Liderler

Uzun bir süredir uzaktım senden. Gözgöze gelmekten bile kaçınıyordum adeta... Oysa ne kadar yakındık seninle ve ne kadar da uzak... Çoğu zaman yok saydığım seninle, bu sabah karşılaştık aniden. İrkildim bir an; ister istemez heyecanlandım. Suçluluk duyulan birine rastlamanın telaşı içinde... Dursam mı, gitsem mi karar veremedim. Ne kadar da çok olmuştu , şöyle uzun uzun bakmayalı sana. Kendime olduğu gibi sana karşı da suçluydum. Suçluydum, çünki ikimize de ihanet etmiştim. Sana bakarken yabancılaştığımı hissettim, kendime olduğu gibi... Sonra da korkar oldum karşılaşmaktan. Ne çok aldatmıştım seni! Başkalarına gülümsemek adına yaşarken... En sevdiklerimin bile bilmediği yiten iç görüntümü, seninle nasıl da farklı sunmuştum çoğu kez. Duygularımdan, özlemlerimden, itiraflarımdan, pişmanlıklarımdan nasıl da kaçmıştım sayende... Nasıl paramparça olduğumu, çalkantılarımı, hiç nefes almadan yaşadığımı, bu maratondan artık çok yorulduğumu, çığlıklarımı, kalbimin çocuk yanının nasıl çarptığını, beni hayatın ötesine taşıyacak sandığım ilk heyecanımda, önce duygularımı; ardından da hayal kırıklığımı yüreğimin buruk ve kuytu bir köşesine nasıl hapsettiğimi, gökyüzü dolusu yanlızlıkla nasıl başbaşa olduğumu, Bazen herkese ve her yere ne kadar uzak olduğumu, başkaları için ne çok, ama kendim için ne kadar az yaşadığımı nasıl da saklamıştım ardına gizlenerek ... Başkalarına gülmek adına, ağlattığım hep sen oldun ne yazık! Bu sabah karşılaştık ister istemez. Aynada yüzyüze geldim seninle. Durdum ve sana baktım yüzüm. Seni ne çok yıprattığımı, ne az anlamışım meğer. Suçluyum, çok hırpaladım seni biliyorum. Hadi, bakma öyle! Hep iyi görünmem gerekmiş gibi, yalnızca sana değil; kendime de ihanet ettim çünkü ben. Hiç istemezdim... Görüyorsun ya; sadece seni tüketmedim ben, Başkalarına gülümsemek adına yaşarken... Affet! Ve hadi bu kez de bana gülümse lütfen... tülvent