İBRETLİK BİR HİKAYE

[Φ olcayatay]

kalk oğlum dedi yalvaran gözlerle annesi “bir gün “ dedi ve uyumasına devam etti çocuk

 

gün geldi büyüdü evlendi çocukları oldu. bir arkadaşı “çocuklarına dinden imandan bahset çok boş yetişiyorlar “ dedi daha ufak hele büyüsünler daha sonra anlatırız dedi adam...

 

gün geldi çocuklar büyüdü ve soru sormaya başladılar babalarına o da bilgisizliğini gizleyemedi

geçiştirici cevaplar verdi çocuklarına artık bişeyler öğrenmesi gerekiyordu bunun içinde ilk önce bir kitapçıya gitti genel kültürle ilgili kitaplar buldu aldığı kitapların sayısı bir düzineyi geçmişti kasaya gelince fiyatını gördü de irkildi. o kadar parası yoktu daha sonra elime toplu para geçecek dedi o zaman gelir alırım diye düşündü. eline toplu para geçmişti ama kitapçıya uğramak aklına gelmedi.

zaten fakültenin 2. sınıfına geçmeden de atılmıştı.

 

arkadaşının birinin elinden tutması ile bir işe ancak yerleşebildi. bir gün eve gelirken bir sala sesi duydu mahalle sakinlerinden biri ölmüştü içini bir korku kapladı “ bir gün ben de öleceğim namazıma başlasam iyi olur “ dedi kendi kendine ama daha sonra işlerinin yoğunluğunu düşünerek

“bir gün olur da başlarım “ diye düşündü işleri yoluna girmişti ama namaza başlamayı da unuttu.

 

yine “bir gün “ çileli yıllarının geçtiği gecekondu mahallesinden geçti. aklına o kötü ve yoksul

yılları geldi. gözyaşlarını tutamamıştı bu duygularını kaleme almaya karar verdi ama daha sonra da

“bir gün olur da yazarım “ dedi

 

en samimi arkadaşı hep ona işlerini ertelememesi gerektiğini söylemek için fırsat kolluyordu ama o da arkadaşına “ daha sonra görüşürüz “ ya da “ bir gün olur da görüşürüz “ diye geçiştiriyordu.

 

“ bir gün “ öyle bir gün geldi ki tüm mahalle sessizliğe büründü........ evet o ölmüştü

 

çocukları babalarının tabutu üzerine elini koydu ve şöyle dediler

 

“” eee baba hiç düşünmedin mi bir gün olup ta böyle bir güne varacağını ?? “