Uyumlu duygular

[Φ sedat sencan]

Kentin sokaklarında,boş arsalarında,park ve bahçelerinde dolaşanlar kedi ve köpeklere rastlarlar.

Biraz dikkatli bir gözlemci bunların sayısının hiç te az olmadığını görür.

Onlar,dışarıda yaşayan kimsesiz hayvanlardır ve insanların verdikleri veya sağdan-soldan buldukları yiyeceklerle beslenirler.

Doğadaki mücadele yeteneklerini birçok nesil önce yitirmişlerdir,bir anlamda kendilerini insanların insafına bırakmışlardır.

Hiç kimseye zararları dokunmaz ve hep aynı yerdedirler.

Aslında her türlü eziyetten ve acımasız katliamlardan kurtulabilmiş bu hayvanların tek amacı,yaşama devam etmektir.

Bazen yürürken onlardan birisini okşayan insanlar görürüm.

O ana dek bir sürü olumsuz eylemlere maruz kalan hayvan,bu kez kendisine yapılanları unutmuşçasına bütün varlığını bu okşamaya bırakır.

Duyduğu hazzın tüm vücuduna yayıldığını,içgüdüsünün sadece bu okşamada yoğunlaştığını anlarım.

Okşamakta olan kişi hafifçe gülümsemektedir.

Hayvancağız ile karşılıklı sevme-sevilme ilişkisi içindedir ve arada sırada çevresine bakınır.

Yaptığı bu eylemin diğer insanlarda bir yadırgama uyandırıp uyandırmadığını anlamaya çalışır.

Derken göz göze geliriz.

Bakışmamız belki bir belki de iki saniye sürer.

Ama bu süreye neler sığmaz ki?

Her şeyden önce ben,onun hayvancağızı sevme eylemini paylaştığımı,o da benim ne düşündüğümü anladığını belirtmiştir.

Bizlerin,bu zavallı yaratıklara karşı zalim duygular besleyen kişiler olmadığımız,onların da yaşama haklarının bulunduğunu kabullendiğimiz artık anlaşılmıştır.

Bu kısacık sürede duygusal iletişimin ortak bir noktada uyum sağladığını hissederim.

Hislerimiz sanki aynı frekansta titreşmektedir.

Sevecenlik şimdi iki kişi arasında paylaşılmıştır.

Günlük yaşamın acı veya tatlı süreci içinde çakan ufacık bir hayvan sevgisi kıvılcımı kelimelere sığmayan niteliktedir.

Her ikimiz de yolumuza devam ederken gülümsememiz sürmektedir.