Doğrusu, edebiyat kelimesini edebi-at biçiminde yazmak bir yazar olarak beni fazlasıyla üzüyor, edebiyâta gönül vermiş okurlar için de aynı durum geçerli sanırım..

 

Ben yıllarca Nobel Edebiyat Ödülünün günün birinde Yaşar Kemâl’e verileceğine inandım, bu ödülü Türk Edebiyâtında hak eden en büyük isim olarak onu gördüm, benim gibi düşünen binlerce edebiyat tutkunu olduğunu da biliyorum..

 

Ne var ki çok büyük bir hüsrâna uğradık..

 

Uluslararası sistemin ülkemizdeki uzantılarına kahramanlık pâyesi biçilirken maalesef Türk Edebiyâtı bundan çok büyük yaralar aldı, Türk yazarlarının saygınlığı ayaklar altına alındı..

 

Kralın soytarıları ise ağızları bir karış açık bir vaziyette, önlerine atılan kemiği yalamakla meşgûl..

 

Edebiyâtımızda edep kalmadı, bu soytarılar edebi-at’tı..

 

Ne var ki gazetelerde, televizyonlarda, internet forumlarında konuya ilişkin en ufak bir edebiyat tartışması çıkmadı..

 

Yapılan tartışmalar da maalesef ne Türk milliyetçilerine ne Yahudi kardeşlerimize (dikkat edin, siyonistlerden veya Yahudi lobilerinden bahsetmiyorum, bu topraklarda bin yıldır bizimle birlikte yaşamış, bizim kardeşimiz olmuş Yahudilerden bahsediyorum) ne Kürt kardeşlerimize (yine dikkat edin, Kürt milliyetçilerinden bahsetmiyorum, zâten Kürt milliyetçiliği diye birşey yoktur/olamaz da, çünkü Kürt milleti diye bir millet yoktur; ortak bir Kürt dili, Kürt târihi, Kürtlük bilinci vb. yoktur) ne de Ermenî kardeşlerimize (yine dikkat edin, Ermenî Diasporasından bahsetmiyorum, bu topraklarda bin yıldır bizimle birlikte yaşamış, bizim kardeşimiz olmuş Ermenîlerden bahsediyorum) en ufak bir katkı sağlamadığı gibi, tüm bu tartışmalar yüreği bu ülke için çarpan insanları ayrı kutuplara sürüklüyor..

 

Efendim mâdem ki olay bir edebiyat tartışması olmaktan çoktan çıktı, siyâsî bir zemîne taşındı ki meselenin içeriği îtîbârîyle bu aslında kaçınılmazdı da, o hâlde bu tartışmayı doğru argümanlarla ve sağlam dayanaklarla sürdürmemiz gerekir..

 

Şöyle söyleyeyim:

 

Gözümüzde bir Ortadoğu haritası canlandıralım.

 

Bu haritanın Doğu ve Güneydoğu Anadolu Bölgesi üzerinde üç farklı siyâsî proje var: 1) Büyük İsrâil Devleti, 2) Büyük Kürdistan Devleti ve 3) Büyük Ermenistan Devleti.

 

Pekî nasıl oluyor da aynı topraklarda gözü olan üç farklı siyâsî oluşum, yâni siyonistler, Kürt milliyetçileri ve Ermenî Diasporası, işte bunlar birbirleriyle didişmek yerine bu güzel ülkenin toprak bütünlüğüne yönelik tâcizlerde bulunabiliyor?

 

Bunda şüphesiz ki son elli yıldır Türkiye’yi yönetenlerin kötü siyâsetleri etkin olmuş ve onların yarattığı boşluğun bu oluşumlar tarafından kullanılmasının payı büyük olmuştur, ama bunu şimdilik paranteze alalım..

 

Fakat demem o ki Türk dış politika tezi maalesef günübirlik siyâsetlere dayalı ve stratejik analizlerden fazlasıyla uzak..

