Öncelikle ben hiç alıntılarla konuşmam. Hatta tartışmacılardan alıntı yapmayı bile gereksiz buluyorum, yukarda o yazı var çünkü. Alıntılarla konuşma alışkanlığı dini kaynak kullanan insanlarda daha yoğun görülüyor. Çünkü onlar kanıtı kendi kafalarında değil, daha yüksek mercilerde aramaya alışkınlar.

 

Zeynep meselesinde de aynı durum geçerli. Peygamber çok yanlış bir cahiliye adetini yerle bir edip doğru bir din kurmak için ne ulvi yöntemler bulmuş yarabbim!

 

Mensupları tek sözü için canlarını verir, her söylediği kelimeyi emir telakki ederlerken, yine de işi sağlama almak için "Ey müminler, evlatlıklarınız sizin evlatlarınız değildir, siz de onların babaları değilsiniz. Onları babalarının adlarıyla çağırın." demekle yetinmemiş. Halbuki bunu dese, bu onca ayetin arasında kaybolup gidip müminler hâla evlatlıklarına "evladım" demeye devam edecek değillerdi herhalde. Allah'ın emri var! Demeyeceksin diyor! Adamlar inat. İlla gözlerine sokacaksın, cahiliye işte. Şu cahiliyeyi bir bırakamadılar.

 

İyisi mi şu Zeynep de afet kadın yani. Nasıl da şimdiye kadar gözümden kaçmış? Bu işi daha sansasyonel bir şekilde çözersem, çok daha dikkat çekici olur, hem insanlar evlatlıklarının evlatları olmadığına iyice bir ayıkırlar, hem de Zeynep de eşler arasında yerini alır. İyi taktik. Bir taşla iki kuş. Bu kadar yanlış, bu kadar kötü, neredeyse cemiyeti içinden çürüten vahim bir cahiliye adetini yıkmak için ne kadar sansasyonel bir olay olursa o kadar iyi.

 

Çok utanmış, çok utanmış ama ne yaparsın, Allah emri. Peygamberlik zor zenaat. İstemeye istemeye almış Zeyneb'i. Ama Zeynep de pek bi hoş kadınmış. Çok güzel bal şerbeti yapıyormuş. İstemeden, Allah zoruyla alan peygamber bal şerbeti içmek için Zeynep'in yanından çıkmaz olmuş. E, diğer eşler mal değil ya, kızmışlar bu işe. Özellikle genç Aişe bu işe çok bozuluyormuş. Ama tabii Allah ve melekleri her zamanki gibi onu bu sıkıntıdan da kurtarmış.

 

Onlar ermiş muradına, biz çıkalım kerevetine...

Öncelikle ben hiç alıntılarla konuşmam. Hatta tartışmacılardan alıntı yapmayı bile gereksiz buluyorum, yukarda o yazı var çünkü. Alıntılarla konuşma alışkanlığı dini kaynak kullanan insanlarda daha yoğun görülüyor. Çünkü onlar kanıtı kendi kafalarında değil, daha yüksek mercilerde aramaya alışkınlar.

 

Zeynep meselesinde de aynı durum geçerli. Peygamber çok yanlış bir cahiliye adetini yerle bir edip doğru bir din kurmak için ne ulvi yöntemler bulmuş yarabbim!

 

Onlar ermiş muradına, biz çıkalım kerevetine...

sayın demirefe

öncelikle özür dilerim .alıntı konusunu genel olarak söyledim ama size yönelik gibi olmuş kusura bakmayın.

alıntı cevaplar konusundaki genellemeniz ise anlamsız geldi bana..

zeynep konusunu baştan alalım. eğer peygamber isteseydi azatlı bir köleyle onu evlendirmek yerine baştan kendisi evlenirdi..

evlendikten sonra farkına varmış diyelim zeyd onu boşamak istediğinde neden zeyde karşı çıksın..

hepsini bırakalım biryana canını ona feda eden zeyde dese zeyd onu anında boşamaz mıydı ve buna her şeyiyle onu tasdik eden müminlerden kim itiraz ederdi..

