GİDİYORUM GİTMEK İÇİN

 

Gidiyor gidiyor... Çekiyorum ellerimi sonra, gitmiyor ellerim telefona.

Numaran donuyor ekranda öylece...

Yazıyor yazıyor! binlerce ciltlik sana dair mektupları yazıyor kalemim; bir silgi bulup siliyorum yazdıklarını öylece...

 

Saat kaç? gün ne yazar diyorum şu geceye, tarif edemiyor.

Ne olacak ki anlamlar, senden sonra daha mı farklı gösterecek sihirli sopanın dokunuşuyla beni.

“Değmez diyorum”; “ne varsa bitsin” diyorum sana kızarak.

Aklım saklanıyor yüreğimden korkarak...

Şu yürek; binlerce firfiri gül açardı sevdaya dair biliyorsun ama, ben sevda dolu yürek bahçesinde seni kaybedecektim işte bunu bilmiyorsun...

Bu yüzden kaybetmekten belki de yeni bir umut olamamaktan korktum sevgili.

Bakamadığım sen değildin, kıyamadığım da sen değildin, gün olur yitirdiğim kalacaklardı içimdeki senler bilmiyordun.

Bir gün, bir şekilde atacaktın beni de kirpik ucundan ...

“Hadi diyor”...

Şaşırıyorum...

“Sus!..” diyorum sonra yüreğime.

Bırak beni mantığım içinde ...

“Sen adamı öldürürsün” diyorum, bıraksam eğer seni öylece...

Zaten senin yüzünden değil mi tüm bunlar ah!..ah diyorum ...

“Hadi diyor...”

“Son tren diyor!..”

“Yazık diyor,”sonra.

Ve halen kulaklarımı tırmalarcasına senden yana “seviyor” diyor.

Mantığımı arıyorum suskun kalıyor.

Tekrar gidiyor ellerim telefona, tekrar sil baştan kaçıncı defa...

Olmaz diyorum olmaz “kırgınım işte ”... (Sanki o bana kırgın değilmiş gibi)

Çünkü kırgınlığım; bir daha asla kırılmaman içindi diyorum.

Anlamıyor...

Kötü adam oluyorum istemeden...

Senden önce ve senden sonra...

Onu kırıyorum bir defa daha, senin yerine...

Kendim oluyorum sonra ikimizin yerine,

Gidiyorum gitmek için...

 

Yazarı : İsa Karatepe

bu yazıyı sevmedim. bu çiçek ablandan sana

Seni İçimden Terkediyorum

 

 

Binmediğim hiç bir otobüs

Beklemediğim hiç bir durak kalmadı bu şehirde

Gittikçe azalıyor hayat

Neyi erken yaşadıysam

Hep ona geç kalıyorum

Sana göçüyorum her sonbahar

Yolların çıkmıyor aşkıma

Unuttuğun yağmurların adı saklımda

Seni içimden terk ediyorum

 

Susmaktan yoruldum

Kuşlar ve şarkılar bu şehri terk edeli beri

Efkar demliyorum gözlerimde

yaşlarımı, yanağıma varmadan öldürüyorum

Tam sancağımdan yaralıyorum kendimi

Alnını yüreğime dayadığın güne bakıp

Seni içimden terkediyorum

 

Ne unutacak kadar nefret ettin

Ne hatırlayacak kadar sevdin

Yıkık bir duvar kadar bile pişman değilsin biliyorum

Beni hep bulmamak için aradın

Yanılgımdın

Yandığımdın

Yangındın

 

Sensizliğe yenilmek

Sana yenilmekten zor olsada

Ardımda bir sürü "belki"ler bırakarak

Seni içimden terk ediyorum

 

Şimdi

İçimde öldürecek bir anı bile bulamayan

İki yarım kaldık

Tamamlayamadık bizi

Elinden tutamadık yanlızlığımın

Saçlarımıda uzaklarına gömdün

 

İçimin mavisi senin okyanusundandı

Al! geri veriyorum.

Kilitleri hep yanlış kapılara vurdun

Devrilmiş vagonlara dönerken gözlerim

Sana bensizliği terkediyorum

 

"Yârime uzanmayan bütün dallarım kırılsın" demiştin

Aşk içinde doğmuşsa nereye kaçabilirdi?

 

Ne tuaf değil mi?

İçimi acıtanda sendin

Acımı dindirecek olanda

"Ya öldür beni"dedim

Ya da git benden

İçi bulanık bir sevdanın ucunda

Seni kaybettim

Aldırmadın aldırmalarıma

Bir gecede yakıp yârini

Şafaklara sattın ihanetini

Küllerime basanlar bile utandı yaptığından

İşte soluk bir ömrün son nefesi

 

Benden

İçimden

Terkediyorum

 

KAHRAMAN TAZEOĞLU.