Bolu-İzzet Baysal

[Φ _asi_]

Bolu'da bir gönül adamı: İzzet Baysal

 

 

Hayatı:

 

1942 yılında eşi Refika hanım vefat edince, elindeki mevcut işlerini tamamlayıp, 1943 yılında İstanbul'a gider. Ve Karaköy'de Perşembe Pazarı'nda sıhhi tesisat ve hırdavat üzerine çalışan bir mağazayı satın alır ve ticarete başlar.

 

Aynı zamanda kapı kilitleri imali için küçük bir atölye kurmuştur. Ama bu ona yetmemiş dükkanında sattığı “boru ekleme parçalarını”nın neden yerli üretilmediğine kafa yormaya başlamıştır.

 

İki kere Almanya'ya giderek Temper Dökümü'nün ne olduğunu araştırır, bu dökümden imal edilen boru ekleme parçalarının Türkiye'de imali için çalışmalar yapar ve neticede 1950 yılında özel teşebbüsün ilk Mekanize Döküm Fabrikasını kurar.

 

Baysal'ın çok zor şartlarda kurduğu bu fabrika üretime geçer geçmez Avrupalı Şirketler (6 büyük üretici Zürih'te bir kartel oluşturmuşlardır.)Türkiye'nin bu çiçeği burnunda kuruluşunu batırmaya çalışırlar ve Türkiye'ye yaptıkları ihracata %40 indirim uygulamaya başlarlar. İzzet Baysal her zaman olduğu gibi azmi, cesaret,, çalışkanlığı ve sabrı ile bazı geceler fabrikada yatarak da olsa bu işin de üstesinden gelmiştir.

 

Hatta 1970'li yıllarda Avusturya, Almanya, Yunanistan ve Arap ülkelerine ihracata başlamıştır.

 

1951 yılında İzzet Baysal Döküm Sanayi Müessesesi adı altında kurulan bu fabrika 1957 yılında bir aile şirketi haline dönüştürülmüş, İzsal Döküm Sanayi A.Ş. adı altında bugünlere kadar faaliyetini sürdürmüştür.

 

En büyük yardımcısı 1953 yılında yanına aldığı yeğeni Ahmet Baysal'dır. Hayatta en fazla değer verdiği kişi ise, kızı Esin'dir. 1939 yılında dünyaya gelen Esin, İstanbul Boğaziçi Koleji mezunudur. 1964 yılında aynı kolej mezunu Ankara'nın köklü ailelerinden Avundukların oğlu Cahit Avunduk'la evlenmiştir.

 

Esin Avunduk, babasını hiçbir zaman yalnız bırakmamış, varlığı ile zor zamanlarda babasına hep destek olmuştur. Vakfın kurucuları arasında olup, aynı zamanda Yönetim Kurulu Üyesi ve başkan yardımcısı olarak görev yapmaktadır.

 

1975 yılı ortalarına kadar bizzat işlerin başında gördüğümüz İzzet Baysal daha sonra da haftanyn 3-4 günü iş yerine giderek işlerini takip etmeye başlamıştır. Gelir Vergisinde altın madalya ile ödüllendirilmiş, İstanbul'da Kurumlar Vergisi verenlerin ön sıralarında yer almıştır. 1986 yılının sonunda İzzet Baysal Vakfını kurmuş ve tüm varlığını vakfına vasiyet etmiştir.1994 Eylül ayının sonunda iş hayatşndan çekilmiş ve çalışmalarını İzzet Baysal Vakfı'nda yoğunlaştırmıştır. 05.03.2000 tarihinde sabah saat 07.00 ‘de hakkın rahmetine kavuştuğunda 93 yaşında bulunmaktaydı. 08.03.2000 tarihinde hiç kimseye nasip olmayan muazzam bir kalabalıkla kendi arzusu ve bakanlar Kurulu kararı ile Abant İzzet Baysal Üniversitesi Gölköy kampusündeki anıt mezarına çok sevdiği ve her şeyini adadığı Üniversite gençliğiinin kalbine defnedilmiştir.

