Sıradan sabahların mahmurluğuna alışmışlar için, bir şafak vakti aniden geçmişinden ve bugününden vazgeçmek ve içinde her nasılsa saklanmayı başarmış bir ya­rın heyecanının kanadına tutunarak havalan­mak cesaret ister.

Kurulu düzen öylesine rahat, öylesine huzur doludur ki, ruhuna gömülü çocuğu, yıllarca kınında beklemiş keskin bir kılıç gibi uyandırıp dört nala ileri atılmak, yaman bir karara dönüşür.

Zordur insanın onca zaman, bunca emekle kurduğu ne varsa hiçe sayıp, mağlup ama mağ­rur bir komutan edasıyla yeni seferlere niyet­lenmesi...

Bugüne yenik düşenler, yarını sade­ce hoş bir hayal olarak düşleyip, dünde yaşar­lar. Bedel ödemeyi göze alanlar ise, yelkenleri atlastan ge­milerle, arkalarında külden köprüler bırakarak meçhul bir istikbale doğru dümen kırarlar...

Yakılan sırat köprüsüdür.

 

Geçer ve orada kalırsınız: cennetse cennet, cehennemse cehennem... dönüşü yoktur...

SiZ.....

 

Duyamadığınız sesime eğer kulak verseydiniz

 

Dingin şarkılarla asla dünya yüzüne çıkmamış melodiler dinlerdiniz sözlerimde

 

Ne de kolaydı

 

Bulmak beni sessizlik melodisi içinde tekrarlanan bölümlerde

 

- Sizin değerler karmaşasında değerleriniz çoktu.

 

Onun artık değerleri yoktu.

 

Geçmişle uzlaşmak için değer yargısı hiç yoktu.

 

Elinde bir çanta ve de bir bavul

 

O başarmıştı sığdırmayı içlerine

 

Kendisi dışında kırık bir kabukla bir aşkı

 

Ve asla değişmesi için mücadele etmediği,

 

Terk etmek isteyip de terk edemediği bir dönemi

 

Önemli olan şimdi sadece karşılayabilmekti geleni

 

- Harekete geçmemek için bahaneler çoktu.

 

Geçmişti bir dönem, yaşanmış ve adı konmuş bir an yoktu.

 

Değişmek için herhangi bir an istemekten başka bir zaman yoktu.