Beyaz Güvercin

İnci o gün , annesi ve annesinin bir arkadaşıyla yürüyüşe çıkmıştı.

Kalabalık bir caddede yürüyorlardı.

Birden İnci nedensiz bir kasılmayla irkildi.

Gözlerini havaya dikti.

Havada üç başlı, bembeyaz bir güvercin duruyordu.

Öylece, kanatlarını kıpırdatmaksızın, bir heykel gibi, gözlerini İnci’ye dikmiş duruyordu.

Mavi gözlerini.

Güvercin, İnci’nin ona baktığını fark edince hafifçe alçaldı.

Şimdi İnci’nin hizasındaydı.

Şans eseri, annesiyle onun arkadaşı bir dükkanın vitrinine bakmak için durmuşlardı.

İkisi de güvercini görmüşe benzemiyordu.

Aslına bakılırsa, o caddede, güvercini gören tek insan kendisiydi.

Güvercin, İnci’ye yaklaştı ve gagasındaki bir paketi İnci’ye verdi.

İnci hemen paketi cebine attı.

Havaya baktığında, orada bir güvercin olduğunu gösteren hiçbir iz yoktu.

Eve geldiklerinde, İnci hemen odasına gitti.

Paketi açtı.

İçinden bir madalyon çıktı.

Yuvarlak bir madalyondu.

Üstüne gümüş tellerle bir kartal işlenmişti.

Madalyon, altın bir zincire asılmıştı.

İnci, madalyonu açtı.

İçinden bir kağıt çıktı.

Kağıtta: “üç dilek dile.” Yazıyordu.

İnci şaşırmıştı.

Bu, kesinlikle bir şaka olamazdı.

Hiçbir güvercinin üç başı olamazdı ki!

Hem bu güvercinin altı gözü de maviydi.

Acaba, O bunu hak etmek için ne yapmıştı?

Ne dileseydi acaba?

Adeta kafası durmuştu.

O, memnundu hayatından.

Elindekilerle mutlu olmasını öğrenmişti.

Kararını vermişti.

Hiçbir şey dilemeyecekti.

Ama, madalyonu her zaman boynunda taşıyacaktı.

Üzerindeki kartalı çok beyenmişti çünkü.