisi'nin ekran süresi yönergelerine çok dikkat etti ve oğluna 5. doğum günü için, sınıfında kullandığı öğrenme uygulamalarıyla dolu bir iPad aldı.

"Ama sonra onun bu oyuna takıntılı olduğunu ve sürekli daha fazlasını istediğini fark ettim," diyor.

Anderson, oğlunun 7. doğum gününde amcasının ona bir Nintendo Switch oyun konsolu hediye etmesiyle bu alışkanlıktan zaten tedirginlik duyuyordu. Yaklaşık bir yıl boyunca Switch'i sadece hafta sonlarıyla sınırladıktan sonra, "artık kabul edilemezdi," diyor. "Çöküşler. Bu takıntısına inanamıyordum." Oğlunun her zaman sosyal ve yaratıcı bir çocuk olduğunu, ancak oyun oynamadığı zamanlarda sürekli can sıkıntısından şikayet etmeye başladığını söylüyor. "Hiç kendinde değildi," diyor.

2024 yılbaşı gecesi, aileleri bir parti düzenledi ve Anderson, "diğer çocuklar oynamasa bile," oğlunun Switch oynamayı bırakmak istemediğini söylüyor. "Yeterince kırmızı bayrak varsa içgüdülerinize göre hareket etmek zorundasınız ve hepsi bu kadardı." Switch'ten ve tabletten hemen kurtulmaya karar verdi.

"Yıkılmıştı," diyor ama etkilenmemişti: "Ben de 'Hayır, gitti ve sonsuza dek gitti' dedim."

Bu yeni gerçekliğin ilk iki haftası zordu. "Sürekli bundan bahsediyordu," diyor. Ama sonra bir nebze kabullenme başladı ve işler düzelmeye başladı.

Evleri artık daha sessiz ve oğlu sık sık dışarıda oynuyor, diyor. Bahçede daha fazla zaman geçiriyor ve Legolarla oynuyor. "Artık bir seçenek olmadığı, göz önünde olmadığı için evdeki hayatımız çok daha kolay - buna inanamıyorum bile," diyor. "Ocak ayından beri bana sıkıldığını söylemedi." Hâlâ doğum günü partileri için oyun salonuna gitmekten veya ara sıra bir arkadaşının evinde video oyunları oynamaktan hoşlanıyor, "ama bu farklı," diyor Anderson. "Bu bizim ev ortamımızda yok."

Anderson, çocukları teknolojiyle uygun şekilde başa çıkabilecek yaşa gelene kadar teknolojiden uzak tutmaya çok önem verildiğini söylüyor ve bu akıllıca, ancak aynı zamanda erişim sağlandıktan sonra geri dönüşün olmayacağı korkusunu da pekiştirebiliyor. Diğer ebeveynlerle bu konuyu konuştuğunda, sık sık kendi uydurduğu bir cümleyi tekrarladığını, bunun da hiçbir zaman çok geç olmadığını hatırlattığını söylüyor: "Geciktirmek, elinden almaktan daha kolaydır," diyor, "ama geri almak, yanlış yolda devam etmekten daha kolaydır."

Kaynak: WP