Sana kırgın olmak isterdim zaman zaman...

Sana kırgın olmayı hakedecek kadar hukukum olmasını yani üstünde!

Ve; “Unuttuğumu zannetme” diyemeyeceğin mesafelerde olmak isterdim sana...

Yani; beni “unutma ihtimalinin” bile olamayacağı mesafelerde!

 

Bilirim, seversin beni.

“Bilirim” sadece, çünkü öyle söylersin!..

Ama soluyamam... Ama dokunamam... Ama yaşayamam...

Bilirim, seversin beni;

Odandaki lambanın açma anahtarına iliştirdiğin bir kartpostal gibi!..

 

Ben, güze bakan ağaçlar gibi meyvelerimi dökmeye başlamışsam dibime...

Ve ben de “senin gibi” sevmeye başlamışsam artık...

Ve ben de sana demeye başlamışsam; “Ben de unutmadım seni!..”

Bir mevsimi tüketmiş demektir tarlalar; ekilmeden, dikilmeden, sulanmadan ve gübrelenmeden...

Halbuki kısır mevsimlere gebedir tüketilmiş her mevsim!

 

Yıllar, kenarda bekler; geceye doğru giden trenleri gözleyen çocuklar gibi...

Yollar, dürmededir artık kendini!

Ve hatıralar süpürülmededir hafızalardan; “artık” paylaşılmayanlara yer açılsın diye!..

 

Bilirim tabii ki unutmadığını...

Unutmayışımdan bilirim.

Bilirim, seversin hâlâ beni; çünkü sevmek

“Hâlâ”dır işte, hâlâ aradığımız delîl!

 

Sana kırgın olmak isterdim aslında, zaman zaman...

Yani üstünde, sana kırgın olmayı hakedecek kadar hukukum olmasını!

Ve; “Unuttuğumu zannetme” diyemeyeceğin mesafelerde olmak isterdim sana...

Yani; beni unutma ihtimalinin bile olamayacağı mesafelerde!..