Unutulan NASA uzay aracı 43 yıllık sessizliğin ardından 23 milyar km ötede uyandı

[™ Admin]

Unutulan NASA uzay aracı 43 yıllık sessizliğin ardından 24 milyar km ötede uyandı

NASA, kısa ve sinir bozucu bir radyo sessizliği döneminin ardından Voyager 1 uzay aracıyla yeniden bağlantı kurduğunu açıkladı.

 

Uzay aracı yakın zamanda iki radyo vericisinden birini kapattı ve uzmanlar şimdi buna neyin sebep olduğunu belirlemek için bir görevde.

Voyager 1 ve 2, 47 yıldan uzun süredir uzayda uçuyor ve yıldızlararası uzayda çalışan tek iki uzay aracı. İleri yaşları, görev mühendislik ekibi için artan teknik sorunlara ve yeni zorluklara yol açtı.

Bilim insanları, vericinin kapanmasının, uzay aracının arıza koruma sistemi tarafından tetiklendiğinden şüpheleniyor. Bu sistem, gemideki sorunlara otonom olarak tepki veriyor.

NASA'ya göre, uzay aracı çok fazla güç kullanırsa, arıza koruması temel olmayan sistemleri kapatarak enerji tasarrufu sağlayacak.

Ancak ekibin arıza koruma sistemini etkinleştiren temel nedeni belirlemesi günler veya haftalar alabilir. Güney Kaliforniya'daki NASA Jet Propulsion Laboratuvarı'ndaki uçuş ekibi, ajansın Derin Uzay Ağı aracılığıyla uzay aracına talimatlar gönderdiğinde, Voyager 1, ekibin uzay aracının komuta nasıl yanıt verdiğini görmek için değerlendirdiği mühendislik verilerini geri gönderir.

Bu süreç genellikle birkaç gün sürer - komutun Dünya'dan uzay aracına 15 milyar milden fazla yol kat etmesi yaklaşık 23 saat ve verilerin geri dönmesi için 23 saat daha, Manchester Evening News'in bildirdiğine göre.

Uçuş ekibi, 16 Ekim'de Voyager 1'in ısıtıcılarından birini etkinleştirme emri verdi. Uzay aracının ısıtıcı için yeterli gücü olmasına rağmen, komut arıza koruma sistemini çalıştırdı.

Sorun, Derin Uzay Ağı'nın 18 Ekim'de Voyager 1'in sinyalini alamamasıyla ortaya çıktı. Uzay aracı, genellikle belirli frekansından sonra adlandırılan bir X-band radyo vericisi kullanarak Dünya ile iletişim kurar.

Uçuş ekibi, arıza koruma sisteminin vericinin veri gönderme hızını azalttığını doğru bir şekilde tahmin etti. Bu mod uzay aracından daha az güç kullanır, ancak aynı zamanda Derin Uzay Ağı'nın algılaması gereken X-bant sinyalini de değiştirir.

Mühendisler o günün ilerleyen saatlerinde sinyali buldular ve Voyager 1, ekip olayı araştırmaya başladığında stabil görünüyordu. Ancak 19 Ekim'de iletişim tamamen kesilmiş gibi görünüyordu.

Uçuş ekibi, Voyager 1'in arıza koruma sisteminin iki kez daha tetiklendiğini, X-bant vericisini kapatıp S-bant olarak bilinen ikinci bir radyo vericisine geçtiğini teorileştirdi. S-bant daha az güç kullanmasına rağmen, Voyager 1 1981'den beri Dünya ile iletişim kurmak için bunu kullanmadı.

X-bant vericilerinden farklı bir frekansta çalışır ve sinyali önemli ölçüde daha zayıftır. Uzay aracının uzaklığı nedeniyle, uçuş ekibi S-bantının Dünya'da tespit edilip edilemeyeceğinden emin değildi, ancak Derin Uzay Ağı'ndaki mühendisler onu bulmayı başardı.

