Halk mutlu değilse kimse mutlu olamaz!

[Φ marti_name]

Yolum iki günlüğüne Ege’deki Patmos Adası’na düştü.

 

12 havariden Aziz Yuhanna’nın bir mağaraya çekilerek İncil’deki “Mahşer” bölümünü yazdığı ada bu.

 

Bu yüzden bütün Hristiyan dünyasınca kutsal bir mekân olarak kabul ediliyor ve güneş-deniz olanaklarının yanı sıra bu özelliğiyle de turist çekiyor.

 

Birçok Ege adası gibi yeşilin az olduğu, kurak ama nefis koylarla çevrelenmiş bir ada.

 

İster istemez Türkiye ile karşılaştırmalar yapıyorsunuz ve dikkatinizi en çok ne çekiyor biliyor musunuz: Ucuzluk!

 

Bu turistik adada her şey son derece ucuz.

 

Limana yakın güzel ve tarihi kahvedeki fiyatlar, Bodrum Havaalanı’ndaki kahve fiyatlarının beşte biri.

 

Biliyorsunuz; Selahattin Duman bizdeki fiyatlara isyan eden yazılar yazıyor.

 

Son derece haklı.

 

Patmos Adası’nda lokantalar, bizimkilerin yanında sudan ucuz.

 

Esnaf tok gözlü. Sizi kazıklamaya çalışmıyor.

 

Adayı dolaştırmasını istediğiniz taksi şoförleri, pazarlık ederken söylediği fiyatın bile altında para alıyor.

 

Çünkü biraz sohbet edince tanıdık kategorisine giriyorsunuz.

 

Yalnız adada değil, Yunanistan’daki en ünlü lokantalardan birisi Benetos.

 

Bir Yunan şefle Amerikalı eşinin işlettiği bu lokanta ve o yemek kalitesi bizde olsa fiyatlardan kimse yanına yaklaşamaz.

 

Oysa burada yemeğin sonunda “Acaba yanlış mı görüyorum?” dedirtecek kadar ucuz bir hesap geliyor.

 

Bütün bunları niye anlatıyorum biliyor musunuz?

 

Patmos’u övmek için değil, bizdeki garip duruma dikkat çekmek için.

 

Türkiye’de her şeyin fiyatı kelimenin tam anlamıyla çıldırdı.

 

Dünyanın en kötü yollarında, dünyanın en pahalı benzinini doldurduğumuz dünyanın en pahalı otomobilleriyle yolları tıkıyoruz.

 

Lokanta, kahve, yol, okul, otopark, hastane ücretleri dünya standartlarının üstünde.

 

Bu parayı ancak 5-6 milyon insan harcayabiliyor.

 

Geri kalan 60 milyonu aşkın insan yarı aç yarı tok.

 

Karnını doyurursa şükrediyor.

 

Bu da orta sınıfı yok ediyor ve halk içindeki uçurumu derinleştiriyor.

 

Oysa hepimiz biliyoruz ki bir ülkede demokrasinin güvencesi orta sınıftır.

 

Ve halk mutlu olmadan uzun vadede kimse mutlu olamaz.

 

Sendikalaşmayı yok eden, emek kesimini bastıran ve muhalif sesleri çeşitli yöntemlerle kısan rejim ağababaları bunu da düşünse iyi olur.

 

Yoksa şairin dediği gibi bir süre sonra “Elde zulmetmeye ahali kalmayacak.”

 

Zülfü Livaneli