YALNIZLIK .....

“Herkes gitmişse, sakince arkana dön bir bak

Dostun kalmış mı, aşkın solmuş mu…

Dön bak dünyaya…”

Başlığı çok sık yazıp çizmişimdir, yalnızlığımın ardına “+1″ koyacak biri daha var mı acaba diye…

İnsanın yalnızlığını anlatabilecek binlerce örnek verilebilir. En çok bilinenidir “yalnız olduğunu söyleyebileceğin biri bile olmaması”. Bu hafta ben yalnızlığın bir başka biçimini yaşadım. Yalnızlık nedir biliyordum, çok kere de tecrübe etmiştim ama “acı”yla birlikte tadınca, çok şey değişti duygusal damağımda…

Öyle anlar vardır ki herkesin birbirine kenetlendiğini görürsünüz. Bir sürü insanın etrafındakilerden destek alıp ayağa kalkmaya çalıştığını… Kalkamasa bile uzatılan ele sıkı sıkıya sarılıp, umut ettiğini… Kayıplarda ortaya çıkar bu görüntüler en çok… Biri “en değerlisi”ni kaybettiğinde… Acısı hayatın tam ortasına yerleştiğinde…

Ortak bir kayıpsa yaşanan, el uzatılması gereken birden fazlası varsa, yalnızlık çıkar ortaya… Ayağa kalkmaya çalışmak yerine, sürekli birilerini kaldırmaya uğraşırsınız… Herkes perişanken siz dik durmaya çalışırsınız. Acınızı değil, başkalarını acısını yaşarsınız.

Kimse görmez duvarlarınızın ardında ağlayan küçük kız çocuğunu. Zordur…

Gelelim bu yazının yalnızlık tanımına:

“Yalnızlık en acı çektiğiniz, en destek beklediğiniz anda acı çektiğinizi anlayıp, size sessizce sarılacak kimsenizin olmamasıdır…”

ya da

“Yalnızlık, acınızı paylaşacak birini bulamamanızdır.”

ya da

“Yalnızlık, siz dik durmaya çalışırken, elinizi tutacak kimsenin olmamasıdır.”

Sahi sizin yalnızlık tanımınız var mı? Doldurun öyleyse:

“Yalnızlık, ………….. ”