KENDİMİ AYAK PARMAKLARIMDAN ASTIM!

/

damarlarımdan

çalımlı ırmakların gökyüzüne değdiği yerde

vaz geçtim.

bi’bahar sabahıydı (anımsıyorum)

kumruların sustuğu bi’sabahtı.

çalımlı ırmaklar gökyüzüne boşalıyordu. gördüm. utandım.

damarlarıma baktım

aynı tonda akıştılar. gökyüzü gibiydi içim.

aynı ıslaklıktılar aynı genişlik

biri birine karışıyorlardı

da ben kaçırıyordum aklımı.

kuşların kanatları vardı. herkes bilir bunu. ama ben içimdekileri diyorum:

kanatsızdılar. gördüm. kıskandım.

geriye doğruydu her şey.

suyu tekmeleyen bir çocuktum da sanki bi’kadının rahminini oyuyordum.

mezar kazıcılar

günahlarımın affı için dua ezberliyorlardı: yüzüme bakarak.

tef sesi gerginliğinde

kanun sesi katılığındaki yüzüme.

geriye doğru bi’akışta bütün ırmakları kanımdan geçirdim

neye baksam iğdiş edilmiş masal kokuyordu her şey:

çizmeli kedi kırmızı başlıklı kızın ırzına geçiyordu.

altı cüce kurtla dansa başlıyordu.

yedincisi rapunzelin peşinde.

ben vaz geçiyordum damarlarımdan

her şey kör kütük karışıyordu diğerine.

balonu üf’leyen çocuktum da sanki bi’kadının nefesi ile uzuyordum göğe.

vaz geçtiğimi sanıyordum damarlarımdan.

“hiç olmadılar ki vaz geçesin” diyene dek onlar.

onlar ki yüzümde buhurdan ve efsunla türlü çengideydiler.

dert ehliydiler sonra: “armudi kemençe sesi kadar yoksun” dediler.

“ben yok olansam siz kimsiziniz” dedim.

sustular. kanatları vardı.

çocuktum sanki. bi’kadının yüksek topukları ile kanatıyordum masalları.

uzayan saçlarının kurtarıcılığını

eril bi’güce bağışlıyordu rapunzel.

kendisini kurtaranın kendisi olduğunu bilmeden!

çocuktum. kadınlığa özenen bir ruj rengiydim her yere bulaşan.

kendimi yok sayıyordum da böylece kendim oluyordum!

“hiç olmadın ki yok sayasın” diyene dek onlar.

rapunzel kesiyordu saçlarını.

durdum.

gece oluyordu.

her şey olmaması gerektiği zamanlardaydı.

yağ döken bi’çocuktu kumru: sesindeki yakarıştan anlıyordum.

yüzümde kıptî: “geceler dişidir” diyordu. ben gündüz oyunuydum.

udi

tanburi

kanuni

çekip gittiler yüzümden

flüt sesi kararsızlığında kanatları vardı.

gece oluyordu:

bi’ırmaklara baktım. bi’göğe

damarlarım mı?

onu boş verin:

kendimi ayak parmaklarımdan astım!

hiç (bu kadar dişi) olmamıştım/

Şiir: Ela Dincer