Beden ile ruh aralarında konuşuyorlardı.Beden güzelliğine ve parlaklığına mağrur olarak ruha dedi ki:

-Ben senden daha değerliyim;bak herkes bana ilgi gösteriyor ve beni seviyor.

Ruh ise,kendi letafetini gizlemiş oldugu halde o bedene dedi ki:

-Sen kim oluyorsun? Ben senden çıkayım da o zaman görürsün.Seni sevenler sana mezar kazarlar.İki gün bile seni saklamaz,böcek ve karıncalara gıda olman için seni toprağa gömerler.Beden ölümlü, ruh ölümsüzdür.Ruh bedene muhtaç değildir,onsuz da varlığını devam ettirebilir.Ama beden ruhsuz yaşayamaz ve bir işe yaramaz.Bedenimiz ruhumuzun elbisesi yahut evi gibidir.Gözler,bu evin pencereleridir ki ruh bu alemi o pencerelerden seyreder.Önemli olan elbise midir,elbiseyi giyen mi?ev midir,evde oturan mı?

(mevlana)

Tabiki evde oturan önemlidir.içinde oturan bencil,saygısız ve kalpsiz olduktan sonra isterse sarayda otursun kapının önünden bile geçmem..insanların ruhu önemli ama işte ilk başlarda insanın ruhu görünmüyor,evin içine girmeden içindeki bilinmiyor..dünyayı görmeye yarayan gözlerimiz başkasının ruhunu göremiyor.görmek için tanımak tanımak içinde yaşamak gerekiyor ki buda acısıyla tatlısıyla ömrümüz boyunca devam ediyor.gönül gözümüz hep iyilerle karşılaşır inşallah