Yolda karşılaştığımızda ezan okunuyordu.

 

"Gel seni camiye götüreyim", dedim. "Bugün Cuma biliyorsun."

 

"Sen de benim camiye gitmediğimi biliyorsun," dedi.

 

"Biliyorum ama,sebebini gerçekten merak ediyorum."

 

"Ne bileyim olmuyor işte, dedi. Hem pantolonumun ütüsü bozulup, dizleri çıkar diye endişe ediyorum."

 

Gayri ihtiyari gülmeye başladım.

 

"Herhalde şaka yapıyorsun," dedim. "Bunun için cami terk edilir mi?"

 

"Ciddi söylüyorum," dedi. Giyimime ve özellikle yeşile düşkün olduğumu bilirsin."

 

Gerçekten öyleydi. Giydiği birbirinden güzel elbiseleri mutlaka yeşilin bir başka tonundan seçer ve her zaman ütülü tutardı.

 

"Peki, dedim. Hayatında hiç camiye gitmedin mi?"

 

"Çocukken dedemle birkaç kere gitmiştim," dedi. Hem o yaşlarda dizlerim aşınacak diye herhalde endişe etmiyordum. Fakat artık camiye gidebileceğimi zannetmiyorum.

 

Söyledikleri beni son derece şaşırtmış ve bu konuyu açtığıma pişman etmişti. Daha sonra el sıkışıp ayrıldık.

 

Onunla konuşmamızdan 2 ay sonra,kendisinin camide olduğunu söylediler.Hemen gittim.

 

Bahçedeki namaz saflarının en önünde duruyordu ve üzerinde yine yeşiller vardı.

 

Yavaşça yanına yaklaştım ve kısık bir sesle:

 

"Hani, dedim.Camiye gelmeyecektin?"

 

Hiç sesini çıkarmadı. Çünkü musalla taşının üzerinde, yeşil örtülü bir tabut içinde yatıyordu.

Paylaşımın için tşk... ahirzaman kardeşim

 

Üzerinde tefekkür edilmesi gereken kısa fakat bir o kadar da manalı bir hikaye...

 

Bu ve bunun gibi bir çok hikaye Cüneyd Suaviye ait...kitabın ismi ise Hayatın içinden...

Sanırım ilkokuldaydım bu ve diğer hikayeleri ilk okuduğumda...ve en sevdiğim kitapların başında geliyordu..

 

Her yaşa hitap eden hikayeler...

 

Ama birden okuyunca çocukluğuma döndüm...

Allah senin gibi mübareklerden razı olsun inşallah

 

desene şimdilik sennden büyüğüm