Bu yazıyı okuyanlar arasında böylesi bir şey yapan ya da yapmayı düşünen var mıdır bilemem ama ne’olursunuz yapmayın. Bu bir çocuğu alıp sokağa atmaktan farksız bir şey. Ev ortamında yaşayan kediler sokakta yaşayamazlar.

 

Hızlı hızlı Bostancı İskelesi’nde koşarken duyduğum miyavlama sesi ile sarsıldım. Kayıtsız kalamayacağınız bir sızlanma sesi idi. Bakındığımda gazete bayiinin yakınlarında bir yerlerde tekir bir kedi ile gözgöze geldim. Aç kaldığını sanıp acele ile büfeye gidip sucuklu ve peynirli bir tost aldım ve büfe görevlisinin şaşkınlığın aldırmadan tostu makineye bile sokturmadan kediye vermek için acele ettim. Tostu ona parça ederken tam arkamda beni farketmemiş başka bir bayan da elinde benzer bir tost ile yardıma koşmuştu. Ama ikimiz de yanılıyorduk. Zira kedicik ne açlıktan ne de hastalıktan bağırıyordu. Gerçi tasması yoktu ama çamurlu geçen kış günlerine rağmen tertemiz tüyleri, cana yakınlığından ve miyavlamasının tonundan anlaşılıyordu ki (muhtemelen o sabah) evden atılmıştı.

 

Kaybolmuş bir kediye pek benzemiyordu. Muhtemelen insanların sıkça geçtiği bir mekana bırakılmış, en azından bırakan başkalarının acıyıp sahiplenebileceği gibi kendince düşünceli davranmıştı. Her halinden belli oluyordu, evini istiyordu. Şu yıllardır yaşadığı, bir parçası olduğu, sıkıldığında camdan bakındığı, acıktığında yemek çanağını yokladığı evi. Neredeydi ailesi, neden buradaydı. Lütfen diyordu, evime gitmek istiyorum, gerçekten şu an evde olmaktan başka bir şey istemiyorum. Verdiğimiz yiyeceklere bakmadı bile. Tek anlatmaya çalıştığı kendisini eve götürecek ya da onun evi olduğuna inanılmasıydı. Doğruyu söylüyordu.

 

Bu yazıyı okuyanlar arasında böylesi bir şey yapan ya da yapmayı düşünen var mıdır bilemem ama ne’olursunuz yapmayın. Bu bir çocuğu alıp sokağa atmaktan farksız bir şey. Ev ortamında yaşayan kediler sokakta yaşayamazlar. Yaşadığını sanırsınız ama hem bağışıklık sistemleri zayıfladığı hem de stres düzeyleri arttığı için ömürleri ciddi bir şekilde kısalır. Ayrıca, trafik, köpekler, acımasız insanlar gibi tehlikelere karşı da bilgisizdirler. Çok kolay hedef olurlar.

 

Çaresizlik içinde iskeleden uzaklaşırken ağladığımı biliyorum. Kendime ne kadar kızsam da artık evde ilave bir kedi için hiç yer yoktu ve onu orada bırakmak zorunda kalarak, o miyavlama sesine vicdanımı -başaramasam da- köreltmeye uğraşarak uzaklaştım. Hayatımın en tatsız deniz yolculuğu idi, ne martılara ne de ufuk çizgisine bakacak gücüm kalmıştı. Acaba yarın görecek miydim, görürsem yarın da böyle yürüyüp gidebilecek miydim?

sağol...