gel ve yalnızlığınla durul

kapıp koyverme koyu ellerini tapınağımdan

sessizce ölme

öleceksen uslu bir çocuk gibi

kurtar beni soytarılıktan

suskunluğum güzel gelir insanlara

belki acıbadem kırsam sokaklarda

daha inandırıcı olurdum birden büyümediğime

çuvaldızlar batırabilirim baldırlara

bakılmasın körpe gözlerime

ihanetin gel-gitleri oturur gözbebeklerimde

eşgalin belirlenir tutuklanırsın

hapsolduğun halde canevlerime

uykunu böl ve gel

gel ve yalnızlığınla durul

esrarını yitirmiş tapınağımda

mutluluğu unut önce mutlu olacaksan

kalbini koy kalbime

kır vurduğun kapıları sevgilim

onarilabilir yaralarımı okşa ve gir

ıssız tapınağa.

İLHAMİ ATMACA