Uzak Beyaz Bir Hayal Tutuyor Ellerini

Ellerin son gemiden artakalan bir hüzün

Bir vadiyi çoğaltan saf suyu sessizliğin

Erimeyi bir kalbin potasında öğrenmiş

Bir gecenin nabzında damlamıştır yerlere

Belki son meddücezir vaktidir denizlerin

O hangi aynalardan çıkıp gelmiş ansızın

Sen hangi dağ başında bırakmışsın ruhunu

Şimdi yalnızlık için kan döküyor gözlerin

Artık duymuyor seni fırtınalar, bulutlar

Sözlerin bin bir çeşit alevlerle yanıyor

Sen O’nda unutulan resimlerin matemi

O sende her çiçeğin yüzüyle uyanıyor

Uzak beyaz bir hayal tutuyor ellerini

Irmağı yatağından ayırdıysa karanlık

Su şimdi kahra giden yolların ayrımıdır

Bir fidan gülümsüyor; kökleri yüreğinde

Bir fidan ki, bahçenin en nazlı kıvrımıdır

Bir fidan, dallarında asılı kirpiklerin

Bir fidan, gövdesine gözbebeğin gömülü

Bir fidan, kabuğunda gül tohumu taşıyor

Bir fidan, ardı sıra sefiller ağlaşıyor

İstenmeyen birisin şimdi doruklar kadar

Oyuncak bekleyip dur yetim çocuklar gibi

Bilmiyor ki, senin de görünmez bir günün var

Uzak beyaz bir hayal tutuyor ellerini

Nurullah Genç