Komedipolitiğe Ne Oldu?

Yetmiş ve seksenli senelerde İzmir Büyük Efes Oteli'nin klubünde orkestramla zamanın en ünlü yerli yabancı şarkıcılarının yanısıra şovmenlerine de eşlik ettim. İlhan Daner, Balarısı Özdemir, Abdullah Şahin, Enver Demirkıran, Halit Akçatepe, Yaman Tüzcet, Yalçın Özden, Yalçın Menteş, Fatih Mühürdaroğlu, Seyfi Dursunoğlu, Seden Kızıltunç, Celal Şahin ve ismini bir anda anımsayamadığım bir çoğu. Bir ikisinin dışında hemen hepsinin repertuarlarında liderleri taklit eden bir bölüm mutlaka bulunurdu. Bundan en çok nasibini alanlar da Süleyman Demirel, Ecevit, Erdal İnönü, Erbakan ; daha sonraki yıllarda da Turgut Özal, Tansu Çiller ve Kenan Evren'di. Çizer dünyasında da bol bol çizilir ve hicvedilirlerdi. Bir kısmının bu taklitleri izleyip kahkahalara boğulduğunun gözlerimle gördüm, yaşadım.

Günümüzde ne olduysa oldu. Şovmenler politik espri yapmak yerine 'odun, ben sana k....' kabilinden esprilerle icra-i sanat eder oldular. Hatta deyim yerindeyse bunu yapmaya mahkum oldular.

Çizerlerin hali ise daha beter. Fevri algılamalar yüzünden mahkeme mahkeme süründürülüp yüksek tazminatlar ödemek zorunda bırakıldılar.

Bu duyarlı insanlar hiciv yoluyla sergiledikleri sanatlarını artık yapamıyorlar. Bunu yaparlarsa işsiz kalıyorlar. Sonuç olarak , insanların kafasında yeni bir pencere açmak, düşünce ve fikir oluşturmasına yardımcı olmak ; bunu yaparken de tebessüm ettirmek olan bu sanatlar işlevlerini yerine getiremiyor.

Peki sorarım size .Demokratik bir ülkede bu durum normal midir?

Hangi görüşten olursa olsun birazcık kafası çalışan hiç kimsenin bu sorumun cevabını 'evet ' olarak yanıtlamayacağına inanıyorum.