bir hikaye...

bir gün bir şehir varmış..bu şehirde sadece köpekler yaşarmış..köpekler ne zaman bir araya gelseler durmadan havlarlarmış..patırtı..kütürtü..gürültü..ama aralarında bir tanesi varmışki..o bunların tam tersi..hiç havlamaz..arkadaşlarınıda hep uyarırmış..yapmayın arkadaşlar..didişmeyin birbirinizle..mahvettiniz şehri..bakın herkez rahatsız sizden diye..atıflarda bulunurmuş..ve kimse de onu dinlemez..hatta kaale bile almazlarmış..bu köpekçik akıllı uslu.. bir zat imiş..ama kaale alınmayan.. ..günlerce bu durum böyle devam etmiş..ne olmuşsa bir gün..havlaşan köpekler aralarında karar alıp..ya biz bu arkadaşımızı çok üzüyoruz..bari bu gün susalımda..sevinsin demişler ve şehri bir sessizlik sarmış..ve bizim akıllı köpekçiğimiz geldiğinde çarşının ortasına..bakmışki..ortalıkta kimse yok..havlayanda..ses çıkaranda..acayip bir sessizlik..şaşkındır..heeeeeyyy..arkadaşlar nerdesiniz demiş ses yok..çıt bile..yahu naparsınız..yaa bana biriniz cevap versin..ses yok.. ..sağa koşar sola koşar..ses yok..yukarı tırmanır..aşağı iner ..yine ses yok..sonra napar biliyormusunuz..bu akıllı köpekçiğimiz..çarşıyı birbirine katar..sabaha kadar havlar..hemde en cıyaklısından..

***bu bir alıntıdır.. uzak doğu felsefesiyle alakalı bir kitaptan(OSHO)..gülünç ve düşündürücüdür..etik değerler..kimileri yaşar..kimileri satar..