BENİ İZLEYENLER PARMAK KALDIRSIN
Gönderen: Radya
1.459 görüntü
Yeni sloganım:Herkesten, herşeyden nefret ediyorum! (gerçi çalıntı bir slogan ama olsun,artık benim de oldu)
Herşey, herkes üstüme üstüme geldiğinde bunu hiç durmadan sayıklamak iyi geliyor...
Bu gece en ennn çok sivrisineklerden nefret ediyorum yine.Sessiz sakin mis gibi bir İzmir gecesini insana zehir etmek için vızır vızır dolaşıyorlar etrafımda.Ne prize takılan kovucu ilaçlar, ne de vücuda sıkılan spreyler sarhoş etmiyor onları.Tek çözüm var sarhoş olmak!Vücudunuz ve beyniniz hissizleşene kadar içeceksiniz ki size yapılan işkenceyi olgunlukla karşılayabilin, yani şöyle diyebilin;
"Onları da Allah yarattı, bir iki damla kanımı emmişler çok mu, aç mı kalsın garipler, bu evren bana ait olduğu kadar onlara da ait, değil mi ya"
Merak ettiğim birşey var.Geçenlerde arkadaşım yanımda telefonunu açtı ve sevinçle "yaşasın 500'e çok yaklaştım" dedi.Anlamaz gözlerle bakınca da "Canım twitter'da beni takip edenler" deyince beni bir gülmek aldı, hatta "bin olunca ödül mü verecekler " dedim.Biraz bozuldu tabi bana."Ama birilerine yazdıklarımla, ya da paylaştıklarımla ulaşabilmek güzel bence" dedi.Düşününce utandım, hak verdim arkadaşıma.Sonra merak eder oldum işte.Acaba ben yazdıklarımla kaç kişiye sesleniyordum.Acaba forumda ki arkadaşlarım dışında kaç kişiyi yazdıklarımla hüzünlendiriyor, güldürüyor ya da düşündürüyordum.Blogumu açarken bunu hiç düşünmemiştim, maksadım yazma hevesimi tatmin etmek ya da iç sesimi özgür kılmaktı.Sustuklarımdı bir nevi, kendimle sesli konuşmalarım.
Tüm bunları düşününce omuzlarıma bir sorumluluk yüklendi, kendi sıkıntılarımla birilerini üzdüm mü acaba diye endişe duydum.Her neyse çok fazla kafanıza takmayın, güneş bile hep aynı ışıltıyla parlamıyor, çoğu zaman bulutlar geçiyor önüne.Işıltı deyince aklıma ne geldi...
Kızım 8-9 yaşlarındaydı.Bir akşam onu alıp gittiğim spor kulübünün restoranına götürdüm.Kendimize pizzalar söyledik, ben kendime şarap istemiştim sanırım ki kızım;
"Haydi şerefe yapalım annecim "dedi.
"Peki dedim neye kaldırıyoruz kadehlerimizi?"
"Senin gözlerinde ki ışığa, gözlerine ki ışık hiç sönmesin annecim"
Şaşırdımmm, utandımmm, duygulandımmm tuhaf bir his işte...
Şimdiler de sık sık aynaya bakar oldum...Acaba gözlerimde ki ışık hala orada mı diye, çünkü eğer ışık sönerse ardında ki karanlık apaçık ortaya çıkacak.
Ben başka birşey anlatacaktım aslında, nereden nereye geldim,artık onu da başka geceye saklayayım.
Tüm okurlarıma SEVGİLER...
3 Yorum
Önerilen Yorumlar