 

Karakteri:

 

Tasarrufa son derece önem verirdi.Hayatı boyunca israftan kaçmış ve tasarruf bilinci içinde yaşamıştır. O'nun tabağında yemek, bardağında su artırdığını göremezdiniz.Matbu evrakların arka yüzünü müsvedde olarak kullanmadan atmak, O'na göre israftır. O'na göre başarıya ulaşmanın yolu;azim,sabır,sebat,cesaret ve çalışmadır.Randevu yerine herkesten önce gelirdi.Her sabah gazetesini en ince teferruatına kadar okurduy.ülke meseleleri ile yakından ilgilenirdi.Politikaya hiç karışmamıştır;fakat O'na göre ülkemiz için gerekenler yeterince yapılmamış ve de yapılmamaktadır.

 

Gençliğinde keman çalmış;yaşlılık günlerinde ise Büyükdere (Sarıyer)'deki evinin balkonuna oluşturduğu camlı mekanda tambur öğrenmeye çalışmıştır.

Türk Sanat Müziğine meraklıydı ve büyük Üstat Münir Nurettin SELÇUK'un Neredeyse tüm plak ve kasetlerini defalarca dinlemekten hoşlanırdı.

Polisiye ve macera romanlarını okumayı, tiyatroya gitmeyi severdi.İstanbul Sanat ve Kültür Festivali'nin kurucularındandır.Seyahati, bilhassa gemi ile bizzat meşgul olurdu.Bir ara kanarya, daha sonraları sun'i il-kahla orkide yetştirmiştir.

 

Tevazu sahibiydi;bu kadar büyük hayırları yapmış olmasına rağmen kimse onun bunlarla övündüğünü görmemiştir.Az konuşup, çok iş yapardı.Bilmediğini öğrenmek,O'nun en önemli vasfıydı.Giyiminde titiz;yemesinde, içmesinde kanaatkar;gerek evinde gerek işinde tertipliydi.

O'na göre;para iyi bir dost;savaşılması gereken bir düşmandı.O nedenle o'nu yerinde ve zamanında kullanmasını bilmek gerekirdi; ‘İnsan paranın esiri olmamalıdır'derdi.

 

Dini inançları çok sağlamdı.Vakit namazlarını evinde veya iş yerinde kaçırmamaya çalışırdı.Vaktinde kılamadıklarını evinde kaza ederdi.Hac farizası için yerine vekil göndermişti.İnanç konusundaki düşüncesi;Allah ile kul arasına kimsenin giremeyeceği yönündedir.

Akıl ve mantık adamıydı ve her şeyden önce ‘İnsan'kişi idi.Herkese saygılı, her görüşe değer verirdi.Küçük-büyük, zengin fakir, tanıdık-tanımadık,demez herkese gönüllerini alarak yaklaşmasını bilirdi.Aca onu ‘hayırseverlikte'herkesten farklı yapan bu ‘insanlığı'değilmidir?

 

O'na göre saadet, mutluluk ve başarının on altın anahtarı vardır.

 

<< Düşünmeye vakit ayır;düşünce güç için kaynaktır.

<< Eğlenmeye vakit ayır;eğlence gençliğin sırrıdır.

<< Okumaya vakit ayır;okuma bilginin pınarıdır.

<< Duaya vakit ayır;dua güç anlarda direnmenin desteğidir.

<< Sevmeye vakit ayır;sevme yaşamı tatlı kılan şeydir.

<< Anlaşmaya vakit ayır;anlaşma yaşama güzel bir tat verir.

<< Gülmeye vakit ayır;gülme ruhun güzelliğidir.

<< Vermeye vakit ayır;verme günün aydınlığıdır.

<< İşini iyi yapmaya vakit ayır;iyi işi kişiyi kendine saygın yapar.

<< Teşekküre vakit ayır;teşekkür yaşam pastasının kremasıdır.