ve bu tehlikeli inanç gençliğimizden bizi alır,götürür.hiç birşey olmamış gibi kendi ellerimizle yüreğimizi veririz.taki bigün bunun acısını kendimizde farkettiğimiz an.ya geç olur yeniden kazanmak kendi benliğimizi yada hiç zorlanmadan akıp kendiliğinden gelir.en acısıda budur zaten.bütün cesaretimiz,genliğimizde kurduğumuz hayallerimiz sadece bize kendimizden yaşça küçüğümüze yada yaşamışlıklarınla olan küçüğümüze öğütler olarak sergilenir.adımız da "onu dinleyin o dorusunu bilir çünkü yaşamış"olarak kalır.
biz hernekadar diretsekte genç kalmakta dilku dilimizden sadece "bak sakın yapma ben öyle yapmıştım ama aldandım"çıkar.
artısı ise bizi yürekten dinleyenlere kalır..