DİNSİZİM VE TANRISIZIM ÇÜNKÜ
Tutsaklığı din gibi içselleştiren çok az şey vardır. Devlet denilen kutsallaştırılmış suç birlikteliği bile din kadar güçlü, acımasız ve yok edici değildir. Doğayı ve insanı küçük görmektir Tanrıyı yaratmış olmak.
Kurulmuş düzende düzüleni avutmaktır "ilahi adalet".
Yaşadığı dünyadan nefret ederek daha iyisini arzulamanın, düşlemenin vahim sonucudur "cennet". Korkutmanın, sindirmenin en kolay yoludur "cehennem".
Ama bütün bunların ötesinde tanrının olup olmaması sorunu da bir düşünebilme işidir. Tanrı konusunda aldatıcı olan soru bu evren, dünya nasıl oluştu, biçimde gelişir. Oysa sorulması gereken soru "tanrı neden vardır", biçiminde olmalıdır. Ama toplumsallaşma süreci dayatmalarla doludur ve tanrı, din korkularla sürekli giydirilmektedir.
Bir tanrının olabilme olasılığının bile saçma olduğu konusunda varılan sonuç reddetmek için yeterli olsa da, bunu diğerlerine anlatırken salt ispatlama üzerinde de durulmamalı aslında, çünkü yaşadığımız dünyanın nasıl bir keyif için oluşturulmuş olabileceği de sorgulanmalıdır. "O gizli bir hazineydi bilinmek istedi" gibi bir anlayışın kofluğu tartışılmalıdır.
Ben birçok inanmayanın tersine inanlarla tanrının varlığı konusunda tartışıyorum ve bunu gereksiz bir polemik olarak da görmüyorum, "Ya varsa", diyenlere "Olsa bile öyle bir varlığın egemenliğini reddediyorum, çünkü ben özgür olmayı seçiyorum", diyorum!