Arıza koruma sistemini neyin tetiklediğini belirlemeden önce X bandını yeniden etkinleştirmek yerine, ekip 22 Ekim'de S bandı vericisinin işlevselliğini doğrulamak için bir emir verdi. Ekip şimdi ne olduğunu anlamalarına ve Voyager 1'i normal operasyonlarına geri döndürmelerine yardımcı olacak verileri topluyor.

Kaynak: The Mirror US

[™ Admin]

Voyager, Uranüs'te bir gizem buldu. Onlarca yıl sonra NASA bunu çözdü.

NASA'nın Voyager görevi benzeri görülmemiş görüntüler gönderdi. Ayrıca bazı gizemleri de geri gönderdi.

Bunlardan biri, Voyager 2 sondasının — derin uzaya gönderilen bir Voyager aracı ikilisinden biri — buz devi Uranüs'ün yanından geçtiği 1986'da geldi; Uranüs, yan yatmış bir şekilde dönen garip bir dünyaydı. Görev yanından geçtiğinde, aletleri Uranüs çevresinde güçlü radyasyon tespit etti, ancak ilginç bir şekilde, bu radyasyon bölgelerini besleyecek enerjili parçacık kaynağı bulamadı.

Onlarca yıldır, gözlem bir bilmeceydi. Ama artık değil. Voyager'ın eski verilerinin yakın zamanda yapılan analizi, aşırı güneş rüzgarının — güneşten dışarı fırlayan bir parçacık akışı — Uranüs çevresindeki çevreyi etkilediğini ve anormal bölümü yarattığını buldu.

Nature Astronomy'de yayınlanan yeni araştırmaya öncülük eden NASA fizikçisi Jamie Jasinski bir açıklamada, "Uzay aracı Uranüs'ü yalnızca yaklaşık %4 oranında meydana gelen koşullarda gördü" dedi.

Aşağıdaki grafikler ne olduğunu göstermeye yardımcı oluyor. Dünya gibi Uranüs'ün de koruyucu bir manyetosferi vardır - gezegenin etrafındaki manyetik alanının bulunduğu bölge veya boşluk (bu manyetik alanlar gezegenlerin metalik çekirdeklerindeki akımlar tarafından yaratılır). Manyetosferler gezegenleri güneş fırtınalarından ve rüzgardan korur, ancak bu güçlü güneş parçacıkları akımı tarafından sıkıştırılır.

Güneş rüzgarı Uranüs'ün manyetosferine çarptığında, uzak gezegenin manyetosferini sıkıştırdı ve Uranüs'ü doğal olarak çevreleyen plazmayı (elektrik yüklü parçacıklardan oluşan sıcak gaz) sıkıştırdı. Bunun yerine, güneş rüzgarı kendi parçacıklarını Uranüs etrafındaki radyasyon kuşaklarına enjekte etti. Bu, Uranüs ortamının neden bu kadar ışınlandığını açıklıyor - ancak belirgin bir radyasyon kaynağı yokmuş gibi görünüyordu.

Bu sonuçlar ayrıca Uranüs'ün beş uydusundan bazılarının aslında ölmediğini gösteriyor. Gezegenin etrafındaki plazmanın eksikliği, uyduların jeolojik olarak aktif olmadığını gösteriyor çünkü güneş sistemimizin diğer aktif uydularının (Jüpiter'in okyanus uydusu Europa gibi) aksine, Uranüs'ün uydularının yüklü su molekülleri yaymadığı görülüyor. Ancak durum böyle olmayabilir.

Yakın gelecekte Uranüs'e geri dönüş görevi yok, ancak 1,8 milyar mil (2,9 milyar kilometre) uzaklıktaki gezegen, gelecekteki bir NASA görevi için öncelikli hedef olarak kabul ediliyor.

Bu arada, Voyager sondaları, milyarlarca yıl boyunca galakside yolculuk edecekleri yıldızlararası uzaydaki yolculuklarına devam ediyor.

Kaynak: Mashable