Vazgeçtim...

Defalarca sensizliği karaladım yüreğimin sayfalarına...

Her defasında,

Birbirinden vazgeçmiş kelimeler gördüm...

Ve onlara küstüm...

Ne kadar zaman geçerse geçsin...

Ne kadar gece ve gündüz...

Birbirimizden bir haber...

Yitirilmişliklerimize mahkümuz...

Oysa ki,

Ne kadar kolaydı...

Vazgeçmek...

Tüm verilmiş sözlerden...

Bütün geçmişimizden...

İçindeki beyhude boşluklara...

Ve...

Bir türlü kapanamamış yaralarına inat...

Etrafı birbirinden süslü,

O çerçevelenmiş anılardan...

Senin beni sevmeni sevmemden...

Senden...

Vazgeçmek ne kadar da kolaydı...

Vazgeçtim...

Senin en çok sevdiğin şarkıydı...

Önce benim gittiğimi...

Ve...

Vazgeçtiğimi hiçbir zaman unutmadım...

Ve...

Her hatırladığımda,

Biraz daha fazla acıdı sol yanım...

Söküp atmıştım...

Sana ait...

Seninle yaşayan...

Nefes alıp veren...

Ve hergün,

Benden gizlice ve sinsice,

Yüreğimin tümünü kaplamaya çalışan o yerini...

Koparmıştım...

O inceden inceye ağlayan,

Yağmurlu bir gecede...

Elimde,

Senden ve benden bir parça...

Yokluğunun ilkine ve sonuna doğru sessizce yürürken...

Sırıksıklam ağlayan damlaların arasında...

Seni,

Sensizliği,

Sana ait olan her milimi,

O uçurumun kenarından,

Ucu bucağı yok olan...

Denizlere gömmüşken...

Tek bir gözyaşımı...

Önce sana,

Sonra bana,

Yağmurlara...

Benden yüreğimin yarısını alan...

Ve çok uzaklara sürükleyen...

O denize katarken...

Vazgeçtim...

Yarım bıraktığım,

Ve...

Sesini duyuramadığım...

O cümlelerimin başındaydı...

Vazgeçtim...

Benim sana bir türlü söyleyemediğim o melodide saklıydı...

Vazgeçtim...

Benim sana elvedalarımın son sesiydi...

Vazgeçtim...

Birbirimizde tükenmemizin ve artık gerçekten bitmemizin,

Son...

Ve...

En son nefesiydi...

YAZAN : *PeNeLoPe*.