Sevgi, dünyaya gelen her varlıkta en esaslı bir unsur, en parlak bir nur, en büyük bir kuvvettir ve bu kuvvetin yeryüzünde yenemeyeceği hiçbir hasım yoktur. Sevgi evvelâ bütünleşebildiği her rûhu yükseltir ve ötelere hazırlar. Sonra da bu ruhlar sonsuzluk adına doyup duydukları şeyleri bütün gönüllere hâkim kılmanın kavgasını vermeye başlarlar. Bu yolda ölür ölür dirilir; ölürken "sevgi" der ölür, dirilirken de sevgi soluklarıyla dirilirler.

 

Sevmeyen ruhların olgunlaşıp insanî semâlara yükselmelerine imkân yoktur. Evet onlar yüzlerce sene yaşasalar dahi olgunluk adına bir çuvaldız boyu yol alamazlar. Sevgiden mahrum bu sîneler, bir türlü egonun karanlık labirentlerinden kurtulamadıkları için, kimseyi sevemez, sevgiyi sezemez ve varlığın sînesindeki muhabbetten habersiz olarak kahrolur giderler.

 

Çocuk, ilk defa dünyaya gözlerini açtığı zaman sevgi ile karşılaşır, şefkatle gerilmiş ruhları görür ve muhabbetle atan kalplere sırtını vererek büyür. Daha sonraları ise, bu sevgiyi bazen bulur bazen de bulamaz; ama bütün bir hayat boyu hep o sevgiyi arar ve onun arkasından koşar.

 

Güneşin çehresinde sevginin izleri vardır. Sular buhar buhar o sevgiye doğru yükselir; yukarılarda damlalaşan su habbecikleri, o sevginin kanatlarıyla kanatlanır ve nâralar atarak başaşağı toprağın bağrına inerler. Güller, çiçekler sevgiyle gerilir ve gelip geçenlere tebessümler yağdırırlar. Yaprakların bağrına taht kuran jaleler, durmadan çevrelerine sevgi dolu gamzeler çakar ve sevgiyle raks ederler. Koyun, kuzu sevgiyle meleşir ve birleşir; kuşlar ve kuşçuklar sevgiyle cıvıldaşırlar ve sevgi koroları teşkil ederler.....

 

(ALINTI)

 

Kainat ağacının her zerresi sevgiyle dolu.İnsanın hamurunda ve yaradılış esasında sevgi var...Herşey sevgiyle büyür ve gelişir....Sevgi ,fedakarlıktır..Verdikçe çoğalır..Bazı sevgilerin sonu tükeniş olsa da asıl sevgi zenginliktir..

 

Acaba bizler hayatımızda sevgiyi nasıl tanımlıyoruz ve ne derece hayatımızda sevgiyi esas alıyoruz...Ve gerçekten herseye sevgiyle yaklaşabiliyormuyuz????

sevgi emeksiz salt olarak hiçbir şeye denk düşmez ve anlamının var olmaz. Çünkü sevgiyi anlamlı kılan öğenin, onu alıp ayakları üzerine oturtan şeyin emek olduğunu yaşadıklarımızdan, hayatın kendisinden öğrenebiliriz. Yani sevgi biraz teori, emek ise pratiğe geçirilmiş hali oluyor. İnsanın iliklerine kadar işlemiş olan bu sömürü çarkında insana dair, sevgiye dair şeylerin doğru ilerlemesi zordur.

İnsanın iliklerine kadar işlemiş olan bu sömürü çarkında insana dair, sevgiye dair şeylerin doğru ilerlemesi zordur.

 

Bir amaç için çıktığımız yolda karşımıza ne kadar taş çıkarsa çıksın onlara takılıp yolda kalmakta yada hiç sekmeden hedefe varmakta bizim elimizde...

 

Ayrıntılara takılanlar çıkış yol bulamaz ve boğulurlar, kaybolurlar...