Renklerden siyahı seçmiş arkadaşıma...

17/03/2003'de duygu yoğunuğuyla yazdığım bir yazı arkadaşlar...Paylaşmak istedim...

Dün gece konuştuk en son seninle mekan msn. Bir iki hal hatır mesajlarından sonra kırıcı olmaya başladık. Kırıcı da denilemez aslında. Yüzyüze konuşamadığımız şeyleri bilgisayar ekranının arkasına saklanarak söylemeyi yeğledik. Bu en son konuşmamızdı seninle... Daha sonrası en acı veren, en çok acıtan konuşmaydı –en azından benim için-...

O kadar farklı yaşıyorduk ki hayatı... Mutsuzdun ve mutlu olmak içinde en ufak bir çaban yoktu. Hayatı eğer siyah ve beyaz düşünürsek senin deyiminle sen siyahtın ve böyle olması için en ufak bir çaban yoktu sen böyleydin ve böyle yaşıyordun. Kötü adamın tekiydin yine kendi deyiminle ne yapabilirdin ki sen öyleydin işte...

O kadar çabalamıştım ki eski seni içindeki saklandığı yerden çıkarabilmek için ama olmuyordu. Ben ne kadar çıkarmaya çabalasam da sen tekrar saklıyordun içindeki o mutlu seni... Bilerek mutsuz kalmaya çabalıyordun...

Sen bu şekilde davranmaya başladıkça yılmaya başladım artık. Yoruluyordum, üzülüyordum, canım acıyordu. Dalgın, sinirli, ne yapmak istediğini bilemeyen biri oluyordum gün geçtikçe. Yeni insanları tanımak bile istemiyordum. Bu hale gelmemi hiç istememiştin. Bunun için çabalamıştın ama olmadı. Sen onun için çabalarken ben daha beter oluyordum. Bu halin beni gün geçtikçe daha mutsuz ediyordu işte...

Ben pes ettim artık. Hiçbir zaman kazanamayacağım sen için bu kadar dayanabilmiştim. Seni çoktan kaybetmiştim ben. O nedenle senin için daha fazla çabalamamalıydım belki de. Dün verdiğimiz son kararda buydu. Senin deyiminle kansere neşteri vurup atmalıydım. Bu zor görevi bile bana bıraktın sen...

Neşteri vurdum. Kanserli hücreyi attım artık vücudumdan. Canım çok yanıyor. Yaranın iyileşmesi lazım tamamen tedavim için. Kapanacak biliyorum ama çok canım yanacak bir süre daha... Ama geçecek, tekrar iyileşeceğim ben. Tekrar canım yanmadan gülebileceğim...

Ama daha çok taze... Canım yanıyor...