çok uzun burunlu, romantik serseri, sivri dilli centilmen ve beni ağlatabilmiş tek tiyatro kahramanı. öldüğü final sahnesinde şu

nefis kupleleri haykırır:

 

geliyor. daha şimdiden, iki mermer çizmeyle kurşun eldiven giydim sanki!

gelecekse buyursun! biz de hoş geldin deriz,

 

(dimdik olur)

 

kendisini ayakta, elde kılıç bekleriz!

 

vallahi bakıyor be! burnuma göz dikmeye cüret ediyor kahbe.

 

(kılıcını kaldırır)

 

beyhude mi? o malum! sen başla saldırmaya!

mutlaka galip gelmek için çarpışılmaz ya.

evet, hatta beyhude olunca daha güzel.

nedir bu kalabalık? bin kişi mi? mükemmel!

sizi tanıdım şimdi, bizim eski düşmanlar.

yalancılık,

 

(kılıcıyla boşluğa vurur)

 

al sana! zamaneye uyanlar.

bunlar da hurafeler, alçaklıklar!..

 

(vurur)

 

ha nasıl?

anlaşalım mı? asla asla!.. ah işte asıl

düşmanım sen, aptallık! burdasın ha?

nihayet biliyorum hakkımdan geleceksiniz, evet.

fakat kalbim çarptıkça, sonuna kadar, kinle,

ben yine vuruşurum. vuruşurum sizinle!

 

(kılıcıyla geniş daireler çizer ve nefes nefese durur.)

 

herşeyimi koparın bekletmeyin ölümü:

alnımdaki defnemi, göğsümdeki gülümü

koparıp alın! fakat size rağmen, bir şeim.

öyle birşeyim var ki, alıp götüreceğim.

ve bu akşam çıkınca allahın huzuruna,

yedi kat gökyüzünün o masmavi nuruna,

eşikten selam verip karışacağım zaman

yanımda bulunacak. allahıma buradan

lekesiz buruşuksuz onu götürüyorum!

evet, ne yapsanız da

 

(kılıcını kaldırarak atılır)

 

bu benim....

 

(kılıç elinden düşer, sarsılır ve le bret ile ragueneau nun kolları arasına düşer. roxane eğilip alnından öper)

 

-senin?

 

(cyrano gözlerini açar, roxane i tanır ve gülümseyerek)

 

-gururum!

bir önceki sahnede

sivri dilini çekemeyen ve dili gibi kılıcının da kudretinden

çekinen düşmanları tarafından kurulan bir pusuda,

bir atlı arabanın altında kalır.

Yıllardır her cumartesi roxane ı hiç sektirmeden ziyarete gitmektedir.

Doktorların ve dostlarının itirazlarına kulak asmadan

yaralı ve yaşlı bedeni ile söz verdiği gün ve saatte orada olur

bu bile onun yaşamını yitirmesi için yeterli bir nedendir.

Cyrano de Bergerac

çirkin ama seven erkeklerin,

seven ama aşkını itraf edemeyen erkeklerin,

ulaşamayacaklarını, karşılık alamayacaklarını bildikleri halde

sevmekten asla vazgeçmeyen erkeklerin

sembolüdür.

Gaskonyalı çirkin aşık

aşkını ancak bir başkasının ağzından dile getirme şansını,

hergün İspanyolların arasından öldürülme tehlikesini göze alarak

postaya verebildiği mektuplarla kullanır.

Ve ölürken, 12 yıl önce o bir başkasının ağzından yazılmış olan

ve Roxane ın hatıra olarak sakladığı mektubu

ezbere okur.

Bir aşk bu kadar temiz

ve bir aşık bu kadar soylu ve fedakar olabilir ancak.