çok uzun bir tartışma olmuş. Agnostizm yani yaratıcıya inanmamaktır ataizmin temeli. Ama günümüze biraz uyarlarsak biz insanlar bişeyin sonunda -izm ekine bayılırız. Çoğu insan ne olduğunu bilmeden bir arayış içinde balıklama atlar en gereksiz idealist düşüncelere. Kesinlikle var mı yok mu ikilemi gerçek bir paradokstur ve bence düşünülmesi gerekir. Bir yaratıcının varlığına inanmaktayız hepimiz. Kimimiz gerçekten hissederek kimimiz okuyarak kimimiz babadan gelen zorlamayla kabul etmiştir tüm bunları. Ama benim sormak istediğim nasıl inanmak zorundayız. Körü körüne "evet vardır biliyorum" diyerek mi? Kim olduğunu hatırlamıyorum ama yabancı bir yazar "biz tanrının unutulmuş çocuklarıyız" der. Ben bunu düşünürüm, sofistleri düşünürüm, agnostigleri düşünürüm, realistleri düşünürüm. Denerim demiyorum empati yaparım sadece. Bence gerçek inanç bunların cevabını düşünerek hissederek elde ettiğinde seni bulur.