 

Oysa ki sağlam bir stratejik zekâ Doğu ve Güneydoğu Anadolu Bölgesinde bu üç siyâsî oluşumu birbirine düşürüp topraklarına yönelik saldırıları ustalıklı manevralarla önleyebilirdi, hâlâ da önleyebilir..

 

Buna jeo-strateji biliminde “iti ite kırdırma yöntemi” demişler ve Batının hemen tüm ciddî devlet adamları bu yöntemi kendi stratejik hesapları doğrultusunda kullanır.

 

Pekî bizi yönetenler ne yapar?

 

Başkalarının kendilerine biçtikleri rolleri sâhiplenip kendilerine “dünyâlık” yaparlar..

 

Genişletilmiş Ortadoğu ve Kuzey Afrika Projesi, Dinler Arası Dialog Projesi, Medeniyetler İttifâkı Projesi vs.. vs.. vs..

 

Efendim şu sözüm ona Kürt milliyetçileri başkentinin Diyarbakır olacağı bir Kürdistan Devleti kuramayacaklarını, bu kentte Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin siyâsî egemenliği sona erdiği taktirde Nil’den Fırat’a uzanan coğrafyanın Büyük İsrâil Devleti içine katılacağını göremez mi?

 

Ermenî Diasporası da Büyük Ermenistan Devleti’nin sınırlarının aslında Büyük Kürdistan Devleti’yle çakıştığını, bu bölgede Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin siyâsî egemenliği sona ererse hem Ermenîlerin hem de Kürtlerin soyunun kurutulacağını göremez mi?

 

İşte Filistin..

 

İşte Lübnan..

 

İsrâil, Büyük İsrâil Devleti’nin sınırları içinde taş üstünde taş bırakmamakta kararlı, pekî niçin Türk dış politikası siyonistlere karşı Kürt milliyetçilerini, Kürt milliyetçilerine karşı da Ermenî Diasporasını kullanmaz?

 

Bu topraklarda kardeş kanının son bulması için bu üç siyâsî oluşumu birbirine kırdırmaktan başka bir yol yok..

 

Sonunda her biri anlayacak ki Doğu ve Güneydoğu Anadolu Bölgesinde Türkiye Cumhuriyeti Devleti’nin siyâsî egemenliği sürdüğü müddetçe hem Yahudilere hem Kürtlere hem de Ermenîlere en geniş ölçüde can ve mal güvenliği sağlanacaktır, geçmişte de sağlanmıştır, bundan sonra da sağlanacaktır..

 

Yahudiler eğer atalarının topraklarında yaşamak istiyorlarsa, İbrâhim’in ekip biçtiği toprakları ekmek, onun doğup büyüdüğü topraklarda yaşayıp ölmek istiyorlarsa buyursunlar, biz kimseye kin gütmeyiz, târih boyunca da kimseye kin gütmemişiz zâten..

 

Bu topraklar Yahudi kardeşlerimize de Kürt kardeşlerimize de Ermenî kardeşlerimize de yeter, bin yıldır yetiyordu da zâten, şimdi mi dar geldi..

 

Ama kim ki bizim hukukumuza, bizim egemenlik haklarımıza el uzatır, işte o zaman iş değişir, geldikleri gibi giderler..

 

Görünen o ki dûçar olduğumuz bu edebi-at çıkmazı ancak ve ancak Türk dış politikasının bu temel üzerine yükselmesiyle aşılabilir, aksi taktirde bizim daha çok Orhan Pamuk’larımız, Elif Şafak’larımız peydâ olunur, sonra da uluslararası sistem tarafından ihyâ edilir..

 

Daha da kötüsü: edebiyâtımız bu sistemin siyâsî projelerine âlet edileceği için Türk Edebiyâtında edep yalnızca kadim bir değer olarak kalır..

 

Yanlış mı düşünüyorum!?

 

***

yazı için teşekkürler üstüne söyleceksöz yok zaten