hiç bir konuda korkmamış peygamber ataların dinine meydan okuyan peygamber müşriklerin dedikodularından korkmuş olabilir mi..

yaptıklarına kılıf aramaya onu zorlayan ne olabilirki madem bu kadar kadınlara düşkün...mekkeliler ona hertürlü teklifi yaptıklarında mekkede istediği kadar kadın kız teklif ettiklerinde aklı başından gidip pazarlığa oturmaz mıydı..

onun tertemiz ve yüce ahlakını görebilmeniz için ne lazım..

olaylara illa farklı yorumlar getirmek istediğinizde şöyle dersiniz.....pramitlerin ne orijinalliği var taşları üstüste koymuşlar..babilin asmaları da ne ola harabeden başka....mehtabı izlemek nedir aval aval bakmaktan başka...böylesi realistlik..güzelliklere kör kalmaktan başka nedir..

ne gördüğünden önce nasıl baktığına bir bakmalı insan ..eğri cetvelle doğru çizilmez..

selamlar

Sayın 4mevsim, ne demek, böyle önemsiz bir konu için özür filan gerekmez.

 

Diğer konuya geldiğimizde insanlar bir olay hakkında kendi bakış açılarını ortaya koyarlar, genellikle de "benim görüşüm bu" ve "benim de görüşüm bu" derler, mevzu biter. Burada tabii ki satranç oynamayacağız. "Mat" diyesiye "şah, şah" deyip durmayacağız.

 

Zaten sanıyorum burada birilerini ikna etmek için bulunmuyoruzdur. Herkes kendi bakış açısını yansıtıyor. "Kamuoyu" dediğimiz şey de budur, tartışılır, herkes eteğindeki taşı döker ve sonuçta bir kanı oluşur, bu da ancak toplamından bir sonuç elde edebileceğimiz genel bir kanıdır.

 

Toplum bütünüyle yanılıyor da olabilir, ittifakla bile alınan bir karar yanlış olmayacak diye bir şey de yoktur, her olasılık vardır.

 

Yapılabilecek en yanlış şey de karşı taraf ikna olmuyor diye hakaret etmektir. (Bunu kişiye değil, genele söylüyorum.) Benim tek ricam, anlatım ironiye kaçtığı zaman bunun alaya alma, hakaret etme olarak alınmaması. İroni bir anlatım yöntemidir, buna hepimiz zaman zaman başvurabiliriz. Ama bu taraftaki kavramlar kutsal olmadığı için alaya varan anlatımlar tepkiye pek neden olmaz, kutsala karşı ise en küçük istihza büyük bir hakaret olarak algılanabiliyor, bunu ham fikre bağlıyorum.

 

Bazen bu önyargıyı değiştirmek için de ironiye başvurabiliyoruz. Tepki gösteren olunca da, niye kutsallık ardına sığınıp sen hakaret edebiliyorsun da aynı hakkı bize tanımıyorsun diye eleştiri yapabiliyoruz. Böyle restleşmeler olabiliyor, herkese tavsiyem, biz birarada yaşayacağız. Kimse de toplumu kendine benzer, tektip yapamayacak.

 

Hatta ben, toplumda dayatmalar olmasın, bakın ne çeşitli görüş sahipleri var, toplum birörnek hale getirilemez, hiç bir fikir kutsaldır diye bile böyle bir dayatma yapılamıyor densin, bu hoşgörü yaygınlaşsın, insanlar aykırı fikirlere alışıp hazım sağlasın diye, bu amaçla yazıyorum, kendi adıma.

 

Buna bile, "ha tabii, uyuşturucuya da, alkole de yavaş yavaş alıştırılır insanlar, değil mi!" diye illa "kötüsünüz, kötüsünüz, her kötülük sizden, inançsızlardan gelir!" diye diretenler olabiliyor. Valla bilmem, toplumumuz, kültürümüz bu. Elimizden geleni yapıp bu kumaştan ne çıkar, bakacağız...