Sensizlikte...

Sensizliğimde geçen her sensiz dakikayı;

Birer birer

Teker teker

Yüreğime kazıyorum.

Gemiler geçiyor yüreğimden.

Yüreğimdeki son yolcunun ardından;

Birer birer

Teker teker

Akıyor gözyaşlarım.

Sensizliğin hediyesi fırtınalar kopuyor.

Savruluyorum;sürükleniyorum

Bir varlıktan;bir yokluğa...

Sensizliğimin...

Uçurumumun...

Sessiz gölgesinde yaşıyorum.

Yaşlanıyorum ve ölüyorum

İnceden inceye...

Ne gidebiliyorum bu yangın yerinden;

Ne de kalabiliyorum

Bu ateşler içinde.

Sen gittin...

Oysa ki;ben senden önce çoktan sensizliği bende bırakmıştım...

Sen yoksun...

Oysa ki;ben bana beni;senden önce çoktan terketmiştim...

Terkedişim yalnızlığım oldu...

Yalnızlığım sensizlik...

Sensizlik upuzun bir sessizlik...

Sessizlik çaresizlik...

Çaresizlik...

Gölgeler dolaşıyor aklımda.

Sinsi;ani ve kimsesiz hatıralar...

Şehirler...

İsimler...

Sözler...

Yalan sözler...

Ve sen...

Sen yine yoksun...

Yokluğunun varlığını kendi ellerimle çizen ben...

Şimdi çizdiğim bu kara kalem senin portren...

Çizilmiş kırgınlıklar...

Gölgesinde yaşanan ayazlar...

Ve o acıtan ayazdan sonsuz kaçışlar...

Acımasız terkedişler...

Sensizlikten sonra her gece bir mum yaktım içimde...

Gizliden gizliye...

Her sabah o ışıkla uyandım sensizliğe...

Belki bir gün o gemiden geri dönersin diye...

Belki bir gün o kara kalem portreni;

Yeniden en sevdiğim renklerine boyarsın diye...

İçimdeki bu büyüyen zalim sensizliğin gölgesini;

Benden alıp yerine yeniden bana ait seni koyarsın diye...

Sensizliğinde bile çaresizce benimle yaşayan

O kara kalem;siyah beyaz gölgenle...

Belkide hiçbirzaman varolmayacak bir sensizlikte...

Sensizlikte...

YAZAN : penelope.