Hastanede hasta ziyaretindeyiz,odada manzara oldukça şenlik üç kişi koyu bir sohbetteyiz,hasta yatağında diğeri onun kaşlarını alıyor

Güvenlikçi genç bayan kapıyı açıyor hastanın yattığı yatağa bakınca hayretle gülümsüyor "ilk kez hasta yatağında kaş aldıran birini gördüm"diyor..

Bizim hastamız biraz süslüdür diye cevap veriyoruz.Sonra bize dönüp ziyaret saatinin sona erdiğini söylüyor kibarca kovuluyoruz..

İtiraz etmeden toparlanıp"Ülker biz aşağıda,bahçede seni bekleriz işin bitince gelirsin"deyip hastane bahçesine iniyoruz.

Boş olan banklara oturup sohbetimize kaldığımız yerden devam ediyoruz.

Bahçe içerisinde 4-5 tane erkek çocuğu nasıl yaramazlar yarabbi,ambulansların tepesine tırmanıp bahçe etrafındaki duvarların üzerine oradan bizim oturduğumuz bakların arkalarına....

Gülümseyerek onları seyrediyorum,zaten hep hayret etmişimdir çocukların bitmeyen enerjilerine..Bende öylemiydim küçükken?Yok canım ben öyle yaramaz çocuk değildim,hem ben laf işitmektan çok korkardım kırılgandım yani,tıpkı bugün olduğum gibi..

Çocukları yanıma çağırıyorum biri koşarak geliyor diğerleri çekiniyor.

Adın ne senin?

Yusuf

sümükleri akıyor Yusuf'un ama nasıl güzel kocaman gözleri ve iki muhteşem gamzesi ile onun delikanlı halini düşünemiyorum.

Yusuf'un bütün dersleri beşmiş çok zekiymiş yani,siması farklı Trabzon insanına benzemiyor öğreniyoruz Gümüşhane'liymiş Yusuf..

resmini çekmek isteyince diğer çocuklarda koşuyor "abla bizede çek"olur diyorum..

Geçip karşıma poz veriyorlar üstleri başları pislik içinde ama nasıl mutlular.Her çektiğim resimden sonra üzerime sıçrayıp çektiğimi görmek istiyorlar her yan çamur ve sümük hiç umursamıyorum ama..

Bu resimdeki Yusuf'la aynı kazağı giyen onun kardeşi..

İlgim iyice bir şımartıyor onları yan taraftaki bankta oturmakta olan kokoş kadınlardan biri bana dönüp sitemle

-hanfendi yüz verip durmayın şunlara siz yüz verdikçe iyice zıvanadan çıktılar"diyor

Nasıl tepem atıyor "hep şımarsalar ne olur sanki çocuk onlar"diyorum,kaşlarımı çatarak yüzümün ifadesi ürkütmüş olacakki daha cevap vermiyor..

O arada Yusuf ortadan kayboluyor,biraz sonra yanına daha küçük bir erkek çocuğu alıp benimle tanıştırıyor

Batuhan oda kardeşiymiş Yusuf'un kaç kardeşsiniz diyorum 6 diyor..

Batuhan en soldaki kırmızılı..

Bahçeye giren simitçiyi görünce "çocuklar size simit alayımmı "diye sesleniyorum hepsi koşarak etrafımı sarıyor biri iki tane istiyormuş biri kardeşine götürecekmiş tek tek hepsinin istediği gibi alıyorum simitlerini..

Teşekkür ediyorlar utanarak..

Ayrılma vakti gelince park yerine doğru arkamızda bir çocuk sürüsüyle ilerliyoruz,Yusuf'un kardeşi benim evime gelmek istiyormuş gelirsem ona pasta yaparmışım bunları sorup duruyor.Yusuf ısrarla beni evlerine davet ediyor öyle çok eğleniyorumki onların arasında..

Arabanın yanına gelince bütün eğlencem hayal kırıklığına dönüşüyor öküs kuzen iki kişilik spor arabayla gelmiş ee biz dört kişiyiz bu durumda iki kişi dolmuşa binecek yürümeyi sevdiğim için Ülkere dönüp biz yürüyelimmi diyorum nasılsa şehir merkezine ineceğiz fazla uzak bir mesafe değil,tamam diyor.

Yanımızda Yusuf kardeşleri arkadaşları yürüyoruz kestirmeden caddeye çıkmadan ara bir sokaktan ineceğiz böylece yol dahada kısalıyor.girdiğimiz sokak Yusuf'ların evinin olduğu sokak "işte bizim ev hadi gelin"diye ısrara devam ediyor Yusuf..

İşimiz olduğunu söyleyip başımızdan savıyoruz çocuk ordusunu..

Her istediğine sahip şımarık çocukları düşünüyorum diğer yanda Yusuf'u yaşları birbirine yakın altı kardeşin içerisinde annesinin ona ne kadar ilgi gösterebileceğini..

Bu yüzdenmidir acaba Yusuf'un o kadar kısa sürede beni öyle çok sevmesi..

Yalnız bir şeyi iyi biliyorum ki ben kalabalık bir ailede büyüdüm ve kalabalık ailelerde büyüyen çocuklar diğerlerine göre çok daha şanslı,belki onlar kadar oyuncakları olmuyor yada onlara sunulan imkanlara sahip olamıyorlar..

ama biz çok mutluyduk..

Suheda