ROBOTLAR

İ.Asimov’un kitaplarını okuyanlar bilir.

Bazı roman kişileri arasında robotlar da vardı.

Bunlardan bir tanesini insandan ayırt etmek olanaksızdı.

Davranışı,konuşması,gülmesi,espri yapması hep insan gibiydi.

Hatta terliyordu.Yemek bile yiyordu.

Tabii ki yediği yemekler robotun içindeki bir depoda toplanıyordu.

Kısacası o ,diğer insanlar gibiydi.

Ama bu robotun bir tek eksiği vardı: Duygu.

Gülerken yüzünün şekli gülüş konumuna geçiyordu.

Ama gülen bir insanın neşeli ruhunu yansıtamıyordu.

Üzüldüğünü söylerken yüzü üzgün bir ifadeye dönüşüyordu.

Ama üzülen bir insanın elem hissini duymuyordu.

Yakını ölen bir kişinin mahvolduğunu görüyordu.

Ama o kişinin feryat dolu hislerini bilmiyordu.

Gözyaşları,sadece mekanik bir oluşumdu.

Kısacası duygudan yoksun mekanik bir ürün idi.

Onun açısından her olay katı bir mantık zinciriydi.

Hislenmek,pozitronik beyninde yer alan lugatin bir kelimesinden ibaretti.

Elbette bütün bunlar İ.Asimov’un kurgusu.

Ben bu romanlardan çok mu etkilendim acaba?

Herhalde öyle.

Çünkü hayatımın bir çok döneminde bunu yaşadım.

Bazı kişileri görünce:

--‘İşte bir robot daha’

Dedim.